พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 166

เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะได้พบกับอี้ จิ่นหลี จริง ๆ หรือไม่ถ้าเธอไปที่อาคารสำนักงานของ อี้ กรุ๊ป แต่นอกจากที่นั่นแล้วเธอไม่รู้ว่าจะหาเขาได้ที่ไหนอีก

เมื่อคิดดูแล้วเธอรู้เรื่องเกี่ยวกับเขาน้อยมาก เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน!

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลิง อี้หราน มาถึง อี้ กรุ๊ป ในตอนบ่ายเธอพบว่าเธอไม่สามารถแม้แต่จะเดินผ่านทางเข้าได้นับประสาอะไรกับการได้เจอ อี้ จิ่นหลี เธอถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยุดทันที

เมื่อเธอบอกว่าเธอต้องการพบอี้ จิ่นหลี เธอได้รับการเยาะเย้ยจากคนอื่น ๆ

“ถ้าท่านประธานอี้พบกับทุกคนที่มาหาเขาแบบสุ่มเขาจะไม่มีเวลานอนด้วยซ้ำ! ในแต่ละวันมีคนมากมายเช่นคุณที่มาเยี่ยมเขาที่นี่”

"เมื่อคนอื่น ๆ อยากเห็นประธานอี้ อย่างน้อยพวกเขาก็จะแต่งตัวดีหน่อย ด้วยชุดของคุณคุณคิดว่าใครจะเชื่อคุณเมื่อคุณบอกว่าคุณรู้จักท่านประธานอี้"

หลิง อี้หราน ก้มหน้าลงเพื่อดูเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ เธอรู้ว่าเสื้อผ้าของแม่ค้าข้างถนนเหล่านี้ดูถูกและหยาบ

ในสายตาของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้เธอคงเป็นแค่คนที่มาหาโอกาส

สิ่งเดียวที่หลิง อี้หราน ทำได้คือรอเขาอยู่ที่ประตู เธอยืนอยู่ที่ด้านหนึ่งของประตู อี้ กรุ๊ป เธอกอดแจ็คเก็ตบุนวมผ้าฝ้าย

ลมหนาวพัดมาที่แก้มของเธอและผ่านคอเสื้อเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็รู้สึกหนาวมากขึ้น

หลิง อี้หราน ถูมือของเธอเข้าหากัน ในบางครั้งเธอจะเป่าลมหายใจอุ่น ๆ บนนิ้วของเธอ สายตาของเธอกำลังมองไปที่ประตูของอาคาร เธอหวังว่าเธอจะได้พบกับอี้ จิ่นหลี โดยรออยู่ที่นั่น

แน่นอนว่าเธอรู้ว่ามีทางเข้าอาคารมากกว่าหนึ่งทาง แต่สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือรอที่ประตูซึ่งจะทำให้เธอมีโอกาสได้เห็นเขามากที่สุด

ทันใดนั้นดวงตาของหลิง อี้หราน ก็สว่างขึ้น เธอเห็นเกา ฉงหมิง ลงจากรถและมุ่งหน้าเข้าไปในอาคารสำนักงานของ อี้ กรุ๊ป

“เลขาเกา!” หลิง อี้หราน ตะโกนอย่างกังวล คนเดียวที่เธอรู้จักซึ่งรู้จักกับอี้ จิ่นหลี คือเลขาเกา