“ผม......ผม......ไอ ไอ ไอ.......”
เจ้ารองที่ถูกบีบคอ สีหน้ากลายเป็นสีน้ำเงินทันที
เขาอยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ นอกจากคำว่าผมคำเดียว
เขามองที่เย่เฉินด้วยสายตาที่น่าสะพรึงกลัวและขอร้องอ้อนว้อน โดยหวังว่าเย่เฉินจะปล่อยชีวิตเขาไปได้
แต่เย่เฉินกลับพูดอย่างเฉยเมยว่า “ถ้าคนอื่นไม่รุกรานผม ผมก็ไม่ไปรุกรานใคร พวกคุณติดตาม และดักฟังผมตั้งแต่โตเกียวจนตลอดทาง ตั้งใจจะฆ่าผมก่อนที่ผมจะออกจากญี่ปุ่น คุณคิดว่าผมจะปล่อยให้คุณรอดไปได้งั้นเหรอ?”
ใบหน้าของศิษย์น้องรองของฟูจิบายาชิ มาสะเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เย่เฉินพูดอย่างใจเย็นว่า “เอาล่ะ ตายอย่างไม่ทรมานเถอะ”
หลังจากพูดจบ ด้วยแรงที่อ่อนโยนในมือของเขา ก็ได้ยินเสียงคมชัดจากคอของอีกฝ่าย และคนคนนั้นก็ได้สูญเสียพละกำลังไปอย่างสิ้นเชิง
ต่อมา เย่เฉินก็ยัดร่างของเจ้ารองและเจ้าสามลงในกระโปรงหลังรถ ราวกับว่าคนสองคนนี้ไม่เคยปรากฏตัวอยู่ที่นี่เลย
หลังจากที่ทำทั้งหมดนี้จนเสร็จ เย่เฉินก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และโทรหาเฉินจื๋อข่าย “ให้ลูกน้องของคุณขับรถตู้แช่แข็งมาที่หน้าประตูของโรงแรม”
ฟูจิบายาชิ มาสะซึ่งอยู่ที่ทางเข้าของโรงแรม รอเกือบสิบนาที และก็ยังไม่เห็นสองคนนั้นขับรถออกมาสักที รู้สึกกังวลใจอย่างมาก
ถึงแม้การเปลี่ยนยางรถมันจะค่อนข้างยุ่งยากเล็กน้อย แต่สองคนทำพร้อมกัน มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกนานขนาดนั้นแล้วยังไม่เสร็จสักทีใช่ไหม? เขาจึงหยิบมือถือออกมาแล้วโทรหาเจ้าสาม
ไม่มีใครรับสาย
ทันทีหลังจากนั้น เขาก็โทรหาเจ้ารองอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่มีคนรับสาย
ไม่มีใครรับสายของทั้งสองคน ซึ่งผิดปกติมากเกินไปจริงๆ!
ทันใดนั้นความรู้สึกที่รุนแรง ก็ผุดขึ้นในหัวใจของฟูจิบายาชิ มาสะอย่างกะทันหัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน