พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 141

เซี่ยซีหว่านถูกเขาจ้องจนหัวใจเต้นแรง ขนตาที่เรียวยาวสั่นระริก เธอยื่นมือเล็กออกมาอย่างใจกล้า คว้านิ้วชี้เรียวยาวของเขาไว้...

ภาพนี้เหมือนย้อนกลับไปเมื่อ 20 ปีก่อน ตอนที่ลู่หานถิงพบเซี่ยซีหว่านครั้งแรก ตอนนั้นเซี่ยซีหว่านยังเป็นเด็กน้อยวัยแบเบาะที่ดูราวกับก้อนปุยนุ่นที่ทั้งบริสุทธิ์และนุ่มนิ่มน่ารัก หลินสุ่ยเหยาและหลิวอิงลั่วหญิงผู้เป็นตำนานทั้งสองยืนอยู่ในห้องของอาเจียวที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น หลินสุ่ยเหยามีเสน่ห์น่าหลงใหลและมีไหวพริบว่องไวอย่างไร้ที่ติ เธอไม่รู้ว่าจะกล่าวคำยินดีอะไรออกมาดี แววตาที่งามล้นแต่แฝงไปด้วยความเศร้าของหลิวอิงลั่วค่อย ๆ ปรากฏแววตายิ้มออกมา

ลู่หานถิงยืนอยู่ข้างเปล หลิวอิงลั่วค่อย ๆ เดินเข้ามาอย่างนุ่มนวล แล้วลูบหัวเขา “อาถิง ในอนาคตจะให้เซี่ยซีหว่านเป็นเจ้าสาวตัวน้อยของเธอเอาไหม?”

เซี่ยซีหว่านในเปลลืมตากลมโตสีดำเป็นประกายมองเขาตาแป๋ว มือเล็กโบกสะบัดไปมาและดึงเอานิ้วชี้เรียวยาวของเขาไว้

เธอดึงมันจนแน่น ไม่ยอมปล่อย

เซี่ยซีหว่านบุ้ยปากเล็กและคลี่ยิ้ม ในปากของเธอยังไม่ทันมีฟันน้ำนมขึ้น จากนั้นใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงก็แดงระเรื่อขึ้นทันที เขาหมุนตัวกลับไปที่ห้องของตัวเอง

ตอนที่เขาเดินออกไปก็ยังได้ยินเสียงอันไพเราะของหลินสุ่ยเหยาดังลอยมา เธอพูดกับเซี่ยซีหว่านที่ใส่ผ้าอ้อมว่า “โธ่ลูก เก็บอาการหน่อย ดูสิ พี่ชายน้อยถูกหนูหยอกจนเขินเดินหนีไปแล้ว”

หลิวอิงลั่วยิ้มอย่างอ่อนโยน “นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่ฉันเห็นอาถิงหน้าแดง”

เรื่องราวในอดีตยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจํา แต่ลู่หานถิงกลับไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้า คือเจ้าสาวตัวน้อยของเขาในตอนนั้น เซี่ยซีหว่านเองยิ่งไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอมองเขาอย่างยั่วยุ แล้วพูดว่า “เจ้าสาวตัวน้อยของคุณดึงคุณแบบนี้ใช่ไหมคะคุณลู่ คุณลู่ คุณยังไม่รีบขอบคุณฉันที่ช่วยทบทวนความทรงจำเก่า ๆ ของคุณอีกเหรอคะ?”

ลู่หานถิงพบว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่พูดถึงเจ้าสาวตัวน้อย เธอจะรู้สึกหึงเขา แต่เขาเอ็นดูในท่าทีหึงหวงของเธอมาก ดวงตางดงามกลอกขึ้นมองบน เผยให้เห็นเสน่ห์ของความไร้เดียงสาออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“คุณนายลู่ คุณอยากลองดีใช่ไหมครับ?” นิ้วเรียวยาวของเขาหยุดอยู่บนกระดุมชุดนอนของเธอ

จากนั้นก็มีเสียง “เพี๊ยะ” ดังขึ้น เซี่ยซีหว่านตีมือใหญ่ที่อยู่ไม่นิ่งของเขา เธอผลักเขาออกไปหวังจะลุกหนี

“คุณลู่ อย่ามาทำรุ่มร่ามนะคะ!”

ลู่หานถิงจับข้อเท้าเรียวบางของเธอแล้วดึงเธอกลับมา ทั้งสองคนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง จากนั้นเตียงไม้ขนาดใหญ่ก็เกิดเสียงดัง “เอี้ยดอ้าด”

ทันใดนั้นก็มีเสียงกระแอมไอดังขึ้นมาจากห้องข้าง ๆ “อะแฮ่ม!”

เซี่ยซีหว่านตัวแข็งทื่อและหยุดขยับเขยื้อนทันที เธอลืมไปว่าที่นี่คือหอพัก ประสิทธิภาพการเก็บเสียงนั้นแย่มาก เพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันต้องเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไปแน่ ๆ

ให้ตายสิ!

ใบหน้าเล็กงดงามของเซี่ยซีหว่านแดงเห่อราวกับลูกตำลึงทันที เธอใช้มือเล็ก ๆ สองข้างปิดหน้าตัวเองอย่างเขินอาย

เมื่อเกิดบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาแบบนี้ ความหงุดหงิดที่ปรากฏขึ้นบนหว่างคิ้วที่หล่อเหลาของลู่หานถิงก็มลายหายไปจนหมดสิ้น ตอนนี้เขาอารมณ์ดีมาก เขากอดร่างเล็กนุ่มนิ่มไร้กระดูกเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วยกมือขึ้นไปคว้ามือเล็กของเธอลงมา

เซี่ยซีหว่านทุบเขาแรง ๆ ไปทีหนึ่ง แล้วพูดเสียงเบาว่า “โทษคุณคนเดียวเลย คุณไม่ต้องมาทํางานที่นี่ แต่ฉันยังต้องพปปะผู้คนอีกมากมาย ต่อไปฉันจะมองหน้าคนอื่นได้อย่างไรล่ะคะ?”

ลู่หานถิงยกริมฝีปากบางขึ้น “กลัวอะไรไปคุณนายลู่ หรือว่าตอนนี้ยังมีคนไม่รู้อีกเหรอว่าผู้ชายที่อยู่ในห้องของคุณคือผมน่ะ เราก็อยู่ด้วยกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายนะ”

“...” เซี่ยซีหว่านไม่อยากคุยกับชายที่ไร้ยางอายคนนี้อีก เธอจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “แล้วคุณป้าของคุณเป็นอะไรเหรอคะ ทําไมเธอถึงไม่ชอบคุณคะ?”

“ผู้หญิงแบบแม่ของผมมีคนชื่นชอบมากมายอยู่รอบตัว ซึ่งหนึ่งในนั้นก็รวมไปถึง...ลุงของผมด้วย…”

ว่ายังไงนะ?

เซี่ยซีหว่านนึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาบ้างทันที “แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างคะ เรื่องราวของแม่กับพ่อคุณเป็นมาอย่างไร รวมถึงคุณหลิวจ้าวตี้แม่เลี้ยงของคุณด้วย…”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าเมื่อครู่นี้เขาแค่เพิ่งจะพูดเกริ่นเรื่องเท่านั้น ยังไม่ได้เข้าสู่เนื้อหาหลักที่เข้มข้นเลย ตอนนี้ความอยากรู้อยากเห็นของเธอกลับเพิ่มขึ้นมาเป็นทวีคูณ