ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 612

เมื่อเห็นเกี๊ยวน้อยกำลังจะโพล่งทุกอย่างออกมา หนานหว่านเยียนก็รีบจับและตัดบทเกี๊ยวน้อยทันที

“เสด็จย่า ข้ามีอาการวิงเวียนศีรษะและมีไข้ จับชีพจรแล้ว แค่เหนื่อยนิดหน่อย ทำให้ข้าเป็นไข้หวัด ท้องอืดท้องเฟ้อ ไม่ได้เป็นอะไรมาก”

ไทเฮาเคยมีลูกมาก่อน หากให้เกี๊ยวน้อยบอกอาการของนางจริงๆ เกรงว่าไทเฮาจะคาดเดาได้ว่านางตั้งครรภ์ เมื่อถึงเวลานั้นหากเชิญหมอหลวงมา นางจะปิดไม่อยู่

เกี๊ยวน้อยกะพริบดวงตาสดใส มองไปที่หนานหว่านเยียน สงสัยว่าทำไมท่านแม่ถึงโกหก ช่วงนี้ท่านแม่ยังมีอาการขี้เซามากเป็นพิเศษอีกด้วย

แต่นางคิดว่ามารดาคงไม่อยากให้เสด็จย่าทวดเป็นกังวล “อืมๆ ใช่แล้ว ท่านแม่พูดถูก”

ความยินดีในหัวใจของไทเฮาเหือดหายลงครึ่งหนึ่งในทันใด ความสงสัยฉายผ่านแววตา “จริงหรือ? มีอาการง่วงนอนไหม?”

เมื่อครู่นางรู้สึกว่าปฏิกิริยาของหนานหว่านเยียน ไม่ต่างจากการตั้งครรภ์มากนัก

แต่เมื่อได้ยินหนานหว่านเยียนพูดเช่นนั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นอาการป่วยมากกว่า

หนานหว่านเยียนเย่อหยิ่งอยู่ในใจ ส่ายหน้ากล่าวว่า “นอนหลับเป็นปกติเพคะ”

ไทเฮาทอดถอนใจ ยังนึกว่าจะได้อุ้มหลานจ้ำม่ำแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างก็ควรเอาอาหารพวกนี้ออกไป แล้วเอาอาหารอ่อนๆ มาแทน เหลือขนมพวกนั้นไว้ ดวงใจน้อยๆ ทั้งสองของข้าชอบกิน”

“เพคะ” สาวใช้ในวังที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้างๆ รีบตอบ หลังจากทำความสะอาดคราบสกปรกบนพื้นแล้ว ก็รีบเก็บอาหารที่นำมาถวายออกไปทั้งหมด

เพียงครู่เดียว สาวใช้ในวังก็ถืออาหารอ่อนๆ ที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ เข้ามา หนานหว่านเยียนฉวยโอกาสที่ไม่มีใครสนใจ แอบอมมะขามเปรี้ยวไว้ในปาก ให้ทนต่ออาการคลื่นไส้แล้วรีบกินอาหารเข้าไป

ตั้งแต่ต้นจนจบนางพยายามหลีกเลี่ยงการพูด

เด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ พยายามคีบอาหารให้ไทเฮา เอาอกเอาใจให้ไทเฮามีความสุข

หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน หนานหว่านเยียนก็ไม่อยากอยู่ต่อ ด้วยเกรงว่าจะเปิดเผยความจริงที่นางกำลังตั้งครรภ์