สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 472

เดิมทีเพ้ยซานซานยังอยากที่จะปลอบหร่วนเฉินอีก แต่เมื่อจะพูดออกมา ก็รู้สึกว่าพูดไปแล้วก็ไม่มีประโยชน์

เด็กคนนี้ ดื้อกว่าหร่วนซิงหว่านเสียอีก

Danielพูด "ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปด้วยกันเถอะ ผมก็อยากไปเยี่ยมคุณหร่วนเหมือนกัน"

เพ้ยซานซาน "......"

เขานี่มันเรื่องเยอะ

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล พวกเขาสามคนก็ยืนอยู่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วย และเห็นว่าไฟในห้องปิดเสียแล้ว

เพ้ยซานซานกระซิบ "น่าจะหลับแล้วนะ พวกเรากลับไหม?"

หร่วนเฉินนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เอนศีรษะพิงกำแพง ก่อนจะพูดอย่างสงบ "พวกคุณกลับเถอะครับ ผมอยู่ที่นี่ได้"

"แต่ว่านาย......"

เพ้ยซานซานยังพูดไม่ทันจบ Danielก็ดึงเธอกลับ

เขาพูดกับหร่วนเฉินพูด "ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปก่อน มีอะไรก็โทรมานะ"

หร่วนเฉินส่งเสียงตอบรับ

เมื่อDanielดึงเพ้ยซานซานออกจากโรงพยาบาล เธอจึงค่อยดิ้นรนเอามือของตัวเองออกมา และขมวดคิ้ว "ปล่อยให้เสี่ยวเฉินนั่งอยู่คนเดียวหน้าห้องพักผู้ป่วยได้ยังไง เขา......"

"คินนี้เขาคงไม่มีกะจิตกะใจจะนอนหรอก" Danielพูดอธิบาย "แทนที่จะปล่อยให้เขาไปที่อื่นที่เราไม่รู้ และทำอะไรโง่ๆ ที่นั่นอย่างน้อยก็มีคนของโจวฉือเซินจับตามองอยู่ แล้วคุณหร่วนก็อยู่ในนั้นด้วย เขาไม่ทำอะไรหุนหันพลันแล่นหรอก"

เพ้ยซานซานรู้สึกว่าที่เขาพูดก็มีเหตุผล

ไม่ว่ายังไง เสี่ยวเฉินก็เป็นผู้ที่ถูกทำร้ายและบาดเจ็บมากที่สุดจากเหตุการณ์นี้

ทำไมเขาเกิดมาถึงได้มีพ่อเลวๆ แบบนี้นะ คงจะดีถ้าเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆของหร่วนจุน

เมื่อDanielเห็นเธอไม่มีสติ จึงเอนตัวเข้าไปถามว่า "คิดอะไรอยู่?

เพ้ยซานซานเงยหน้ามองใบหน้าที่ใกล้ระยะประชิด จึงถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับไม่คิดว่าข้างหลังจะเป็นขั้นบันได ทั้งตัวไม่ได้ระวังตัวจึงหงายหลังลงไป

เมื่อเห็นสิ่งนี้ Danielจึงเอื้อมมือของเขาออกไปโอบรอบเอวของเธอและดึงตัวเธอกลับมาอย่างง่ายดาย

สีหน้าของเพ้ยซานซานจู่ๆก็พลันซับซ้อนขึ้นมา ทำไมวันนี้ถึงเกิดการสัมผัสทางร่างกายกันบ่อยขนาดนี้ ราวกับเธอตั้งใจจะล้มใส่

หลังจากยืนหยัดได้อย่างมั่นคงแล้ว เธอก็เว้นระยะห่างระหว่างเธอและเขา ยิ้มเล็กน้อยก่อนพูดว่า "เรื่องของวันนี้ลำบากคุณมากแล้ว พวกเราลากันตรงนี้เถอะค่ะ ฉัน......"

"คุณอยู่ที่ไหน"

"หืม?"

Danielพูด "เมื่อคืนวานผมไปหาคุณ แต่ไม่มีใคร"

เพ้ยซานซานกระซิบ "เกิดเรื่องพรรค์นั้น ใครจะกล้าอยู่คะ"

ไม่สิ เดี๋ยวนะ เขาไปหาเธอทำไม

Danielถามอีก "ไปอยู่โรงแรมไหม"

เพ้ยซานซานพยักหน้าอย่างลังเล ไม่แน่ใจว่าเขาจะถามทำไม

"ผมจะไปส่งคุณ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ ฉันเรียกแท็กซี่ไปก็ได้แล้ว"

ในขณะที่Danielพูด เสียงปฏิเสธของเพ้ยซานซานก็เกือบจะพูดพร้อมๆกันกับเสียงของเขา

หลังจากพูดจบ เธอจึงรีบเดินไปที่ข้างถนน และเห็นว่าถนนว่างเปล่า ไม่ต้องพูดถึงแท็กซี่ แม้แต่รถยนต์ทั่วไปก็แทบจะไม่มีสักคัน

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา เรียกรถแท็กซี่ออนไลน์

คนขับห่างจากเธอ5กิโลเมตร กำลังขับมาตามทาง

เพ้ยซานซานสังเกตเห็นว่าDanielยังไม่ไป เขายืนอยู่ด้านหลังเธอ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนใจเล็กน้อย ขณะที่คิดอยากจะยกเลิกเพื่อหาแท็กซี่ที่ใกล้กว่า ระบบก็แจ้งเตือนว่า นี่คือคนขับที่อยู่ใกล้กับเธอที่สุด

เพ้ยซานซานไม่มีทางเลือก จึงทำได้แค่รอ

Danielยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับไม่คิดจะก้าวมายืนด้านหน้า ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร