เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 826

“คุณยังจะคิดหนีหรือไม่？”

เย่เซ่าเตี๋ยมือกอดอก เอียงตามองเย่หรูอี้แล้วถาม

เย่หรูอี้ไม่พูดอะไร เพียงก้มตามองไปข้างล่าง

รถมางานแต่งงานเต็มไปหมด เงาคนแน่นขนัด พื้นพรมลาดเห็นแดงเต็ม

ฟ้าที่เริ่มมืดลง แสงไฟเหมือนดอกไม้บานประดับเต็มไปหมด ต่อมาภายในหนึ่งชั่วโมง ก็จะมีสีและเสียงดอกไม้ไฟดังระงม จนถึงเวลาค่ำ 6:18 นาฬิกา จึงจะหยุด

ถึงเวลานั้น หล่อนก็จะร่วมดื่มเหล้ามงคล เป็นเสร็จพิธีสมรส แต่งงานเป็นของถังหลินโดยสมบูรณ์

แต่ทว่า ในดวงตาของหล่อนไม่มีแววของการจะดิ้นรน ส่ายหน้า “ไม่ไปแล้ว แต่ง”

สี่คำสั้น ๆ แฝงซ่อนเรื่องที่เล่าไม่จบกับอารมณ์ที่แสดงไม่ออก

ทั้งเสียดาย ทั้งเจ็บแค้น แต่ต้องยอมสยบก้มหัวให้กับชะตาที่ลิขิตอย่างเสียไม่ได้

เย่เซ่าเตี๋ยทอดตามองดูหล่อนเงียบ ๆ แววตาเปลี่ยนให้รู้สึกเศร้าสลด

ด้วยเพราะว่า ตัวเย่หรูอี้เองตั้งแต่นี้ไป หล่อนคงได้เห็นลาง ๆ แล้วกับเส้นทางชะตาชีวิตของตัวเอง

ไม่ใช่ว่าหล่อนหยั่งรู้อนาคตได้ แต่เป็นเรื่องนานมาแล้วก่อนหน้านี้ หล่อนก็รู้แล้วว่าชะตาชีวิตหล่อนต้องเป็นไปยังไง

ถึงยังไงหล่อนก็เป็นผู้หญิง ก็ต้องแต่งงานออกไป

ที่เกิดในตระกูลใหญ่ มีอำนาจในการเลือกความรักได้ด้วยตัวเอง มันก็เลือนรางเหลือเกิน คนส่วนใหญ่ ไม่ก็กลายเป็นเครื่องสังเวยของการแก่งชิงอำนาจกัน ให้แต่งงานพ้นออกไป

บรรดาคุณอาคุณน้าทั้งหลาย ปัจจุบันจะอยู่สภาพอย่างไร หล่อนก็ไม่รู้ และก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ

แต่ทว่า เย่หรูอี้ที่อยู่เบื้องหน้านี้ กลับกระตุ้นจิตใต้สำนึกของหล่อนให้รู้สึกขึ้นมานิดหนึ่ง

เย่หรูอี้เคยกระเสือกกระสนดิ้นรนมา เคยฮึดสู้ต่อต้านมา เพียงแต่ว่าพ่ายแพ้แล้วก็เท่านั้น

คนต่อไป ใช่หรือไม่ว่าจะถึงคิวของตัวเอง？

“ไปเตรียมตัวหน่อยเถอะ”

เย่เซ่าเตี๋ยรวบรวมสติของตัวเอง หันกลับตัวเดินออกไป

เดินไปใกล้ออกประตู พลันหล่อนได้เห็นเย่เทียนหลงที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ นั้น “คุณควรจะรีบไปให้พ้นนะ ในงานพิธีแต่งงานนี้ คุณไม่ควรจะมีส่วนร่วม”

“ฉันคงช่วยคุณได้แค่ครั้งเดียว ไม่มีทางช่วยคุณได้เป็นครั้งที่สอง”

เย่เซ่าเตี๋ยเดินจากไปแล้ว ในห้องก็เหลือเพียงเย่หรูอี้กับเย่เทียนหลงสองคน

“พี่สาว.....”

เย่เทียนหลงออกอาการร้อนรนมองหน้าเย่หรูอี้ จะพูดแต่ก็หยุด

เย่หรูอี้โบกมือในเชิงไล่ “แกไปเถอะ กลับไปหมิงจูเถอะ”

เย่เทียนหลงได้ยินดังนั้นยิ่งลนขึ้นมา “ยังมีเวลาอีกชั่วโมงนึง ผมพาพี่หนีไปได้------”

“เธอจะพาฉันหนีไปยังไง？”

เย่หรูอี้ยิ้มจืด ๆ พูดตัดบทว่า “ทั่วทั้งโรงแรมถูกเย่จงซือสั่งนักบู๊ที่มาจากศูนย์สมาคมนักบู๊ควบคุมไว้หมดแล้ว อาศัยฝีมือของแกนี่นะ ไม่ว่าใครก็จัดการเก็บแกได้แล้ว แกจะเอาอะไรมาช่วยฉัน？”

“……”

เงียบงัน

เงียบงันสุด ๆ

เย่เทียนหลงกำหมัดแน่น ไม่เคยมีการจำใจยอมเหมือนครั้งนี้

เย่หรูอี้กลับแสยะปากหัวเราะขึ้นมา “อย่าดื้อ เชื่อฟังนะ ไปเถอะ”

แววตาเย่เทียนหลงวูบผ่านความรู้สึกขัดเคือง ออกจากห้องไปอย่างฉุนเฉียว

แต่เขาไม่ได้คิดจะจากไปจริง แผนการบ้าระห่ำ ผุดขึ้นมาในสมอง

ให้ต้องสละชีวิตตัวเอง ก็ต้องให้พี่สาวหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้

เย่หรูอี้คงอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ในห้อง นั่งอยู่เป็นนาน หล่อนจึงลุกขึ้นเนือย ๆ เริ่มทาปาก เสริมแต่งหน้า

อย่างรวดเร็ว รูปพรรณละเอียดลออ บนใบหน้าที่ไร้ชีวิตชีวาสะท้อนให้เห็นในกระจก

เย่หรูอี้นั่งมองตัวทื่อ ๆ ของตัวเองในกระจก

ตัวเองในกระจกก็มองหล่อนด้วยอย่างทื่อ ๆ

เย่หรูอี้หัวเราะ ตัวตนเองในกระจกก็หัวเราะ

“ทะเล้น”

สุดท้าย เย่หรูอี้ยิ้มออกบนใบหน้า สวมผ้าคลุมหัว ดูสมสวยอย่างเจ้าสาว เดินออกจากห้องไป

หัวเราะไปหัวเราะไป แล้วหล่อนก้ร้องไห้ออกมา

……

“ท่านรอง พิธีจะเริ่มแล้ว”

ขณะนั้น บริเวณงานพิธีที่ชั้นหนึ่ง