ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 785

เมื่อทุกคนได้ยิน พลันสนใจทันที หยุนเหิงก็ยิ้มตาหยีมากยิ่งขึ้น "ขอบพระทัยฮองเฮาเหนียงเหนียงพ่ะย่ะค่ะ!"

นิ้วเรียวยาวของกู้โม่หานเกยคาง จ้องมองหนานหว่านเยียนตาไม่กะพริบ ด้วยแววตานุ่มนวล

บางคน ตอนทำในสิ่งที่ตนเองถนัด ราวกับมีแสงเรืองกาย มั่นใจ งดงาม จนละสายตาไม่ได้

หนานหว่านเยียนมองสายตา"เร่าร้อน"ของคนกลุ่มนี้ อดกระแอมไม่ได้ เผยแพร่ว่า "ดูรูปร่างแล้ว เห็ดที่มีพิษจะมีเชื้อราวงแหวนที่ก้านดอก ส่วนรากมีเปลือกหุ้มไม่ให้ฉีกขาด หรือมีน้ำสีขาวหรือสีเหลือง ไหลออกมาหลังการฉีกขาดก็คือเห็ดมีพิษ"

“ประการที่สองดูสีสัน สีของเห็ดมีพิษค่อนข้างสด หมวกเห็ดจะมีจุดสีอื่นๆ รูปร่างผิดปกติ มีกลิ่นฉุนหรือเหม็น ถือว่ามีพิษ”

“ประการที่สาม ต้มน้ำสะอาดหนึ่งหม้อ ฉีกเห็ดเป็นชิ้นๆ แล้วใส่ลงไปในน้ำ หากผ่านไปพักหนึ่งแล้วน้ำขุ่นหรือข้นหนืดแสดงว่ามีพิษ”

“สามวิธีนี้ค่อนข้างเข้าใจและแยกแยะง่าย หากเจออะไรที่ไม่แน่ใจ ก็คิดว่ามันเหมือนจะมีพิษ พวกเราก็ระงับความอยาก เปลี่ยนไปกินอย่างอื่นเถอะ”

ที่จริงแคว้นซีเหย่ไม่มีของจำพวกนี้ แต่ไม่แน่ต่อไปแคว้นซีเหย่ค้าขายกับแคว้นต้าเซี่ย ทำการค้าระหว่างกัน ดังนั้นจึงไม่แน่นอน เผยแพร่ไว้ล่วงหน้าจะดีกว่า

หยุนเหิงมองหนานหว่านเยียนด้วยใบหน้าเลื่อมใส ดวงตาเป็นประกาย “สมแล้วที่เป็น... ฮองเฮาเหนียงเหนียง! พระองค์ทรงรู้ทุกอย่างจริงๆ! ทรงพระปรีชายิ่งพ่ะย่ะค่ะ!”

เฟิงยางก็รู้สึกตกตะลึงปนเลื่อมใส นางเกิดที่แคว้นต้าเซี่ย ความสามารถในการแยกแยะเห็นยังถือว่าพอได้ แต่ไม่คาดคิดว่าจวิ้นจู่ไม่เคยไปแคว้นต้าเซี่ย จะรู้ไปหมดทุกอย่าง รู้ทุกอย่างยิ่งกว่าคนท้องถิ่นอย่างนางเสียอีก!

หนานหว่านเยียนยิ้มตาหยี “ข้าเพียงสอนเจ้า หากต่อไปเจ้าติดผิด ก็คอยไปละกัน!”

หยุนเหิงมีสีหน้าหวาดกลัว “ข้าน้อยมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ!”

ขณะพูด ทั้งสองคนก็มองหน้ายิ้มให้กัน สีหน้าของแม่ทัพกับฮูหยินแม่ทัพกลับยิ่งน่าเกลียดขึ้นเรื่อยๆ มองฮ่องเต้หนุ่มที่ถูกเมินเฉยโดยสมบูรณ์อย่างขวัญผวา ฮูหยินแม่ทัพอดหยิกหยุนเหิงทีหนึ่งไม่ได้

เจ้าลูกชาย หยุดยิ้มกับฮองเฮาเหนียงเหนียงได้แล้ว ฝ่าบาทใกล้จะเดือดดาลแล้ว!

(2)ไหน้ำส้มสายชูคว่ำ หมายถึง คนขี้หึง

หยุนเหิงที่ยังไม่รู้ตัว ก็พูดคุยหัวเราะกับหนานหว่านเยียนต่อ กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนหัวเราะต่อกระซิกกับหยุนเหิง รอยยิ้มในดวงตาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในใจ

หยุนเหิงเคยรังแกนาง ทำไมนางถึงปล่อยวางทุกสิ่งและพูดจาดีๆ กับหยุนเหิงได้ แต่กับเขาแทบจะเมินเฉยกัน ไม่ก็แสดงท่าทางประชดประชัน

ดวงตาเขาฉายแววความเป็นปรปักษ์ จู่ๆ ก็ยื่นมือออกไป โอบเอวของหนานหว่านเยียนมาไว้อย่างแน่น กอดนางจากตรงหน้าหยุนเหิงกลับมาข้างกายตนเอง ไม่อาจต้านทานได้แม้แต่น้อย

หนานหว่านเยียนตกใจ รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของเขา มองไปทางกู้โม่หานดวงตาเย็นชาของเขากลับกำลังจ้องมองหยุนเหิงที่ยิ้มเบิกบาน คำเตือนในแววตาเกินคำบรรยาย

“เจ้าอย่ากล้าดีกว่า มิฉะนั้นปฏิบัติตามคำสั่งสอนของฮองเฮาข้าก็จะไม่ไว้ชีวิตเจ้า”

หยุนเหิงรู้สึกถึงแรงอาฆาตรุนแรงทันที ทันใดนั้นก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ก็ไม่กล้ายิ้มเบิกบานกับหนานหว่านเยียนทันที ทั้งถอยห่างออกไปอย่างเงียบๆ “พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะเชื่อฟังคำสั่งสอนพ่ะย่ะค่ะ!”

เขาลืมไปว่า ฝ่าบาทชอบฮองเฮาเหนียงเหนียงมากแค่ไหน

หากไหน้ำส้มสายชูนี่คว่ำ เขาคงท่าไม่ดีแล้ว!

หนานหว่านเยียนถูกกู้โม่หานโอบไว้แน่น แรงที่เอวค่อนข้างมาก นางขมวดคิ้วคิดจะเอามือเขาออก กู้โม่หานกลับหันหน้ามามองทางนาง ใบหน้ายังคงด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย แต่แรงที่มือกลับควบคุมไว้ดีมาก ทั้งไม่ทำให้นางเจ็บ และไม่มีทางให้นางมีโอกาสหลุดพ้น

เขามองมือนางที่ขยับไม่หยุด ดวงตาซ่อนเร้นความปั่นป่วน แต่กลับถามเสียงเบา

“ยืนไม่สบายรึ ให้ข้าอุ้มเจ้านั่งสักพักหรือไม่”

น้ำเสียงยังคงอ่อนโยน แต่ผู้คนกลับรู้สึกถึงความไม่พอใจของฮ่องเต้ได้ หนานหว่านเยียนมองแววตาดำเข้มของกู้โม่หาน ราวกับเข้าใจคำเตือนในสายตาเขา ตอนนั้นนางถึงรู้ตัวว่า กู้โม่หานไม่ใช่อ๋องอย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว

กู้โม่หานในตอนนี้ไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่ามอีกแล้ว ชอบอ้อมค้อม แต่กลับมีอานุภาพยิ่งกว่าเมื่อก่อน

นางไม่สงสัยเลยว่า หากนางเอามือเขาออกจริงๆ เขาจะอุ้มนางนั่งลงทันที และทำเรื่องที่เกินเลยยิ่งกว่าออกมา

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้