เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 811

เรื่องที่เย่หรูอี้มอบครั้งแรกของตัวเองให้ถังเฉาในห้องทำงาน เป็นความเจ็บปวดในใจถังหลินมาตลอด

ความเจ็บปวดนี้ไม่ได้หายไป กลับยิ่งทวีความแค้นมากขึ้นตามกาลเวลา

ความรู้สึกที่เขามีต่อเย่หรูอี้ได้เปลี่ยนจากความรักเป็นความแค้นไปแล้ว

ความแค้นเป็นฝ่ายมากกว่า

คืนนี้ เขาจะเอาคืนนังแพศยาเย่หรูอี้ให้สาสม

ชำระแค้นที่เธอทรยศ!

“ฮือฮือฮือ----”

“ถังหลิน ถ้านายบังอาจแตะต้องตัวฉัน ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!”

เย่หรูอี้หัวแตกเลือดอาบ แต่ยังดิ้นไม่หยุด

เพียะ!

ถังหลินตบหน้าเธอฉาดใหญ่ รอยยิ้มบิดเบี้ยว “ไม่ปล่อยฉันไปเหรอ? เธอจะไม่ปล่อยฉันไปยังไงไม่ทราบ?”

“ถ้าเธอแต่งงานกับฉัน เธอก็คือคนตระกูลถัง เกี่ยวอะไรกับตระกูลเย่? สุดท้ายแล้ว ทุกสิ่งที่เธอพยายามทุ่มแรงกายแรงใจสั่งสมมา ก็จะถูกเย่จงซือและเย่เซ่าเตี๋ยเอาไปหมด----ยังไม่เข้าใจอีกหรอ ผู้หญิงแพศยาอย่างเธอ นอกจากจะปรนนิบัติฉันและติดตามฉันเหมือนหมาตัวหนึ่งแล้ว เธอไม่มีทางอื่นอีก!”

เสียงหัวเราะโอหังของถังหลินดังก้องไปทั่วทั้งทางเดิน

เย่หรูอี้ใจสั่น ไม่ได้แตกตื่นมาก กลับใจเย็นลง เธอมองถังหลินและเอ่ยขึ้น “แล้วถังเฉาล่ะ นายไม่กลัวเขารึ?”

“.....”

เมื่อพูดถึงชื่อถังเฉา ถังหลินหวาดกลัวขึ้นมาแวบหนึ่ง

ตกใจจนเกือบลื่นตกบันได

แต่พอนึกได้ว่าถังเฉาตายไปแล้ว ถังหลินก็สงบลง สีหน้าเต็มไปด้วยความฉุนเฉียว

“ยังคิดจะเอาถังเฉามาขู่ฉันอีกหรอ? เขาตายไปแล้ว เกือบลืมไป เธอเป็นเมียเก่าเขานี่ คงมีความรู้สึกพิเศษให้เธออยู่สินะ----รู้ว่าเธอกำลังจะกลายเป็นผู้หญิงของฉัน ตอนนี้เขาคงโมโหอยู่บนสวรรค์ล่ะมั้ง?”

ถังหลินหน้าตาบิดเบี้ยว จู่ๆก็ชะงักฝีเท้า

“คุณชาย”

บอดี้การ์ดสองคนด้านหลังก็หยุดฝีเท้าตาม รอคำสั่งเพิ่ม

“เดี๋ยวก่อน ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

ถังหลินคลี่ยิ้มกว้าง

เย่หรูอี้สังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา “นาย นายจะทำอะไร?”

“ทำอะไร?”

ถังหลินหัวเราะเย็นๆ มองเรือนร่างอรชรของเย่หรูอี้อย่างพิจารณา รวมถึงใบหน้างดงามเย็นชานั่นพลางเอ่ยขึ้น “ชู้รักเธอตายไปแล้วไม่ใช่หรอ ตอนนี้คงจะดูเธออยู่บนฟ้า พวกเราไม่ไปโรงแรมแล้ว ไปบนดาดฟ้านี่แหละ ใช้ฟ้าเป็นผ้าห่ม ใช้พื้นดินเป็นเตียง เป็นยังไง?”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า……”

ถังหลินหัวเราะลั่น

บอดี้การ์ดสองคนด้านหลังก็หัวเราะเสียงเย็นออกมาเช่นกัน

“คุณชาย เข้าใจเล่นนะครับ”

“ผู้หญิงคนนี้ทำหน้าทำตาไร้อารมณ์อยู่ตลอด ไม่มองหน้าใครเลย ให้เธอได้รู้จักความเก่งกาจของคุณบ้างนะครับ”

ฉับพลันเย่หรูอี้หน้าซีดลงยิ่งกว่าเดิม กัดฟันแน่น “ถังหลิน นายกล้าหรอ----”

“เธอก็รอดูว่าฉันกล้ามั้ย?”

ถังหลินย้อนกลับทางเดิม ไม่นานนักก็มาถึงดาดฟ้า

"ปล่อยฉันไปนะ----ถังหลิน นายได้ลงนรกแน่!"

เย่หรูอี้กรีดร้องเสียงหลง สีหน้าตื่นกลัวมาก

"ถังเฉายังไม่ตาย เขายังไม่ตาย! ถ้านายกล้าแตะต้องตัวฉัน เขาไม่ยอมปล่อยนายไว้แน่!"

ภายใต้สถานการณ์อันคับขัน เย่หรูอี้บอกความจริงที่ว่าถังเฉายังไม่ตาย

แม้ว่าเธอจะไม่ได้มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เธอรู้ว่าด้วยความสามารถของถังเฉาไม่ตายอยู่ที่นั่นแน่ๆ

ใบหน้าของถังหลินเปลี่ยนไปเล็กน้อย หลังจากผงะไปครู่หนึ่ง อยู่ๆเขาก็มีสีหน้าโกรธเกรี้ยว

"ถังเฉาถังเฉาถังเฉา----ในหัวของเธอมีเพียงถังเฉาหรือไง? แล้วฉันล่ะเป็นใคร? ฉันชอบเธอขนาดนี้ เธอเคยมองฉันตรงๆสักครั้งมั้ย?"

ถังหลินสีหน้าบิดเบี้ยว ยื่นมือไปจับคางของเย่หรูอี้อย่างแรง ส่งเสียงคำรามอย่างโมโห

เสียงทะเลาะกันที่นี่ดังไปถึงหูของซ่งหมิงเวยที่ยังคงสูบบุหรี่อยู่ตรงทางเดิน

เขายังไม่ไป บัดนี้ได้ยินเสียงเอะอะ เขารีบดับบุหรี่และวิ่งไปที่หน้าประตูของชั้นดาดฟ้า มองลอดช่วงว่างเข้าไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นภายในนั้น

มองแค่แวบเดียวเท่านั้น เขาก็กัดฟันกรอดจนฟันแทบแตก ดวงตาแดงก่ำ

เลือดของเขาเดือดพล่าน เปี่ยมล้นอยู่ในหัวของเขา

ในใจของเขา ลูกพี่ลูกน้องผู้สมบูรณ์แบบกลับโดนถังหลินเหยียบอยู่ใต้เท้า

ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เลือดเปื้อนเต็มหน้า ชุดกี่เพ้าสีม่วงขาดรุ่งริ่ง เผยให้เห็นเนื้อสีขาววงกว้าง

พี่สาวของตัวเองกำลังจะถูกกระทำชำเรา แต่เขาที่เป็นน้องชายทำได้แค่แอบดูอยู่หลังประตูเหมือนหมาตัวหนึ่ง!

"อ๊าก----มือของฉัน!"

เสียงโหยหวนดังขึ้น ถังหลินสะบัดเย่หรูอี้ออกไปอย่างรวดเร็ว กุมมือตัวเองไว้ด้วยสีหน้าเจ็บปวด

เย่หรูอี้เลือดเต็มปาก ไม่ใช่ของตัวเอง แต่เป็นของถังหลิน

แม้ว่าเธอกำลังเหนื่อยหอบ แต่สายตาที่เธอมองถังหลินยังคงเย็นชาอย่างผู้สูงส่ง

"ถังหลิน นายไม่มีวันคู่ควรกับฉัน นายต้องตกนรกแน่"

"ถุย"

ถังหลินถุยเสมหะเปื้อนเลือดลงพื้นอย่างแรง สายตาฉายความบ้าคลั่งดุดัน

"นังร่าน----"

ถังหลินด่าไปพลาง เริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง

จากนั้นเป็นเข็มขัดที่เอว

จากนั้นก็ไม่ได้ถอดต่อ แต่หยิบเข็มขัดและเดินไปหาเย่หรูอี้ด้วยสีหน้าดุร้าย

ฟู่วฟู่ว----

ฟู่วฟู่ว----

เขาเหวี่ยงเข็มขัดจนเกิดเสียงปะทะกับลมแรง

ก่อนที่เขาจะได้ลิ้มรสอย่างเป็นทางการ เขาจะฟาดเย่หรูอี้ด้วยเข็มขัดสักหลายๆที

ฝากร่องรอยเล็กๆน้อยๆของตัวเองบนเรือนร่างของเธอ

แต่เดิมเขาคิดว่าเย่หรูอี้ต้องรู้สึกกลัวแน่ๆ

ทว่า เธอยังคงนอนหมอบอยู่บนพื้น สายตาที่มองเขาช่างไร้ความกลัว ช่างเย็นชาเหลือเกิน