The king of War นิยาย บท 738

เหตุผลที่เขาเลือกสถานที่ให้ห่างไกลเช่นนี้ก็เพราะว่าจะได้ไม่มีคนมาคอยตรวจตราในบริเวณใกล้เคียง

แม้ว่าหยางเฉินจะหาที่แห่งนี้เจอแต่อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองชั่วโมง แต่ระยะทางที่นำฉินซีมานั้นใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

“สามี！”

ฉินซีตะโกนร้องและร้องไห้ออกมาราวกับสายฝนที่ไหลริน

เธอได้เตรียมการที่จะปลิดชีพแล้ว แต่วินาทีที่เห็นหยางเฉินมันได้ทำให้อารมณ์เหล่านั้นพังทลายลงในทันที

ดวงตาทั้งคู่ของหยางเฉินนั้นแดงก่ำพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด “ภรรยา ฉันอยู่นี่แล้วจะไม่มีใครทำร้ายเธอได้！”

ชายแข็งแกร่งชุดสามัญชนโบราณสองคนที่อยู่ด้านหลังของหลีเจ๋อเมื่อเห็นหยางเฉินก็ดูมีท่าทีที่หนักแน่นขึ้น จากร่างของหยางเฉิน พวกเขารับรู้ได้ถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรงเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่าก่อนที่พวกเขาจะถูกเซวหยวนป้าส่งมาจะรู้อยู่แล้วว่าต้องเผชิญหน้ากับคนที่มีศักยภาพแข็งแกร่ง

แต่หลังจากที่พวกเขาได้เจอกับหยางเฉิน มันกลับทำให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

ยังหนุ่มยังแน่นแต่กลับมีรัศมีความน่าสะพรึงกลัวได้มากมายขนาดนี้

“หลีเจ๋อ ถ้านายปล่อยภรรยาของฉันไปในตอนนี้ ฉันจะไว้ชีวิตนายและตระกูลหลีซะ！”

หยางเฉินพยายามอย่างมากเพื่อระงับความโกรธของตน เขาจ้องมองไปที่หลีเจ๋อพร้อมกับกล่าวออกมา

เขาไม่เคยคิดเลยว่าหลีเจ๋อจะหาคนมาพาตัวฉินซีไป

“หยางเฉิน ตอนนี้ภรรยาของนายอยู่ในเงื้อมมือของฉัน นายยังกล้าที่จะมาปากดีอีกเหรอ？”

ใบหน้าของหลีเจ๋อเต็มไปด้วยการเหน็บแนม ปืนโคลท์คิงคอบร้าในมือจ่อไปที่ขมับของฉินซี

ดวงตาของฉินซีเต็มไปด้วยความกลัว ร่างกายของเธอสั่นเทาไปทั้งตัว

เมื่อเห็นใบหน้าและท่าทางที่ดูหวาดกลัวของภรรยา หยางเฉินรู้สึกว่าหัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ

เขาจ้องไปที่หลีเจ๋อและพยายามพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่สุด “หลีเจ๋อ คิดว่าทำเพื่อตระกูลหลีเถอะ นายอย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่นเลย！”

“หยางเฉิน มึงยังกล้าดีมาขู่กูอีกเหรอวะ？ในเมื่อกูกล้าไปยุ่งกับผู้หญิงของมึงนั่นก็หมายความว่ากูทิ้งชีวิตตัวเองไปแล้ว มึงจะเอาตระกูลหลีมาขู่กูทำไม มีประโยชน์เหรอ？”

ใครจะไปรู้ว่าอารมณ์ของหลีเจ๋อนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาที่แดงก่ำส่งเสียงร้องคำรามอันดังก้อง “คุกเข่า！คุกเข่าลงให้กูเดี๋ยวนี้！”

“คุกเข่าคำนับขอโทษ คุกเข่าขอโทษ ขอร้องให้ฉันปล่อยภรรยาของแกสิ！”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลีเจ๋อ ความตื่นตัวของฉินซีก็กระเสือกกระสนขึ้นมา “สามี อย่านะ อย่าไปขอร้องเขา！”

“คนคนนี้สติมันฟั่นเฟืองไปแล้ว ต่อให้นายจะคุกเข่าลง เขาก็ไม่ปล่อยพวกเราไปหรอก”

“สามี ถ้าฉันต้องตายจริงๆ นายจะต้องปกป้องลูกสาวของเราให้ดีนะ”

“คิดซะว่าเพื่อลูกสาวของเรา นายจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อนะ”

ฉินซีเองก็กระเสือกกระสนราวกับเป็นบ้าไปแล้วเช่นกัน

“หุบปาก！ฉันบอกให้เธอหุบปาก！”

หลีเจ๋อโอบแขนไว้รอบคอของฉินซีพร้อมกับคำรามเสียงดังลั่น

บรื้นบรื้นบรื้น！

ขณะนั้นเองก็มีเสียงเครื่องบนต์ดังกึกก้องไปทั่ว รถทีละคันค่อยๆกรูกันเข้ามาในโรงเรียนร้างแห่งนี้

สิบคัน！

สามสิบคัน！

ห้าสิบคัน！

หนึ่งร้อยคัน！

อย่างไรซะรถที่เข้ามาก็มีเกินกว่าร้อยคันแล้ว อีกทั้งยังมีรถที่ทยอยเข้ามาจากด้านนอกไม่หยุดหย่อน

ในรถทุกๆคันต่างมีชายร่างกำยำสี่ถึงห้าคนอยู่

เมื่อหลีเจ๋อเห็นฉากนี้เข้าก็ตกตะลึง เหตุเพราะความกลัวจึงทำให้ร่างกายของเขาสั่นเทาไปทั้งตัว

เขารู้ดีว่าหยางเฉินนั้นไม่ใช่เล่นๆ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถเรียกคนมาในระยะเวลาสามสิบกว่านาทีได้ขนาดนี้

ทูทูทู…

ในเวลานี้เอง ด้านบนของโรงเรียนร้างก็มีเสียงใบพัดดังขึ้นมา

เมื่อหลีเจ๋อเงยหน้าขึ้นไปมองก็ได้เห็นกับเฮลิคอปเตอร์สามลำที่กำลังบินอยู่บนท้องฟ้า

จนถึงตอนนี้ หลีเจ๋อนั้นรู้ดีแล้วว่าอะไรที่เรียกว่าความสิ้นหวัง

เดิมทีเขาคิดว่าหากฉินซีอยู่ในเงื้อมมือแล้ว หยางเฉินจะยอมให้จับโดยไร้ซึ่งการต่อสู้ใดๆ

แต่ในตอนนี้กลับมีคนมากมายแห่มาพร้อมกัน

นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญเลยก็คือท่ามกลางผู้คนมากมายเหล่านี้จะต้องมีมือปืนซุ่มยิงอยู่เป็นแน่

หากไม่ระวังตัวแม้แต่นิดเดียวก็อาจถูกระเบิดหัวให้ก็ได้