สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 444

หร่วนซิงหว่านไม่รู้จริงๆ ว่าเวินเฉี่ยนมีหน้าพูดประโยคนี้ออกมาได้อย่างไร

เธอพิงกำแพงที่อยู่ด้านข้าง และพูดเบาๆ ว่า "ฉันไม่รู้ว่าคุณมีความคิดแบบไหนที่จะพูดคุยกับฉัน ไม่ว่าจะเห็นแก่ใคร ฉันก็ไม่ช่วยเธอ ฉันไม่ได้บอกตำรวจเกี่ยวกับสิ่งที่เธอพูดกับฉันที่ประตูที่สถานีตำรวจในวันนั้น ก็ถือว่ามันเป็นความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อเธอแล้ว"

เวินเฉี่ยนพูดแรงๆ ว่า "หร่วนซิงหว่าน แล้วเธอจะต้องเสียใจ! "

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ได้ งั้นฉันจะรอ"

ไม่นาน ในสายโทรศัพท์ได้มีเพียงเสียงไม่ว่าง

หร่วนซิงหว่านเก็บโทรศัพท์ และหมดอารมณ์จะนอน จึงไปชงกาแฟเข้าไปแก้วหนึ่ง

ในห้องทำงาน เพ้ยซานซานได้นอนตื่นแล้ว กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างหาวอย่างเหม่อลอย เธอเห็นหร่วนซิงหว่านเข้ามา จึงขยี้ตา "ซิงซิง เธอไปไหนมา"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "ง่วงนอนนิดหน่อย ก็เลยชงกาแฟสักถ้วย เธอต้องการไหม"

เพ้ยซานซานพยักหน้า

หร่วนซิงหว่านมอบแก้วที่ในมือตัวเองให้เธอ แล้วออกไปชงแก้วอีกแก้ว

หลังจากดื่มกาแฟแล้ว เพ้ยซานซานก็นั่งในนั้น รอให้เส้นประสาทได้เติมคาเฟอีนเข้าไปสักเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเธอไม่ง่วงแล้วก็ลุกขึ้นพูดว่า "ซิงซิงฉันหิวไป จะออกไปซื้ออะไรหน่อย เธออยากกินอะไร? "

หร่วนซิงหว่านพูด "อะไรก็ได้ ฉันได้หมด"

"โอเค งั้นฉันจะซื้อมานะ"

เพ้ยซานซานบิดขี้เกียจ แล้วเดินออกจากสตูดิโอ และเดินไปที่ห้างสรรพสินค้าข้างๆ

เธอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว Danielตามมา "เฮ้ บังเอิญจริง"

เพ้ยซานซาน "......"

เธอเบ้ปาก "ร้านของเราสองร้านอยู่ใกล้กัน ช่างบังเอิญจริงๆ"

Danielเลิกคิ้วขึ้น ไม่พูดอะไรอีก แต่เดินตามหลังเธอเข้าไปในห้างแทน

เพ้ยซานซานไปที่ร้านเค้กชั้นใต้ดิน หลังจากซื้อของหวานมาหลายชิ้น เธอก็ไปที่ร้านขนมที่มักจะไปบ่อยๆ เพื่อที่จะเลือกซื้อขนม

ทุกขั้นตอน Danielตามหลังเธอตลอด และยังส่งเสียงออกมาว่า "อันนี้เถอะ ผมเคยเห็นโฆษณาในทีวี รู้สึกว่ามันจะอร่อย"

เพ้ยซานซาน "......"

Danielเอาใส่ลงในตะกร้าของเธอสองห่อ และมองไปด้านข้าง "อันนั้นที่ไม่เลว สาวๆ อย่างพวกคุณต่างชอบมัน"

ขณะที่พูด ก็วางลงไปอีกหลายห่อ

เพ้ยซานซาน "......"

เธอหันไปมองDaniel "คุณมาที่นี่เพื่ออะไร"

"มาชอปปิ้งเป็นเพื่อนคุณนะสิ"

เพ้ยซานซานชะโงกหน้ามองออกไปด้านนอก "คนพวกนั้นไม่ได้ตามมานี่ คุณไม่ต้องแสดงละครอีกแล้ว บ๊ายบาย"

ที่จริงแล้วไม่ใช่แค่ครั้งนี้ที่พวกเขาไม่ได้ตามมา แต่เพ้ยซานซานพบว่า ช่วงนี้คนของรถคันนั้น ไม่ได้ติดตามDanielแล้ว แต่เขาเหมือนที่ผ่านมา ที่มาปรากฏตัวอยู่ข้างเธอเป็นครั้งคราว และยังพาเธอกลับบ้าน ดังนั้นเธอถึงได้รู้สึกรำคาญ

การแสดงนี้บางครั้งมันก็มากเกินไป

Danielยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้ต่อคำ และยังคงช่วยเธอเลือกซื้อขนม

สุดท้าย ภายใต้การจ้องมองของเพ้ยซานซาน ได้หยิบกระป๋องมาไม่กี่กระป๋อง หลังจากจ่ายเงินแล้วได้ขอถึงพนักงานเพิ่มอีกถุงหนึ่ง แล้วนำกระป๋องใส่เข้าไปในถุงยื่นให้เขา "ให้คุณ ไม่ต้องเกรงใจ ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนฉัน"

Daniel "......"