ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1669

เมื่อได้ยินคำพูดที่แน่วแน่ของเย่เฉิน อิโตะ นานาโกะค่อนข้างตกตะลึงจนตาค้าง

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า อาการบาดเจ็บของตัวเองยังคงมีโอกาสหายดีเหมือนเดิม แต่คำพูดนี้ออกมาจากปากของเย่เฉิน เธอก็รู้สึกวางใจเป็นอย่างมากในทันใด

ดังนั้น เธอจึงถามเย่เฉินด้วยความประหลาดใจ: “เย่เฉินซัง คุณมีวิธีรักษาอาการบาดเจ็บของฉันให้หายดีจริงๆเหรอ?”

เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า: “แต่ก่อนหน้าที่จะรักษาคุณ ยังต้องจัดการศพพวกนี้ก่อน”

อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า: “ฉันจะโทรเรียกพ่อบ้านมาจัดการเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ต้อง”เย่เฉินห้ามเธอไว้ และเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันมีเรื่องขัดแย้งกับพ่อของคุณในโตเกียวเล็กน้อย ถ้าหากคุณบอกพ่อบ้าน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขาจะต้องแจ้งให้พ่อของคุณทราบในทันทีอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นก็อาจดูไม่ดี”

อิโตะ นานาโกะถามด้วยความประหลาดใจ: “เย่เฉินซัง คุณเจอพ่อของฉันที่โตเกียวเหรอ?! พวกคุณขัดแย้งกันได้ยังไง?”

เย่เฉินยักไหล่ และพูดว่า: “เรื่องนี้พูดแล้วยาว เดี๋ยวตอนที่รักษาอาการบาดเจ็บของคุณ ค่อยบอกให้คุณทีหลัง”

อิโตะ นานาโกะแลบลิ้นเล่น และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ดูเหมือนว่าท่านพ่อคงจะต้องทนทุกข์ทรมานกับเย่เฉินซังไม่น้อยนะ…”

เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ย: “ไม่ได้ทนทุกข์ทรมาน ก็แค่เสียเงินเล็กน้อย”

อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่เป็นไร ถึงยังเขาไม่ขาดเงินอยู่ดี เสียไปเล็กน้อยก็ไม่เป็นไร”

เย่เฉินกระแอม และพูดว่า: “เสียไปสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ”

“หา?”อันที่จริงอิโตะ นานาโกะรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในโตเกียวจากทานากะซังก่อนแล้ว แต่เพื่อไม่ให้เย่เฉินมีความกดดันอะไรในใจ ถึงได้แกล้งทำเป็นประหลาดใจแล้วถาม: “สี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ? เย่เฉินซังไม่ได้ล้อเล่นไม่ใช่เนี่ย?”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่ได้ล้อเล่น เรื่องจริง แต่ว่าตอนนี้ฉันยังไตร่ตรองไม่ได้ว่า จะให้เขาเสียมากขนาดนี้จริงหรือเปล่า”

อิโตะ นานาโกะพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า: “เย่เฉินซังไม่ต้องไตร่ตรองแล้ว เงินก้อนนี้ก็ถือว่าเป็นคำขอบคุณที่ท่านพ่อให้คุณแทนฉัน เนื่องจากเมื่อกี้นี้คุณช่วยชีวิตของฉันไว้ ชีวิตของฉันอยู่ในสายตาของเขา คงจะมากกว่าสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ”