วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 173

คนขับรถเหยียบคันเร่งจนสุด รถวิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง

“ช่วยด้วย! พวกนายจะทำอะไร? รู้ไหมว่าฉันเป็นใครถึงกล้าลักพาตัวฉัน?!” หวังอี้หลินตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

ชายที่อยู่ในตำแหน่งข้างคนขับดับบุหรี่ “หนวกหู ปิดปากเธอซะ!”

ชายที่นั่งเบาะหลังพบเศษผ้าบนรถ และยัดเข้าไปในปากของหวังอี้หลินอย่างไม่มีมารยาทเลยแม้แต่นิด

กลิ่นนั้นมันเกือบจะทำให้เธอกลอกตาเป็นลม

เธอทำได้เพียงส่งเสียง “อื้อ อื้อ อื้อ”

ปิดปากของหวังอี้หลินเสร็จแล้ว ชายในตำแหน่งข้างคนขับก็มองไปยังฉินซูและส่งเสียงสงสัย “นี่ แล้วทำไมเธอเงียบ!”

ฉินซูดึงมุมปากไม่ได้พูดอะไร ความจริงสายตากลับจับตามองทัศนียภาพนอกหน้าต่างมาโดยตลอด

อยากจะแจ้งตำรวจก็เป็นไปไม่ได้ ทันทีที่ขึ้นรถพวกเขาก็แย่งชิงกระเป๋าของเธอกับหวังอี้หลินไปแล้ว

เธอทำได้เพียงจดจำเส้นทางและสังเกตการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบ ๆ!

รถแล่นวนไปเรื่อย ๆ และขับเข้าไปในย่านธุรกิจที่เจริญรุ่งเรือง สุดท้ายรถก็เข้าไปจอดในลานจอดรถชั้นใต้ดิน

ผู้ชายสองสามคนพาฉินซูกับหวังอี้หลินขึ้นลิฟต์ตรงไปยังชั้นเก้า คาดไม่ถึงว่าตลอดทางไม่ได้พบเจอคนนอกเลยแม้แต่คนเดียว

บางทีนี่อาจจะเป็นลิฟต์ส่วนบุคคล

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกก็เป็นทางเดินยาว ที่ยังคงไม่มีแม้แต่เงาของใครสักคนเหมือนเดิม

ฉินซูกับหวังอี้หลินถูกผลัก “เร็วเข้า เดินไปข้างหน้า”

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่อฟัง ครั้งนี้หวังอี้หลินรู้แล้วว่าร้องตะโกนไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงสงบลงอย่างเชื่อฟัง

ที่ปลายสุดของทางเดินเป็นประตูบานหนึ่ง

ชายที่เป็นผู้นำผลักประตูและพาคนสองคนเดินเข้าไป “ชายคนอื่น ๆ ที่เหลืออยู่ดูแลอยู่ที่หน้าประตู”

นี่เป็นห้องที่โอ่อ่าหรูหราถึงขีดสุด พรมเปอร์เซียสีแดงเข้ม ผ้าม่านพู่ระย้าสีทองสไตล์ราชวงศ์ และที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากที่สุดก็คือเตียงใหญ่ทรงกลมที่อยู่ตรงกลางห้อง