หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 29

ตอนที่29ชื่อนั้นเป็นของใคร

เป้ยฉ่ายเวยพึ่งเดินไปถึงจุดที่สว่างหน่อยยังไม่ทันได้กรี๊ดก็มีแขนที่มีแรงโผล่เข้ามาดึงเธอเข้าไปในที่มืดต่อแล้วกอดตัวให้พิงกับต้นไม้

จมูกได้กลิ่นที่คุ้นเคยวินาทีก่อนหน้านี้ที่ยังตื่นเต้นอยู่ก็หมดระแวงไปหมดแต่แค่เป้ยฉ่ายเวยไม่คิดว่าคนที่มาคือเชา

——ฉูเจ๋อหยาง

“ตื่นเต้นอะไรทำเรื่องไม่ดีกลัวใครรู้หรือไง” เสียงต่ำทุ่มของฉูเจ๋อหยางดังขึ้นข้างบนหัวเธอชะงักไปสักแป๊บแล้วพูดต่อ “หรือว่าเธอกลัวใครบางคนรู้เรื่องระหว่างเราสองคน”

เป้ยฉ่ายเวยชะงักสักแป๊บแล้วเก็บอาการความตื่นเต้นก่อนหน้านี้เธอก็คงไม่อยากเสียแรงไปบอกฉูเจ๋อหยางว่าเมื่อกี้เธอเหมือนไปเจอคนไม่ดีมา “ฉันไม่มีอะไรให้กลัว”

“เธอกลัวหลี่จื่อเชียนมาเห็นพวกเราแบบนี้หรือไง”

ถึงแม้อยู่ในที่มืดแต่เป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกได้ถึงตาของฉูเจ๋อหยางมองมาที่ตัวเองยังไงหลังที่อิงกับต้นไม้อยู่ก็ตรึงขึ้นมา “ขนาดนายยังไม่กลัวที่หนานฉิงรู้เรื่องระหว่างเราสองคนแล้วฉันจะกลัวทำไม”

“เป้ยฉ่ายเวยนี่เธอยิ่งอยู่ยิ่งกล้าแล้วนะ” ถึงแม้ฉูเจ๋อหยางรู้ว่าที่เป้ยฉ่ายเวยพูดแบบนี้เพื่อที่จะประชดเขาแต่สายตาก็หยีขึ้นมาอย่างอันตราย

นี่เธอกลับมากับหลี่จื่อเชียนงั้นหรอ

เป้ยฉ่ายเวยหันหน้าไปอีกทางทำท่าต่อต้านอย่างไม่มีเสียงเขามีสิทธิ์อะไรตอนบ่ายกินข้าวกับเพื่อนสนิทตัวเองพอกลางคืนก็มาหาเธอ

ฉูเจ๋อหยางเหมือนพึ่งรู้ครั้งแรกว่าเป้ยฉ่ายเวยก็เป็นคนที่มีนิสัยผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้านี้ตามตัวเองเงียบๆมาสามปีไม่เคยสร้างปัญหาให้ตัวเองอยู่ข้างเขาเงียบๆตลอด

ไม่ว่าเขาจะกลับมาดึกขนาดไหนในห้องรับแขกก็จะมีแสงไปสว่างบนโซฟาจะมีคนหนึ่งที่นั่งรอเขาไม่ว่าจะนอนหรือตื่น

ความรู้สึกพิเศษแบบนี้เขาไม่เคยรู้สึกอะไรจนกระทั่งเธอจากไป

ความเงียบในระยะสั้นก็ไม่ได้ทำให้เป้ยฉ่ายเวยปล่อยตัวเธอรู้สึกทุกที่บนร่างกายเธอตื่นเต้นขึ้นมาเพราะผู้ชายที่อยู่ข้างหน้านี้แถมยังมีความดีใจที่บอกไม่ถูก

ความเคยชินที่มีมาสามปีมันไม่ได้เปลี่ยนง่ายๆความรู้สึกที่เธอมีต่อฉูเจ๋อหยางก็เหมือนยาเสพติดที่ซึมเข้าไปในสายเลือดเข้าไปในกระดูกแม้กระทั่งตอนนี้กระทำของเขายังมีผลต่อเธอ

เป้ยฉ่ายเวยกลัวแล้วกลัวถ้าอยู่แบบนี้ต่อไปอีกเธอจะยิ่งอ่อนแอไปอีก “ฉูเจ๋อหยางถ้านายมาเพราะจะพูดเรื่องพวกนี้ฉันได้ยินแล้วตอนนี้นายไปได้แล้ว”

นิ้วมือเรียวและฝ่ามือของเขาวางลงข้างหูเธอระยะของทั้งสองคนใกล้จนได้ยินเสียงหายใจต่างฝ่ายอีกคนหายใจเร็วอีกคนนิ่งๆเขารู้ว่าเธอตื่นเต้นเพราะเขา

จุดนี้ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจ “เป้ยฉ่ายเวยนี่เธอลืมตอนเที่ยงแล้วใช่ไหม”

สีหน้าเป้ยฉ่ายเวยเปลี่ยนแล้วมองผู้ชายที่อยู่หน้านี้อย่างระแวง “ฉูเจ๋อหยางนายหมายความว่าไงเรื่องพวกเราสองคนจบไปแล้วนายก็น่าจะรู้ว่าแฟลชไดร์ฟนั้นฉันไม่เคยสำรองไว้”

ตอนพูดคำว่าเฟลชไดร์ฟอยู่ฟในหัวของเป้ยฉ่ายเวยก็โผล่ลมหายใจที่ทำให้คนคิดมากพวกนั้นขึ้นมาใบหน้าก็แดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เธอรู้สึกโชคดีที่ตอนนี้เป็นกลางคืน

“เธอลืมไปหนึ่งเรื่องว่าใครเป็นคนช่วยเธอ” สายตาของฉูเจ๋อหยางดีถึงแม้จะมืดแต่เขาก็เห็นได้ชัดว่าใบหน้าเล็กของเธอเพราะตื่นเต้นเลยดูร่าเริงและโกรธด้วย

เหมือนกับเปลี่ยนไปอีกคนเมื่อก่อนเธอเป็นแต่ที่คนเชื่อฟังตลอด

——-เป้ยฉ่ายเวยนี่เธออยากซ่อนอะไรไว้อีก

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกโมโหอะไรคือช่วยเธอน่าจะเป็นได้ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่ายมากกว่า “ฉันว่ามันควรเรียกว่าช่วยกันและกัน”