ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1260

ขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้ประตูเขาก็ได้ยินเสียงบอดี้การ์ดที่คุมอารมณ์ไม่ได้และกรีดร้องออกมา “ผมบอกแล้วไงว่านายท่านของผมโดนฆ่าตาย! ทำไมพวกคุณไม่เชื่อผม?”

“เพราะว่ามันไม่มีหลักฐานว่าห้องคุณโดนบุกรุกเข้ามา แล้วบนร่างกายของเจ้านายคุณก็ไม่มีร่องรอยอย่างอื่นด้วย การกล่าวอ้างของคุณนั้นมันไม่มีหลักฐานอะไรเลย แล้วจะให้พวกเราเชื่อคุณได้ยังไง?”

“ผมเห็นกับตาตัวเอง ผมถึงกับสู้กับหมอนั่นอยู่พักนึงด้วย” บอดี้การ์ดอธิบาย “เขาเป็นขโมย แล้วเขาก็เอาของมีค่าของเจ้านายผมไป”

“ของมีค่าอะไรล่ะที่เขาเอาไป?”

ดวงตาของบอดี้การ์ดฉายแววบางอย่างขึ้นมาชั่วขณะเมื่อเขารู้ตัวว่าได้พูดเรื่องที่ไม่ควรออกไป เขาก้มหน้าลงและเงียบไม่พูดอะไร

เจย์รู้ได้ทันที ขโมยคนนั้นไม่ได้มาเพื่อเอาชีวิตของนายท่านคนนี้ แต่ว่าเขามาเพื่อสมบัติ

เขายกมือขึ้นกุมหน้าอกซ้ายโดยสัญชาตญาณ ป้ายเครื่องหมายที่แม่ของเขาให้มาน่าจะอยู่ในกระเป๋าด้านในของเสื้อเชิ้ตเขา

ขณะที่เจย์ควานหา สีหน้าเขาก็ค่อย ๆ ซีดเผือด

ป้ายหายไปแล้ว

มีคลื่นอารมณ์ก่อตัวขึ้นในใจของเจย์ เขาค่อย ๆ ปะติดปะต่อเรื่องราว ป้ายโดนขโมยไปตอนไหน? ใครเป็นคนเอาไป?

หลังจากนั้นความคิดเขาก็หยุดที่จังหวะตอนที่พวกเขาลงจากเครื่องบิน ตอน ‘ชาย’ ปริศนาคนนั้นเข้ามาชนเขา

ดวงตาเจย์เย็นเยียบขณะที่เขากำหมัดแน่น เขาบอกกับตัวเองว่า “แกหวังไว้เลยนะว่าแกจะไม่มาเจอฉันอีกในอนาคตน่ะ”

ภายในห้องจู่ ๆ บอดี้การ์ดก็คลั่งขึ้นมาเมื่อหมอจะย้ายร่างของผู้ตายออกจากห้อง บอดี้การ์ดหยุดพวกเขาไว้และบอกว่า “พวกคุณจะพาเขาไปไหน? เขาไปไหนไม่ได้นะ ผมต้องพาเขากลับบ้านของเขา พ่อของเจ้านายผมกำลังรอเขาอยู่ที่บ้าน”

“แต่ว่าเขาป่วยด้วยโรคติดต่อ เราต้องเอาร่างเขาไปเพื่อที่จะได้ทำการชันสูตร เราต้องทำความสะอาดศพด้วย”

บอดี้การ์ดโมโหมากจนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน “ไม่ได้ ผมไม่ยอมให้คุณพาเขาไป”

ทุกคนต่างก็พากันแยกย้ายเหมือนนกแตกรังเมื่อได้ยินว่าเป็นโรคติดต่อ