หลินไป๋หลัน นิยาย บท 28

  ไป๋หลันที่ช่วยแม่ครัวทำอาหารเสร็จเรียบร้อย ก็ขอท่านป้าแม่ครัวเอากลับไปกินที่บ้านกับมารดาเหมือนเดิม วันนี้อาหารคือปลาช่อนเผาเกลือผักต้มพร้อมน้ำจิ้มรสเด็ดและแกงจืด เมื่อตักอาหารเรียบร้อยนางจึงเดินออกมาทันที เมื่อเดินมาได้สักระยะหนึ่งก็เจอเข้ากับบุราร่างสูงที่กำลังยืนรออยู่

         "พี่หลงเป็นอย่างไรบ้างที่นี่น่าอยู่หรือไม่เจ้าคะ ท่านคิดเปลี่ยนใจมาอยู่ก็ยังทันนะ" ไป๋หลันเอ่ยด้วยสีหน้าหยอกล้อ

            "ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่หรอก แต่ข้าอยากไปอยู่กับเจ้ามากกว่า" หนานเหวินหลงกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มเช่นกัน

         "พี่หลงล้อข้าเล่นแล้ว พรุ่งนี้ท่านจะมาที่ศูนย์อีกหรือไม่เจ้าคะ" นางรีบกล่าวเปลี่ยนเรื่องโดยเร็ว เพราะโดยคนหล่อพูดเช่นนี้ใจบาง ๆ ของนางมันสั่น

        "ข้าจะมาอีกสักสี่ ห้าวัน แล้วจะกลับเข้าเมืองหลวงมีงานต้องไปทำ" 

          "อ่อ...ทราบแล้วเจ้าค่ะ ถ้าท่านเข้าไปที่ศูนย์ก็อย่าลืมแต่งกายให้เหมือนวันนี้และก็หน้าดำ ๆ นั่นด้วยนะเจ้าคะ ชาวบ้านจะได้ไม่สงสัย" 

" ได้ เจ้าไม่ต้องย้ำนักหรอก รีบเดินกันเถอะเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน ข้าจะเดินไปส่งเจ้าที่บ้านเอง" หนานเหวินหลงเอ่ยพร้อมกับก้าวเดินออกไป

       ทั้งสองเดินเข้ามายังตลาดผู้คนยังพอมีบ้างแต่ไม่มากนักเพราะเป็นเวลาเย็นมากแล้ว ชาวบ้านที่เดินผ่านต่างหันมามองพวกเขาทั้งสอง บางคนก็หันไปคุยซุบซิบกัน

           "พี่หลงท่านอายหรือไม่ที่แต่งกายเช่นนี้แถมใบหน้าของท่านยังดำสกปรกอีก" ไป๋หลันเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะชาวบ้านต่างหันมามองแล้วพากันซุบซิบนินทา

            "ข้าไม่ได้อายหรอกเสี่ยวหลัน แต่ข้าไม่เคยแต่งกายเช่นนี้มาก่อนเท่านั้นเอง"

"ถ้าไม่เคยก็ต้องลองทำดูนะเจ้าคะ เมื่อมีโอกาสแล้วต้องใช้ให้คุ้ม" ไป๋หลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับหันไปมองบุรุษตรงหน้า

        "แล้วเจ้าทำไมไม่ลองทำเองดูบ้างเล่ายายเด็กแสบ!!" หนานเหวินหลงเอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปดีดหน้าผากนางเบาๆด้วยความเข่นเขี้ยว

         "พี่หลง!! ท่านทำร้ายข้าหรือ" นางยกมือขึ้นปิดหน้าผากตัวเอง ไม่กล้าบอกว่าเจ็บเพราะกลัวเขาจะก้มลงมาเป่าให้อย่างที่พี่ชายของนางเคยทำ

              ก็บอกแล้วว่าใจมันบาง!!

          "ถึงบ้านเจ้าแล้วรีบเข้าบ้านไปเถิด"

            "เจ้าค่ะ พี่หลงเดินทางกลับดี ๆ นะเจ้าคะแล้วพรุ่งนี้พบกัน บ๊าย บาย" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับเดินเข้าบ้านไปทันที

       "อะไรคือ บ๊าย บาย เจ้านี่ชอบพูดจาประหลาดนัก"  หนานเหวินหลงพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้วหันหลังเดินกับที่พักทันที

     ไป๋หลันเดินเข้ามาภายในบ้านก็พบกับมารดากำลังนั่งรออยู่ที่โถงพอดีจึงรีบเอ่ย" ท่านแม่ลูกกลับมาแล้วเจ้าค่ะ เรารีบมากินข้าวกันเถิดเจ้าค่ะกำลังร้อนๆเลย" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับเดินจูงมือมารดาของนางไปยังห้องครัว

          "วันนี้ที่ศูนย์ทำอาหารอะไรกินกันหรือ" หลินอู๋เหยาเอ่ยถามบุตรสาว

       "ปลาช่อนเผาเกลือ ผักต้มน้ำจิ้มรสเด็ด และแกงจืดเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับจัดอาหารใส่จานจากนั้นก็นั่งกินอาหารกับมารดา เมื่อกินเสร็จก็เก็บกวาดล้างจานเรียบร้อยแล้วออกไปนั่งรอบิดากับพี่ชายของนางที่โถงด้านหน้าเช่นเคย

        "ท่านแม่อยากไปเที่ยวที่ศูนย์หรือไม่เจ้าคะ ตอนนี้ช่างไม้กำลังเร่งทำเตียงและชั้นวางของอยู่ คงอีกไม่กี่วันคงเสร็จเรียบร้อย" ไป๋หลันเอ่ยถามมารดาเพราะกลัวว่าท่านจะเหงานางอยากให้ท่านออกไปเปิดหูเปิดตาด้านนอกบ้าง

     "แม่รอให้ศูนย์ของเจ้าสร้างเสร็จเรียบร้อยเสียก่อนแล้วค่อยไปวันเปิดศูนย์ดีหรือไม่ ตอนนี้แม่ไปก็ไม่รู้จะทำอะไร"