เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 820

ขณะเดียวกัน ณ ตระกูลเย่แห่งตระกูลหลวง

แสงไฟสว่างเจิดจ้า คนมีชื่อเสียงระดับชั้นนำหลั่งไหลเข้ามาตลอดเวลา

ตระกูลเย่และตระกูลถังต่างเป็นตระกูลหลวงเลื่องชื่อในเมืองซื่อจิ่ว สองตระกูลนี้ดองกัน เห็นได้เลยว่าจะเป็นที่ฮือฮากระหึ่มขนาดไหน

ตามประเพณีท้องถิ่น เจ้าสาวต้องอยู่ในบ้านตลอดทั้งวันเพื่อรอเจ้าบ่าวมารับ

เจ้าบ่าวจะต้องผ่านด่านอุปสรรคอันท้าทายมากมาย เพื่อให้ได้อุ้มตัวเจ้าสาวไป

นี่คือประเพณี 'ป่วนงานแต่ง' ที่ว่า

แขกเหรื่อทั้งหลายรอกันอยู่ที่สวนลานรอบนอกของซื่อเหอย่วนตระกูลเย่ ตระกูลเย่จัดงานยิ่งใหญ่เพื่อต้อนรับแขกที่มาร่วมงาน

หนุ่มสาววัยเยาว์ตระกูลเย่พากันไปรับรองแขกเหรื่อตามหน้าที่เจ้าของงาน

ในส่วนลึกของลานบ้าน ภายในห้องบรรยากาศโบราณ

หญิงสาวท่าทางไร้ความรู้สึกสวมใส่ชุดเจ้าสาวสีแดงสดกำลังเฝ้ามองทุกอย่างด้วยสายตาเย็นเยียบ

สายตานั้นหนาวเหน็บประหนึ่งเหล็กแข็งที่ไม่เคยละลายมาหมื่นปี น่าหวาดหวั่นใจยิ่งนัก

ถัดจากเธอมีหญิงสาวสวมชุดเพื่อนเจ้าสาวสีม่วงอ่อน ท่าทางพริ้มเพรามีเสน่ห์คนหนึ่งนั่งอยู่ ในมือถือพัฟแป้งและแตะบนใบหน้าเบาๆ

เธอมองลานกว้างตระกูลเย่ด้วยหางตา ภาพแสงสีสว่างจ้าเหล่านั้น ทว่าใบหน้าของเธอกำลังยิ้ม

"เธอดูสิว่าทุกคนยิ้มมีความสุขมากขนาดไหน"

เย่เซ่าเตี๋ยแต่งหน้าเสร็จแล้ว เธอชี้ให้ดูภาพข้างนอกและเอ่ยยิ้มๆ

เช่นนั้นแล้ว ใบหน้าของเย่หรูอี้เย็นเยียบมากขึ้นกว่าเดิม "พวกเขายิ้มไม่ใช่เพราะมีคนแต่งงานในวันนี้ แต่เพราะฉันกำลังจะแต่งเข้าตระกูลถัง ไม่อาจแทรกแซงศูนย์กลางอำนาจของตระกูลเย่ได้อีก"

ชะงักไปครู่หนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้นและกวาดตามองเย่เซ่าเตี๋ยด้วยสายตาเรียบๆ "เธอเองก็มีความสุขมาก ไม่ใช่หรอ?"

เมื่อได้ฟัง ใบหน้าของเย่เซ่าเตี๋ยฉีกยิ้มกว้างขึ้น "ฉันมีความสุขมากสิ เธอแต่งงานออกไปแล้ว ผู้นำในอนาคตของตระกูลเย่เหลือเพียงฉันและเย่จงซือสองคนที่ต้องแย่งชิงกัน----ตระกูลเย่ยังไม่เคยมีผู้นำหญิงมาก่อนเลย ฉันคิดว่าฉันสามารถทำลายสถิตินี้ได้"

"งั้นหรอ? เธอคิดว่าเย่จงซือเป็นคนที่จัดการได้ง่ายหรือไง?"

เย่หรูอี้ยิ้มเหยียดหยัน "วันนี้ฉันแต่งเข้าตระกูลถัง พรุ่งนี้เธอเองก็อาจจะได้แต่งงานกับตระกูลหลวงอื่นๆ เพียงเพราะเราเป็นสตรี และเขาเป็นบุรุษ เรื่องบางเรื่องผู้คนมีอคติต่อสตรีโดยกำเนิด"

"เธอพูดถูก"

เย่เซ่าเตี๋ยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะนั่งลงข้างตัวเย่หรูอี้ ช่วยเธอจัดระเบียบรอยย่นบนกระโปรงเจ้าสาวอย่างละเอียด ท่าทางหวังดีนั่นคนไม่รู้อาจคิดว่าพวกเธอสนิทสนมรักใคร่กันมาก

"ผู้คนมีอคติต่อสตรีมาแต่กำเนิด แต่การดำรงอยู่ของเธอก็เพื่อทำลายอคติเหล่านี้ใช่หรือไม่? ดูลั่วเย่นหัวเมื่อยี่สิบปีที่แล้วสิ ใครกล้าหือบ้าง?"

ชะงักไปพักหนึ่ง เย่เซ่าเตี๋ยหัวเราะ "อีกอย่าง เย่จงซือคิดว่าแค่นี้ก็จะไม่เหลืออะไรให้ห่วงอีกรึไง สำหรับฉันแล้วกลับมองว่ามันเป็นโอกาสที่ดี"

“เธอต้องการให้ฉันยืมมือของตระกูลถัง ควบคุมตระกูลถังเหมือนที่เคยควบคุมตระกูลซ่งงั้นหรอ?”

เย่หรูอี้ถามด้วยสายตาเย็นยะเยือก

เย่เซ่าเตี๋ยดีดนิ้วดังเป๊าะ “บิงโก เหมือนแบบนั้นเลยล่ะ เริ่มรู้สึกว่างานแต่งงานของวันนี้คุ้นตาอย่างน่าประหลาดเลยใช่มั้ยล่ะ?”

“.......”

เย่หรูอี้เงียบลงทันที

ห้าปีก่อน ตระกูลซ่งตั้งใจจะให้เธอแต่งงานกับลูกเลี้ยงของตระกูลหลินเพื่อหยุดความทะเยอทะยานของเธอ หรือก็คือถังเฉานั่นเอง

ทว่า เวลานั้นเย่หรูอี้ยึดมั่นในจุดยืน ไม่ยอมลดศักดิ์ลงไปแต่งด้วยเด็ดขาด หากจะดองกัน ถังเฉาต้องเป็นคนแต่งเข้า

เมื่อเป็นเช่นนั้น ตระกูลซ่งหมดหนทาง ได้แต่ให้ถังเฉาแต่งเข้าตระกูล

ผลสรุป คืนวันแต่งงานถังเฉาหายตัวไป

เรื่องนี้เป็นความเจ็บปวดในใจของเย่หรูอี้ตลอดกาล นึกขึ้นมาตอนนี้ก็ยังรู้สึกเจ็บใจอยู่

ผ่านไปเนิ่นนาน เธอส่ายหัวพลางเอ่ย “มันไม่เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนกัน? ไม่เหมือนกันตรงไหน?”

หน้าตาเย่เซ่าเตี๋ยอึ้งไป

“ข้อแรก ตระกูลเย่หาใช่ตระกูลซ่ง ตระกูลถังก็ไม่ใช่ตระกูลหลิน ถังหลินไม่มีทางแต่งเข้า”

“ข้อที่สอง เจ้าบ่าวไม่ใช่ถังเฉา”

“ข้อที่สาม ฉันไม่ยอมเสียสละเรือนร่างของตัวเองเด็ดขาด”