หลินไป๋หลัน นิยาย บท 33

"ข้าชื่อไป๋หลันเจ้าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักท่านเฟยเทียน"

"ยินดีที่ได้รู้จักเด็กน้อยไป๋หลัน แล้วพบกันใหม่" เฟยเทียนเอ่ยพร้อมกับยิ้มออกมา นางทำหน้าตลกตอนที่เขาเรียกว่าเด็กน้อย

เฟยเทียนก้าวเดินออกมาปล่อยให้นางนั่งพักอยู่ตรงนั้นสักครู่คงจะหายจากอาการบาดเจ็บ เขาไม่อยากรบกวนนางมากนักคงจะรู้สึกอึดอัดเพิ่งเคยพบหน้ากันนางคงไม่ไว้ใจเขาเท่าไร

ทางด้านไป๋หลันที่นั่งอยู่บนก้อนหินข้างทางรู้สึกโล่งใจยิ่งนัก ที่ชายผู้นั้นยอมเดินออกไป แต่ดูจากกิริยาท่าทางแล้วน่าจะเป็นคนที่พอคบหาได้อยู่ พลันเมื่อมองลงมาที่มือของตนเองก็พบว่า

'อ้าว นางลืมคืนตลับยาให้ท่านเฟยเทียนแต่คงไม่เป็นไรหรอกถ้ามีโอกาสพบกันค่อยคืนให้ก็ได้'

ไป๋หลันหยิบตลับยาของตนเองออกมาจากมิติเมื่อเปิดฝาออกกลิ่นหอมอ่อน ๆ ก็ลอยออกมานางรีบป้ายยาแล้วทาบริเวณขาที่บวมทันที ผ่านไปเพียงสิบลมหายใจเท้าที่บวมแดงก็กลับมาหายเป็นปกติ นางจึงออกเดินทางต่อทันที

# จวนเจ้าเมืองเหอจื่อหมิง

เจ้าเมืองเหอจื่อหมิงตั้งแต่เกิดเหตุไฟไหม้เขาได้ส่งนกพิราบสื่อสารไปยังเมืองหลวงเพื่อส่งข่าวให้บุตรชายทั้งสองของตนทราบและให้ช่วยหาหมอเก่ง ๆ มารักษาน้องสาว เขาเองหมดปัญญาแล้วเพราะเนื่องจากที่ป่วยคราก่อนเขาทุ่มเงินตามหาหมอเก่ง ๆ มารักษานางจนเงินที่เก็บสะสมมาร่อยหรอลงไป ครานี้จะทำเช่นนั้นอีกคงไม่ได้

นางคร่ำครวญเสียใจกล่าวตัดพ้อต่อว่าเขา ไม่ห่วงใยรักใคร่และไม่อยากให้แผลบนร่างกายของนางหายเป็นปกติ และอีกสารพัดที่นางสรรหาคำมากล่าว ตัวเขาเองรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนักไม่เว้นแม้แต่ฮูหยินของเขาที่กินไม่ได้นอนไม่หลับ คอยดูแลนางอยู่ไม่ห่างกายเพื่อปลอบและคอยให้กำลังใจกลัวว่านางจะคิดสั้น

บุตรคนโตนามว่าเหอฮุ่ยหมิง อายุยี่สิบห้าปี เป็นขุนนางอยู่ในเมืองหลวง ส่วนบุตรคนรองนามว่า เหอซิ่นเฉิง อายุยี่สิบปีเพิ่งสอบรับราชการได้ ตัวเขาเองไม่อยากรบกวนบุตรชายทั้งสองแต่อย่างใดรู้ว่าคงกำลังยุ่งกับเรื่องงานอยู่แต่เรื่องของบุตรสาวก็เป็นเรื่องที่เกินจะรับมือจริง ๆ

"ท่านพ่อไม่ต้องห่วงข้าจะพยายามหาหมอมารักษานางให้หายเป็นปกติ" เหอซิ่นเฉิงเอ่ยกับบิดาของตน เขาเองที่ได้รับข่าวที่ท่านพ่อส่งมาก็รีบเดินทางออกมาจากเมืองหลวงทันที เนื่องจากตำแหน่งงานที่เพิ่งสอบได้นั้นยังต้องรอรายงานตัวอีกสิบห้าวัน เขาจึงสามารถเดินทางกลับมาดูน้องสาวได้

แต่! ในขณะที่กำลังออกเดินทางนั้น ก็มีสหายจอมยุ่งผู้หนึ่งมาขัดขวางเอาไว้และขอให้ช่วยพาหลบหนี เนื่องด้วยต้องการหลีกเลี่ยงงานเลี้ยงน้ำชาหรืองานดูตัวของบุตรีขุนนางในวัง

ในคราแรกเขามิได้ตอบรับ แต่สหายยื่นข้อเสนอเพื่อแลกกับการพาออกจากเมืองหลวง เขาจึงตอบรับข้อเสนอนั้นทันทีเผื่อมีประโยชน์ในภายภาคหน้า ตนจึงช่วยหลอกล่อหลบหลีกทหารและองครักษ์ออกมาได้ และได้เดินทางมายังเมืองหนานเหอด้วยวิชาตัวเบาที่ร่ำเรียนกันมา เพียงหกชั่วยามก็เดินทางมาถึงยังที่หมายโดยมิได้หยุดพัก

"แล้วเจ้ามีวิธีใดหรือคิดไว้หรือยัง พ่อเองก็ไม่อยากรบกวนเจ้านักคงจะยุ่งเรื่องงานอยู่มิใช่น้อย" เหอจื่อหมิงเอ่ย บุตรชายทั้งสองของตนนั้นเป็นคนมีความคิดอ่านฉลาดหลักแหลมเพราะตนเข้มงวดสั่งสอนมาตั้งแต่ยังเล็ก ผิดกับบุตรสาวที่ตนเอาอกเอาใจแม้นางจะทำผิดก็ไม่เคยเอ่ยดุว่ากล่าวตักเตือนเพราะความน่ารักน่าชังของนาง จนเติบโตกลายเป็นคนเอาแต่ใจอารมณ์ร้อนยากที่จะแก้ไข

"ข้าจะลองคุยกับสหายก่อนเผื่อจะหาทางช่วยเหลือนางได้" สหายของตนต้องช่วยเหลือได้เป็นแน่

"แล้วสหายของเจ้าคือผู้ใดหรือ ดูท่าทางสูงสง่าผิดกับคุณชายท่านอื่นนัก" เหอจื่อหมิงเอ่ยถามอย่างสงสัย บุตรของตนแนะนำให้รู้จักสหายนามว่าเฟยเทียนแต่นามนี้มันช่างคุ้นหูยิ่งนักเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออก

"สหายของข้ามีนามว่า หนานเฟยเทียน องค์ไท่จื่อแห่งแคว้นหนานอย่างไรเล่าขอรับท่านพ่อ" เหอซิ่นเฉิงเอ่ยตอบ จริงแล้วสหายของเขาขอให้ปิดบังฐานะที่แท้จริงเพราะได้ออกนอกวังทั้งทีอยากใช้ชีวิตแบบชาวบ้านทั่วไปดูบ้าง

"ห๊า!!จะ...เจ้าว่าอย่างไรนะ องค์ไท่จื่อเช่นนั้นหรือแล้วเจ้าทำไมถึงไม่บอก พ่อจะได้จัดเตรียมต้อนรับให้สมพระเกียรติ" เหอจื่อหมิงเบิกตากว้างพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"ท่านพ่อ ท่านมิต้องทำเช่นนั้นองค์ไท่จื่อทรงต้องการใช้ชีวิตแบบชาวบ้านทั่วไป ท่านก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องก็แล้วกัน ถ้าไม่อยากให้พระองค์ทรงกริ้ว" เหอซิ่นเฉิงเอ่ย

"เช่นนั้นก็ได้ พ่อเข้าใจองค์ไท่จื่อคงอยากออกเที่ยวเล่น มิอยากหมกมุ่นอยู่แต่ในวัง พ่อจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน"