ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1660

เย่เฉินโบกมือลา “ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องห่วง ผมมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องไปจัดการนิดหน่อย จัดการเสร็จแล้วก็จะกลับมา”

เฉินจื๋อข่ายถามว่า “อยู่ในโอซาก้าไหม? ให้ผมจัดคนไปปกป้องคุณหรือไม่?”

“ไม่ต้องแล้ว” เย่เฉินไม่ได้บอกว่าตัวเองจะไปไหนกันแน่ และเขาก็ไม่ต้องการที่จะพูด

เขาก็ไม่รู้ว่าทำไม เขาเอาแต่คิดถึงอิโตะ นานาโกะอยู่ในสมอง บางทีอาจจะเพราะเห็นใจผู้หญิงคนนั้น หรืออาจจะเพราะชื่นชม หรือจากอารมณ์อื่นๆ เย่เฉินคิดไม่ออก และก็ไม่อยากจะไปคิดมัน

ตอนนี้เขา เพียงแค่อยากจะไปเกียวโตเพื่อพบกับอิโตะ นานาโกะกับตาด้วยตัวเอง และไปเยี่ยมดูอาการบาดเจ็บของเธอด้วย

ไม่ว่าจะเป็นยังไง หากอาการบาดเจ็บของเธอหายดีแล้ว ตัวเองก็จะสามารถกลับไปได้อย่างสบายใจ

เฉินจื๋อข่ายเห็นว่าเย่เฉินไม่ยอมเปิดเผยการเดินทางของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ยืนกรานอีกต่อไป เพียงแค่ขอให้เขาขับรถอย่างระมัดระวัง หากหิมะตกหนักขึ้นก็รอให้หิมะหยุดตกแล้วค่อยขับรถ

เย่เฉินยอมรับ แล้วขับออกไปตัวคนเดียว

โอซาก้าอยู่ใกล้กับเกียวโตมาก และใช้เวลาในการขับรถเพียงประมาณหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น

เมื่อเขามาถึงเกียวโต ท้องฟ้าก็ได้มืดลงแล้ว

หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ราวกับหิมะขนห่านเลยทีเดียว

เย่เฉินไม่รู้ว่าคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอยู่ที่ไหน ดังนั้นเขาจึงไปหาร้านอาหารจีนแห่งหนึ่งแล้วกินราเมงสไตล์จีนไปชามหนึ่ง ตอนที่เช็กบิล เขาก็ถามจากเถ้าแก่ไปคำหนึ่งว่า “เถ้าแก่ คุณรู้ไหมว่าคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอยู่ที่ไหน? ”

อีกฝ่ายยิ้มและพูดว่า “คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอยู่ถัดจากปราสาทนิโจ ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่มาก และหาง่ายมาก มีโล่ประกาศเกียรติอยู่ที่ทางเข้าด้านหน้า ซึ่งก็คืออิโตะในตัวอักษรจีน”

เย่เฉินพยักหน้า และกล่าวขอบคุณ จากนั้นก็เดินออกจากร้านอาหาร

ปราสาทนิโจเป็นจุดท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงในเกียวโต ดังนั้นจึงสามารถค้นหาจากแผนที่ได้โดยตรง และอยู่ห่างจากเย่เฉินเพียงสองกิโลเมตร

เห็นว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงแล้ว เย่เฉินที่นั่งอยู่ในรถก็เริ่มลังเลและไม่กล้าเดินต่อเล็กน้อย

เขายังทำใจไม่ได้ ตัวเองจะไปพบกับอิโตะ นานาโกะได้อย่างไร