ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1457

"พี่สะใภ้ครับ ผมล้อเล่น"

จิ้นเฟิงเหราโอบที่ไหล่ของส้งหวั่นชีง ยิ้มแล้วกล่าวเบาๆ :"ผมจะยอมให้เธอทำแบบนี้ได้อย่างไร"

"ความหมายของนายคือพี่ยอมได้อย่างนั้นเหรอ" เสียงจิ้นเฟิงเฉินดังขึ้นเบาๆ

"พี่ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้" จิ้นเฟิงเหรารีบปฏิเสธทันที "พี่รักพี่สะใภ้จะตาย จะยอมได้อย่างไร"

เจียงสื้อสื้อเผลอยิ้ม "พี่สงสารพี่ของนาย"

"ผมรู้ครับ" จิ้นเฟิงเหราจูงมือส้งหวั่นชีงไปนั่งลง แววตามองไปยังดวงตาเขียวปัดของจิ้นเฟิงเฉิน ถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวขึ้น "สองสามวันมานี้เพื่อจัดการเรื่องที่โครงการรั่วไหล พี่ของผมยุ่งจนหัวบานไปเลย"

"โชคดีที่มีนายค่อยช่วยเหลือ" เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างซาบซึ้งใจ "ถ้าหากไม่ได้การช่วยเหลือจากนายกับกู้เนี่ยน เฟิงเฉินจะต้องยุ่งมากกว่านี้"

จิ้นเฟิงเหราแสร้งกล่าวอย่างไม่พอใจ:"พี่สะใภ้ พี่พูดแบบนี้เหมือนกับเห็นพวกเราไม่ใช่เป็นคนครอบครัวเดียวกัน"

"แน่นอนว่าต้องเห็นเป็นคนในครอบครัวอยู่แล้ว"

เจียงสื้อสื้อพลางพูดพลางเดินเข้าไปที่ห้องครัว สักพัก เขากับคนรับใช้ต่างยกถ้วยซุปกันออกมาคนละถ้วย

แล้ววางไว้บนโต๊ะด้านหน้าจิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีง

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วกล่าว:"ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว จะมีส่วนของพวกเธอได้อย่างไร"

ส้งหวั่นชีงส่งยิ้มให้กับเธอ "ขอบคุณค่ะพี่สะใภ้"

"ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจ"

เจียงสื้อสื้อนั่งลงข้างๆ จิ้นเฟิงเฉิน แล้วกล่าวเร่งรัด :"รีบทานตอนยังร้อนๆ สิ"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "จ้ะ"

พ่อจิ้นแม่จิ้นพาเด็กๆ เข้ามา บรรยากาศในห้องอาหารก็ยิ่งคึกคักขึ้น

เมื่อทานอาหารเสร็จ เจียงสื้อสื้อขึ้นไปเล่นกับลูกๆ สองคนบนตึก รอพวกเขาหลับไปแล้วถึงได้กลับมาที่ห้องนอน

ระหว่างทางได้เดินผ่านห้องหนังสือ เห็นประตูที่เปิดแง้มไว้มีแสงไฟลอดออกมา เธอจึงชะงักเท้า แล้วผลักประตูเบาๆ แวบแรกก็เห็นจิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่หลังโต๊ะหนังสือ

เขาจ้องจดจ่ออยู่ที่คอมพิวเตอร์ นิ้วมือเคาะพิมพ์อย่างรวดเร็วอยู่ที่แป้นพิมพ์

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง คิ้วบางได้ขมวดขึ้น เป็นเวลาสีทุ่มกว่า

หลายวันมานี้เขาไม่ได้นอนหลับดีๆ เลย

วันนี้อุตส่าห์กลับมาเช้า ไม่ว่าอย่างไรจะต้องทำให้เขาพักผ่อนเช้าๆ

ครั้นแล้ว เธอก็เดินเข้าไป

ก๊อกๆ---

เธอเคาะบนโต๊ะเบาๆ สองครั้ง

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าขึ้น ตอนที่เห็นเธอนั้น มุมปากก็ยกรอยยิ้มขึ้น "หลับกันหมดแล้วเหรอ"

"อืม เล่นกันจนเหนื่อย เมื่อเอนตัวลงบนเตียงก็หลับปุ๋ยแล้ว" เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "คุณเองก็ควรจะนอนได้แล้ว"

"ผมยังมีงานที่สะสางไม่เสร็จ คุณไปนอนก่อนเถอะ"

รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องตอบแบบนี้ 

เจียงสื้อสื้อเม้มริมฝีปาก เอื้อมมือมากุมขมับของตัวเอง แล้วกล่าว :"ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย คุณมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม"

"เป็นอะไร"

เมื่อได้ยินเธอบอกไม่สบาย จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่มีกะจิตกะใจทำงานอีก รีบลุกขึ้นมาที่ข้างตัวของเธอ แตะเข้าที่หน้าผากของเธอ แล้วขมวดคิ้ว "ไม่ได้เป็นไข้ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า"

"เอ่อ" เจียงสื้อสื้อแววตาเป็นประกายขึ้น รีบเอามือกุมที่หน้าท้องของตัวเอง "กระเพาะ เจ็บกระเพาะ"

จิ้นเฟิงเฉินแค่มองก็ดูออกถึงความคิดของเธอ แต่ก็ไม่ได้เปิดโปงเธอ และยังให้ความร่วมมือเธอโดยประคองเธอเข้าไปในห้องนอน

เจียงสื้อสื้อนอนลงบนเตียง จิ้นเฟิงเฉินหันหลัง

"คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย" เจียงสื้อสื้อรีบคว้ามือของเขาไว้ จ้องมองเขาด้วยตาปริบๆ

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างจนปัญญา "สื้อสื้อ"

"ฉันไม่สน ฉันต้องการให้คุณอยู่เป็นเพื่อน" เป็นครั้งแรกที่เจียงสื้อสื้อ "เอาแต่ใจ" เช่นนี้

"ก็ได้"

จิ้นเฟิงเฉินยอมอ่อนข้อให้ ขึ้นเตียงแล้วนอนลงข้างๆ เธอ