ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 187

“มาเถอะ! พวกเราก็อย่าเสียเวลาเลย เพื่อนฉันยังรอฉันอยู่ล่ะ!”

ถึงพูดว่าตกเป็นเป้าอยู่ในวงล้อมแล้ว เย่เทียนกลับสงบนิ่งอย่างยิ่ง

พูดคำนี้ออกมา ทั้งสามคนที่ปิดทางออกไว้สนิท มีคนหนึ่งเดินออกมาแล้ว สองคนที่เหลือกลับทำตรงกันข้ามถอยหลังไปสักหน่อย ทำลักษณะท่าทางไม่เข้ามาแทรกแซง

ไม่เพียงแค่พวกเขา โจรที่เพิ่งแย่งกระเป๋าถือฉินโล่หยินไปก็เป็นเช่นเดียวกัน เดิมทีไม่ได้มีท่าทีเข้ามาช่วยเหลือ

“ทำไม? อยากเล่นประลองฝีมือตัวต่อตัวกับฉัน?”

เย่เทียนเห็นแบบนี้ สีหน้าอดเปลี่ยนไปแปลกประหลาดขึ้นมาอยู่บ้าง

ว่าตามหลักการทั่วไป ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามหลอกล่อตนเองมาที่นี่ ไม่ควรจะเป็นเล่ห์เหลี่ยมที่ใช้คนมากกว่ารุมรังแกเหรอ?

แน่นอนว่า เย่เทียนคงไม่คิดจริงๆ ว่าสามคนที่เหลือแค่คุมท้ายขบวนรบเท่านั้น เกรงว่าถ้าเรื่องราวดูไม่ปกติ ทั้งสามคนต้องลงมือช่วยเป็นแน่ ถึงแม้จะไม่ใช่ว่าเข้ามาพร้อมกัน งั้นอย่างน้อยก็เป็นวิธีสู้แบบผลัดเวียนกันอย่างต่ำทราม

แต่ ไม่ว่าเป็นประเภทไหน เย่เทียนล้วนไม่สนใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ล้วนเป็นผลสรุปที่ลิขิตไว้เรียบร้อยแล้ว มีอะไรให้น่าสนใจอีกล่ะ?

ชายวัยกลางคนผมสกินเฮดที่เดินออกมากลับไม่ได้รีบร้อนเข้ามาโจมตี แต่ทว่ากระโดดเต้นด้วยขาข้างเดียวขึ้นแล้ว

เพียงแต่ นี่ทำให้เย่เทียนระแวดระวังขึ้นมา

ไม่มีอะไรอื่น ชายวัยกลางคนไม่ใช่ว่าเต้นระบำทั่วไปอยู่ แต่ว่าเป็นการออกกำลังกายอุ่นเครื่องของมวยไทย

ผู้คนต่างรู้กันว่า สำหรับการต่อสู้แบบอื่น ในบรรดาการต่อยมวยมากมาย แต่ไหนแต่ไรมวยไทยมีพลังสังหารทำคนบาดเจ็บที่แข็งแกร่ง ขึ้นชื่อในความสามารถด้านการโจมตีที่โหดเหี้ยม

ที่สำคัญสุดคือ มวยไทยใช้การฝึกซ้อมแบบรบจริงเป็นหลัก!

อย่างน้อย ที่ประเทศTมวยไทยเป็นที่แพร่หลายอย่างกว้างขวาง การแข่งขันชกมวยแต่ละปี คนที่ฝ่ายตรงข้ามชกจนตายมีไม่น้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่โดนชกจนพิการเลย

“คนในวงการล้วนเรียกฉันว่าหมาบ้า หวังว่าแกจะจำชื่อนี้เอาไว้ได้ เพราะ......”

“มันจะเป็นชื่อสุดท้ายที่จะแกได้ยิน!”

ผู้ชายที่เรียกตนเองว่าหมาบ้าท่าทีโอหังที่สุด เหมือนว่ายังไม่ได้เริ่มสู้เป็นทางการก็ตัดสินแล้วว่าเย่เทียนจะแพ้แน่

น่าเสียดายเพียงแต่ คนที่เขาเจอเป็นเย่เทียน จะตกใจเอาง่ายดายได้อย่างไรกันล่ะ?

“แกจองหองมาก แค่ไม่รู้ว่าแกจะมีความสามารถจองหองแบบนั้นรึเปล่า?”

เย่เทียนยักไหล่อย่างสบายๆ คล้ายจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มพูดว่า “ใช่แล้ว อาจจะทำให้แกผิดหวังนะ ฉันคนนี้แต่ไหนแต่ไรจะไม่ไปจำชื่อของคู่แข่งที่พ่ายแพ้”

“เหอะ!” ชั่วขณะนั้นสายตาของหมาบ้ายิ่งโหดร้ายเพิ่มขึ้น ลูกตาเหมือนมีคมมีดที่ดุร้าย และแรงอาฆาตน่าเกรงขามผลิบานออกมา

ฟึ่บ!

วินาทีต่อมา เขาโจมตีฉับพลัน ถีบเท้าใส่ทางเย่เทียนฉับไว ตอนที่ใกล้ถึงสองเมตรยังกระโดดพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้ากะทันหัน

“ไปตายซะเถอะ!”

ตัวอยู่กลางอากาศ หมาบ้าส่งเสียงร้องคำราม ข้อศอกที่มีกำลังวังชาแข็งแรงกระทุ้งทางส่วนหน้าของเย่เทียน

มองท่วงท่าที่ดุร้ายนี้ ถ้าโดนเข้าจริงแล้ว เกรงว่าสมองกระทบกระเทือนคงถือว่าเป็นจุดจบที่ได้รับล่ะมั้ง?

บางทีคนทั่วไปเผชิญหน้าคงต้องเลือกหลบหลีก และไม่กล้าฝืนต้าน แต่เย่เทียนจะเอาการโจมตีนี้มาใส่ใจได้อย่างไรล่ะ?

ตอนนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าเย่เทียนหลบออก แม้แต่ขยับเท้าล้วนไม่ขยับสักก้าว ทันใดนั้นยกแขนขึ้นมา ต่อยหมัดหนึ่งกระแทกเข้าไปอย่างแรง

ปึง!

หมัดศอกชนปะทะเข้าด้วยกันอย่างหนักอึ้ง เกิดเสียงดังทุ้มต่ำออกมา

ที่เกินความคาดคิดของทุกคนคือ ถึงแม้หมาบ้าจะยึดครองความได้เปรียบโดยกำเนิด แต่เขากลับยังคงกระแทกจนแขนชาและเจ็บ ถอยหลังทั้งตัวไปหลายก้าวติดๆ จนกระทั่งถูกพวกพ้องสองคนด้านหลังรับไว้ถึงหยุดตัวคงที่ได้

มองกลับมาดูทางเย่เทียน ซึ่งไม่ขยับสักนิด สีหน้าเป็นปกติ ไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย