ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 202

บทที่ 202กินอาหารหมาไปอย่างเงียบๆ

เสิ่นซูหลันที่รู้สึกเห็นใจลูกสาวจึงได้รีบออกมาปกป้อง

“จะให้โทษนวลนวลคนเดียวก็ไม่ได้นะคะ! ถ้าเจียงสื้อสื้อไม่ไปทำอะไรที่น่ารังเกลียดอย่างนั้นเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ แล้วอีกอย่างถ้ามีคนคิดจะตรวจสอบเรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆ คงถูกเปิดเผยไปนานแล้ว ตอนนั้นเราก็แค่รับปากไปแบบส่งๆ เท่านั้นเอง แต่ถ้าเกิดมันถูกแพร่งพรายออกไปจริงๆ คิดว่าเจียงสื้อสื้อมันจะทำอะไรเราได้เหรอคะ

“พอได้แล้ว ถ้าต่อไปยังพูดถึงเรื่องนี้อีก ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่”

เจียงเจิ้นเดินจากไปอย่างโกรธเกรี้ยว ส่วนเสิ่นซูหลันก็กำลังทำหน้าร้อนรน

“ตกลงตามนั้นนะ นวลนวล ฟังที่พ่อแกพูด ต่อไปถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็ห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีก แล้วดูแลตัวเองดีๆ ด้วย ส่วนพ่อของแกเดี๋ยวแม่จะเกลี้ยกล่อมเอง”

พอพูดจบเสิ่นซูหลันก็รีบเดินตามหลังเจียงเจิ้นออกไป

พอทั้งสองคนจากไปหลานซือเฉินก็เดินไปที่ห้องหนังสือ

เจียงนวลนวลนั่งอยู่ที่โซฟาพักหนึ่งแล้วก็ตามเข้าไปในห้องหนังสือเหมือนกัน เธอกอดไปที่แขนของหลานซือเฉินแล้วพูดกับเขาเบาๆ ว่า “พี่ซือเฉินคะ พี่ยังโกรธฉันอยู่อีกเหรอคะ?”

นับตั้งแต่ที่กลับมาจากโรงพยาบาล หลานซือเฉินก็ทำตัวเย็นชาใส่เธอมาตลอด เมื่อกี้ตอนอยู่ต่อหน้าคุณพ่อ เขาก็จงใจเล่าเรื่องนั้นออกมา ทั้งๆ ที่รู้ว่าถ้าคุณพ่อรู้เรื่องนี้เข้าท่านต้องต่อว่าเธอแน่ๆ ก็ตาม

หลานซือเฉินยังคงก้มอ่านหนังสือที่อยู่ในมือของเขาโดยที่ไม่ได้สนใจเจียงนวลนวลเลยแม้แต่นิดเดียว

ทั้งที่ตัวเองยอมถ่อมาสำนึกผิดด้วยตัวเองแล้วแท้ๆ แต่เขากลับยังแสดงพฤติกรรมแบบนี้กับเธออีก เจียงนวลนวลจึงรู้สึกไม่ค่อยพอใจขึ้นมา จนตอนนี้เธอก็แอบสงสัยแล้วว่าถ้าเธอไม่ได้กำลังตั้งท้องอยู่เขาคงจะขอหย่ากับเธอไปแล้วแน่ๆ!

ทั้งที่เมื่อก่อนหลานซือเฉินไม่เป็นแบบนี้มาก่อนเลย รู้สึกว่านับตั้งแต่เจียงสื้อสื้อปรากฏตัวเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป

เมื่อคืนตอนอยู่ในงานเลี้ยงเขายังไปช่วยปกป้องเจียงสื้อสื้ออีก ยิ่งคิดเจียงนวลนวลก็ยิ่งรู้สึกโกรธ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจถามเขาไป “พี่ซือเฉินคะ ในใจของพี่ยังมีผู้หญิงที่ชื่อเจียงสื้อสื้ออยู่ใช่ไหมคะ พอฉันอยากจะแฉมันพี่ถึงได้ไม่พอใจอย่างนี้ใช่ไหมคะ?”

เจียงนวลนวลรู้สึกสงสัยมากขึ้นมาเรื่อยๆ แล้ว หลานซือเฉินไม่ได้รักเขาเธอเลยแต่ไฟรักที่มีต่อเจียงสื้อสื้อกลับกำลังลุกไหม้ขึ้นมาอีกครั้ง

“เจียงนวลนวลนี่คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณกำลังพูดอะไรออกมา?” ในน้ำเสียงของหลานซือเฉินนั้นแฝงไปด้วยความรำคาญ

เจียงนวลนวลได้ขำออกมา “แล้วที่ฉันพูดออกมามันผิดตรงไหนกันคะ? เพราะเห็นๆ กันอยู่ว่าเมื่อคืนในงานเลี้ยง ตอนที่ฉันพยายามจะพูดเรื่องนั้นออกมาพี่ก็คงไม่ห้ามฉันหรอกค่ะถ้าพี่ไม่มีใจให้มัน พี่กำลังปกป้องมันอยู่ ในใจของพี่ยังคิดถึงมันอยู่ พอแล้วค่ะ พี่ซือเฉิน ถ้าพี่ยังมีใจให้มันอยู่จริงๆ พี่ก็ไปหามันเลยค่ะ! ส่วนฉันกับลูกในท้องพี่ไม่ต้องสนใจแล้วก็ได้ค่ะ”

หลานซือเฉินรู้สึกว่าเจียงนวลนวลยิ่งพูดยิ่งไม่มีเหตุผลแล้ว เขาอยากจะเถียงกับเธอจริงๆ แต่ก็กลัวว่าจะส่งผลเสียต่อเด็กในท้อง สุดท้ายพอทนไม่ไหวเขาจึงได้เดินหนีออกไป

พอเห็นเขาตอบโต้แบบนั้น มันยิ่งทำให้เจียงนวลนวลโมโหมากยิ่งขึ้นไปอีก เธอจึงเขวี้ยงเอกสารบนโต๊ะลงไปจนกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด

“อ้าาาาาาาาาาาา! เจียงสื้อสื้อนังสารเลว”

เมื่อคืนไม่สามารถพูดเรื่องนั้นออกมาได้ เจียงนวลนวลนั้นรู้สึกไม่พอใจเอามากๆ

และสถานการณ์ตอนนี้ เธอก็คงจะไม่สามารถพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนตระกูลจิ้นได้อีกแล้ว เพราะไม่อย่างนั้นพ่อของเธอต้องจัดการเธอแน่ๆ

เจียงนวลนวลกัดฟันแน่นจนเกิดเสียงดัง แต่จะว่าไปแล้ว ในเมื่อซูชิงหยิงก็รู้เรื่องนี้เข้าแล้ว ต่อให้เธอไม่พูดมันออกมา ซูชิงหยิงก็ไม่มีทางนิ่งเฉยแน่

พอคิดได้ ที่มุมปากของเจียงนวลนวลก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา

เจียงนวลนวลมั่นใจว่าสักวันหนึ่งเจียงสื้อสื้อจะต้องสูญเสียทุกอย่างไปอย่างแน่นอน พอวันนั้นมาถึงเธอจะต้องระบายความเจ็บแค้นที่เธอได้รับในวันนี้กลับคืนไปอย่างสาสม

……

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เจียงสื้อสื้อได้พักฟื้นอยู่ที่บ้านมาแล้วหนึ่งวัน ในเย็นวันนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็มาเยี่ยมเธอแถมยังพาเสี่ยวเป่ามาด้วย

และในมือของเสี่ยวเป่ายังถือดอกคาเนชั่นมาด้วยช่อหนึ่ง มันช่างดูสดใหม่เหลือเกิน คิดว่าคงเพิ่งซื้อมาจากร้านดอกไม้แน่ๆ