ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1447

ท่ามกลางสายตาของเหล่าผู้คน หลี่ซีได้เดินตรงเข้าไปอยู่ตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ยื่นมือออกไป บนใบหน้าสวยเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่งดงาม"เป็นเกียรติที่ได้พบค่ะคุณท่านจิ้น"

มองดูใกล้ๆใบหน้าที่ค่อนข้างจะดูปลอมไปบ้างของหลี่ซีนั้น เจียงสื้อสื้อหนาวสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

ทั้งๆที่เธอยิ้มอยู่ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่าดูน่ากลัวมากเลย?

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้จับมือเธอ เอ่ยออกไปอย่างเรียบนิ่ง"สวัสดี"

หลี่ซีถอนมือกลับมาด้วยสีหน้าอับอาย แต่เพียงไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ"ดีใจมากที่วันนี้คุณสามารถมาได้"

ต่อจากนั้น เธอก็มองไปทางเจียงสื้อสื้อ ยิ้มพลางถามออกมา"คุณก็คือภรรยาของคุณท่านจิ้น เจียงสื้อสื้อใช่มั้ยคะ?"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า"สวัสดีค่ะ"

"สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น นายหญิงจิ้นเป็นคนสวยคนหนึ่งอย่างที่คิดจริงๆด้วย"

คำชมนี้พอได้ยินแล้วมันดูไม่จริงใจเลย

เจียงสื้อสื้อไม่เอามาใส่ใจ เอ่ยออกไปอย่างถ่อมตัว"เมื่อเทียบกับคุณหลี่แล้ว ฉันยังห่างชั้นอีกไกลค่ะ"

"งั้นเหรอคะ?" หลี่ซีแสดงท่าทางประหลาดใจออกมา ก่อนจะเอ่ยออกมากึ่งล้อเล่นกึ่งจริงจัง"ถ้าฉันสวยกว่าคุณจริงๆ งั้นทำไมคุณท่านจิ้นถึงไม่มองฉันสักหน่อยเลย?"

คิ้วคมกริบของจิ้นเฟิงเฉินขมวดเข้าด้วยกัน

เจียงสื้อสื้อตกใจออกมาเล็กน้อย ในทันใดนั้นเองก็ได้มีการตอบสนองขึ้นมา จากนั้นก็ได้ยิ้มออกมา"เขาไม่ใช่คนที่ตื้นเขินอย่างนั้นหรอกค่ะ"

"อ้อ อย่างนี้นี่เอง" หลี่ซีเข้าใจได้ทันที จากนั้นก็พูดต่อออกมาว่า"นายหญิงจิ้นมีวาสนาดีมากจริงๆเลยนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ" เจียงสื้อสื้อส่งยิ้มกลับไปอย่างสุภาพ

สายตาของหลี่ซีได้จรดไปบนใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินอีกครั้ง จากนั้นก็เอ่ยออกไปอย่างเกรงอกเกรงใจ"แขกที่มาวันนี้เยอะไปหน่อย ถ้ามีตรงไหนที่ดูแลได้ไม่ทั่วถึง ก็ช่วยให้อภัยกันด้วยนะคะ"

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าออกมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ในดวงตาของหลี่ซีเห็นได้ชัดว่าได้พาดผ่านความผิดหวังออกมา บนใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มเอาไว้"หวังว่าพวกคุณจะเที่ยวงานกันอย่างมีความสุขนะคะ"

พูดจบ เธอก็ได้ผันร่างเดินออกไปยังแขกคนอื่น

เห็นเงาร่างเบื้องหลังที่เดินออกไปของเธอ เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วออกมา เอ่ยเสียงเบาออกไป"เธอค่อนข้างแปลกเลยจริงๆ"

"พวกเราระวังสักหน่อยก็ดี" จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยออกมา

เจียงสื้อสื้อส่งเสียง"อืม" ออกมา จากนั้นจู่ๆก็เปลี่ยนประเด็นไป แล้วเอ่ยยิ้มๆออกมา"ฉันหิวแล้ว อยากกินอะไรสักหน่อย"

จิ้นเฟิงเฉินพาเธอโซนบุฟเฟ่ต์

หลี่ซีกำลังพูดกับคนอื่นอยู่ แสร้งทำเป็นหันหน้าไปอย่างไม่ตั้งใจ ก็เห็นเจียงสื้อสื้อกำลังถือจานอาหารอยู่พอดี และจิ้นเฟิงเฉินก็เดินเข้าไปตรงมุม

มือที่ถือแก้วไวน์อยู่ได้บีบแน่นออกมาทันที บนใบหน้าสวยได้ปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น จ้องมองพวกจิ้นเฟิงเฉินไปด้วยสายตามุ่งร้าย

แขกที่อยู่รอบๆเธอต่างพากันสั่นกลัวกันขึ้นมา

"แอร์ตั้งอุณหภูมิต่ำเกินไปเหรอ? ทำไมมันถึงได้หนาวขึ้นมานิดหน่อย?" มีแขกคนหนึ่งถามออกมาด้วยความแปลกประหลาดใจ

"ฉันก็รู้สึกว่ามันค่อนข้างที่จะหนาวนิดหน่อยเหมือนกัน" หางตาของแขกคนนี้เหลือบไปเห็นสีหน้าของหลี่ซีดูไม่ดี จึงได้ส่งสายตาบอกใบ้คนอื่นไปทันที

คนอื่นได้พากันมองไปทางหลี่ซีกันทีละคน เห็นสีหน้าของเธอไม่ดี ทุกคนต่างพากันเธอมองฉัน ฉันมองเธอกัน กังวลว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปตรงไหนหรือเปล่า ถึงได้ทำให้เธอไม่พอใจขึ้นมา

"คุณหลี่ คุณเป็นอะไรไปหรือเปล่า?" มีคนหนึ่งใจกล้าถามออกไปเสียงเบา

หลี่ซีถูกเสียงนี้ดึงสติกลับมา สงบสติอารมณ์ เรียกใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกลับมา จากนั้นก็เอ่ยออกไป"ไม่มีอะไรค่ะ ก็แค่จู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีงานที่ทำไม่เสร็จอยู่นิดหน่อย จิตใจก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมาทันทีเลย"

"คุณหลี่เป็นคนที่มีความรับผิดชอบมากจริงๆด้วยนะคะ"

"ถ้าสามารถร่วมงานกับคุณหลี่ได้ อย่างนั้นแล้วจะมีความสุขมากจริงๆ"

"ใช่ๆ"

ทุกคนต่างก็ใช้สมองกันอย่างเต็มที่เพื่อชื่นชมหลี่ซีกันออกมา พยายามใช้วิธีการอย่างนี้เพื่อเข้าตีสนิทหลี่ซี จะได้ให้บริษัทของตัวเองสามารถร่วมงานกับJRได้

แต่หลี่ซีไม่ว่าจะกับใครก็แสดงรอยยิ้มออกมาทั้งนั้น มองไม่ออกเลยว่าเธอมีความต้องการจะร่วมงานกับใครเลย

......