หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 72

ความวุ่นวายตรงประตู ดึงดูดสายตาของทุกคนให้หันมองไปทันที

ในตอนนี้ยูริที่อยู่ข้างหลังของชลิตาก็ได้รับโทรศัพท์หนึ่งสาย เธอหันตัวเดินกลับไปที่ห้องแต่งหน้าอย่างรวดเร็ว

ต่อมา ร่างกายที่สูงเพรียวเยือกเย็นของแทนไทก็ปรากฏขึ้นมาในสายตาของเหล่าผู้คน

ผมสั้นสีดำที่หนาทึบหวีเสยไปข้างหลัง เส้นกรอบหน้าที่ดูดีมีมิติสมบูรณ์แบบอย่างเห็นได้อย่างชัดเจน

เสื้อเชิ้ตสีขาวตรงเรียบจับคู่กับเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้มที่ตัดเย็บพอดีตัว ทำให้รูปร่างของเขาดูยืดตรงเป็นพิเศษ

ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเปลี่ยนเป็นมืดมิดไร้ซึ่งแสงสว่างขึ้นมาทันที

ที่ตัวของเขาให้ความรู้สึกกดขี่อย่างรุนแรง ยืนอยู่ตรงนั้นเยี่ยงราชา

ในเวลานี้เหล่าบรรดาผู้หญิงทั้งหมด ทุกคนล้วนแต่เปลี่ยนกลายเป็นแฟนคลับของเขา

"อา!ฉันจะตายแล้ว พี่ชายสุดหล่อคนนั้นเป็นคนบ้านไหนกัน? ใบหน้านั้นช่างหล่อเหลาเกินมนุษย์มนาจริงๆ"มารีญาจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างอึ้งตะลึง ท่าทางบ้าผู้ชายอย่างไม่หยุดไม่หย่อน

"ถ้าไม่ใช่ดารา ก็น่าจะเป็นคุณชายผู้สูงส่งของตระกูลไหนสักตระกูลนี่แหละ ใบหน้าแบบนั้นมันช่างได้ใจฉันจริงๆ เดี๋ยวฉันต้องไปขอไลน์เขาสักหน่อยแล้วล่ะ!"มิ่งขวัญภายในใจกระเหี้ยนกระหือรือ

"ไม่ได้ พี่ชายสุดหล่อคนนั้นเป็นของฉัน พวกเธอไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามมาแย่งฉันทั้งนั้น"มารีญามองผู้คนตรงนั้นพร้อมกับพูดสั่งขึ้นมาอย่างบ้าอำนาจเอาแต่ใจ จากนั้นก็เป็นฝ่ายเดินตรงไปที่เขาอย่างกระตือรือร้น

ชัชนันท์ยิ้มเย้ยหยันออกมาอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็หันสายตามองไปที่หน้าของเขาต่อ

แม้ว่าระดับความสนใจจะสูงมาก แต่เขากลับเย็นชาไม่สนใจตั้งแต่ต้นจนจบ ลูกตาดำมองพาดผ่านผู้คน จับจ้องไปที่ชัชนันท์ที่อยู่ท่ามกลางเหล่าผู้คนมากมาย

เขาจ้องมองเธอพลางเดินตรงไปข้างหน้า มีเพียงแค่เธออยู่ในสายตาเท่านั้น สังเกตเห็นสายตาของเขา ชลิตาก็หันมองไปยังตำแหน่งของชัชนันท์โดยสัญชาตญาณ สีหน้าอึ้งตะลึงทันที......

นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมเขาเอาแต่จ้องมองไปที่ชัชนันท์อยู่ตลอดเวลา? หรือว่าชอบเธอเข้าแล้วเหรอ? เธอรู้สึกอิจฉาริษาชัชนันท์ขึ้นมาทันที

มารีญามายืนอยู่ตรงหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว ยื่นมือออกมาอย่างกระตือรือร้น"ไฮ สวัสดี ฉันชื่อมารีญา มาวินที่แต่งงานในวันนี้เป็นพี่ชายของฉันเอง"

"พี่ค๋า นั่งโต๊ะไหนเหรอ? เดี๋ยวฉันพาพี่ไปเอง"มารีญาเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาต่ออย่างกระตือรือร้น ใบหน้าแดงเล็กน้อย

เขาเหมือนกับไม่ได้ยิน ไม่แม้แต่จะมอง เดินตรงไปหยุดอยู่ตรงหน้าของชัชนันท์ตรงๆ ก่อนจะลูบผมของเธอด้วยความรักและเอ็นดู"นันท์ ขอโทษนะที่ผมมาสาย"

มารีญารู้สึกว่าสองตาของตัวเองแทบจะถูกพวกเขาสองคนทอแสงจนแทบจะบอด

ชัชนันท์ลุกขึ้นยืนอย่างยิ้มแย้ม ควงแขนของเขาอย่างสนิทสนม ก่อนจะพูดขึ้นอย่างยิ้มๆ"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ ที่รัก"

ชลิตาอึ้งตะลึงไป!ความโกรธอัดแน่นสุมในทรวงไม่มีที่ระบาย

คนนี้ใช่ชายรูปหล่อที่ช่วยชัชนันท์เอาไว้ที่หน้าประตูบ้านของตระกูลรัตนากรกุลอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้นคนนั้นไม่ใช่เหรอ?

นี่มันเรื่องอะไรกัน? เธอเรียกเขาว่าที่รัก? แสดงว่าเขาเป็นสามีของชัชนันท์ ไม่ใช่เพื่อนอย่างนั้นเหรอ?

คนที่ทำให้เธอต้องแอบซุกซ่อนเอาไว้ ควรจะเป็นคนน่าเกลียดที่ไม่กล้าให้ใครเห็นไม่ใช่หรือไง?

แต่ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางผู้มากลากดีตั้งมากมายแต่ก็ยังหล่อสูงรวยโดดเด้งออกมาอยู่ดี

วินาทีที่เขาก้าวเข้ามา เธอถึงขนาดที่รู้สึกว่ามาวินก็ยังกลายเป็นพื้นหลังสีดำให้กับเขาเลยด้วยซ้ำ

นังชัชนันท์นี่ทำไมถึงโชคดีขนาดนี้กันนะ เมื่อก่อนก็ได้มาวินสุดหล่อคนนี้ ตอนนี้ก็หาคนหล่อที่ดีมากกว่าเดิมแบบนี้ได้อีก

มาวินก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเช่นเดียวกัน คนคนนี้ไม่ใช่เพื่อนของเธอหรอกเหรอ? ที่แท้ก็เป็นสามีของเธออย่างนั้นเหรอ?

สามีของเธอหน้าตาน่าเกลียด ความหล่อเทียบเขาไม่ติดเลยไม่ใช่หรือไง?

ในใจของเขารู้สึกอึดอัดไม่สบายขึ้นมาทันที ไม่มีเรื่องไหนที่มันกระตุ้นจิตใจไปมากกว่าการที่ได้เห็นแฟนเก่าที่เคยดูถูกดูแคลน กำลังควงแขนชายหนุ่มหล่อที่ดูดีกว่าตัวเองมาโผล่อยู่ตรงหน้าแบบนี้กับตาตัวเองแล้ว

คนอื่นๆที่นั่งร่วมโต๊ะก็พากันอึ้งตะลึงไปตามๆกัน ทุกคนต่างก็ถลึงตาโตด้วยความตกใจ สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

มารีญายืนอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง เธอรู้สึกว่าตัวเองอับอายขายขี้หน้าจะตายอยู่แล้ว!

คนที่เธอเพิ่งจะเข้าไปตีสนิทคนนี้เป็นสามีของชัชนันท์อย่างนั้นเหรอ?!แล้วเขาก็ไม่แม้แต่จะมองเธอเลยด้วย สามีของชัชนันท์หล่อขนาดนี้เลยเหรอ?

คนที่อยู่โต๊ะอื่นก็ช็อกตกใจเช่นเดียวกัน เสียงซุบซิบพูดคุยดังขึ้นมาทันที