อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 245

ตำหนักสิงกงห่างไกลจากเมืองหลวง คืนนี้หยุนหว่านหนิงกลับไม่ทันหรอก

ตอนเช้ากว่าจะได้รับอนุญาตจากหยวนเป่า คืนนี้ให้เขาเข้านอนพร้อมกับพ่อเก๊จของเขา หยุนหว่านหนิงอยากจะกลับเร็วๆ แต่ก็อยากจะรีบเจอไทเฮามากๆ

ในความทรงจําของนาง ไม้ฮาเหมือนกับคุณย่าแท้ๆของนางเลย

พอลงจากทางหลัก ก็เป็นทางเล็กๆ สามารถบรรจุรถม้าคันเดียวได้เท่านั้น

ระหว่างทางเหน็ดเหนื่อยมาก

ในที่สุดก็ถึงตำหนักสิงกงในช่วงประมาณยามไฮ่

ไทเฮาไม่รู้ว่าหยุนหว่านหนิงจะมา จนกว่าประตูของตำหนักสิงกงถูกเคาะ องครักษ์ที่เฝ้าประตูวังเห็นว่าคนที่มาเป็นหยุนหว่านหนิง......ก็รีบไปแจ้งหวางหมัวมัวที่อยู่ข้างๆของไทเฮา

เดิมทีหวางหมัวมัวก็นอนหลับไปแล้ว

ได้ข่าวว่าหยุนหว่านหนิงมา ก็ลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างประหลาดใจ

เนื่องจากตื่นเต้นเกินไป กระดุมบริเวณหน้าอกยังติดผิดไปหนึ่งเม็ด

หวางหมัวมัวมาถึงหน้าประตูด้วย"การแต่งกายที่ไม่เป็นระเบียบ" และพูดว่า"พระชายาหมิง?พระชายาหมิงจริงด้วย!"

"หวางหมัวมัว"

หยุนหว่านหนิงยิ้มและเรียกนางทีหนึ่ง

หวางหมัวมัวตื่นเต้นจนน้ำตาไหลลง รีบจับมือของนางเข้าไปในประตู"ไม่ได้เจอมาหลายปี รู้สึกว่าพระชายาผอมลงเยอะเลย!ถ้าไทเฮาเห็น คงต้องเจ็บใจเลย!"

"ไทเฮานอนหรือยัง?"

หยุนหว่านหนิงถามด้วยเสียงสะอึก

เดิมทีนึกว่าถึงแม้ไทเฮาถือเป็นกูหน่ายนาย（พี่น้องของคุณปู่）ของเจ้าของร่างเดิม แต่น่าจะไม่ส่งผลกระทบต่อนาง

แต่พอเห็นหวางหมัวมัวร้องไห้ น้ำตาของนางก็ไหลลงอย่างบังคับไม่ได้

"นอนแล้ว นอนแล้วเพคะ!"

หวางหมัวมัวเช็ดน้ำตา และรีบเช็ดน้ำตาให้หยุนหว่านหนิง"พระชายาอย่าร้องไห้เลยเพคะ!พระชายามาตำหนักสิงกงแต่ไกล ไทเฮารู้แล้วจะต้องดีใจแน่ๆเพคะ!"

"คืนนี้ท่านพักผ่อนให้ดี พรุ่งนี้เช้าก็ไปพบไทเฮาเลยเพคะ"

หวางหมัวมัวดูหยุนหว่านหนิงเติบโตมากับตา

ชีวิตนางไม่มีลูกชายและลูกสาว ไทเฮาโปรดปรานหยุนหว่านหนิง หวางหมัวมัวก็รักใคร่นางจริงๆ

"ได้"

หยุนหว่านหนิงพูดไปด้วย น้ำตาคลออยู่ในตา

คืนนี้นอนไม่หลับเลย

คืนนี้นางไม่เพียงแต่คิดถึงหยวนเป่ามากๆ ยังได้จัดเรียงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมรอบหนึ่ง เพิ่งหลับตาลง ท้องฟ้าก็สว่างเล็กน้อยแล้ว

ตอนที่ถูกหรูเยียนปลุกขึ้นมา ก็ถึงเที่ยงวันแล้ว

"พระชายา ตอนนี้ไทเฮากำลังเดินอยู่ที่สวนเพคะ"

หรูเยียนพูดเบาๆ"หวางหมัวมัวอยู่ข้างๆ คิดว่าน่าจะยังไม่ได้บอกไทเฮาเรื่องที่พระชายามาถึงตำหนักสิงกงเพคะ"

"หวางหมัวมัวน่าจะอยากให้ไทเฮาประหลากใจ"

หยุนหว่านหนิงรีบตื่นมาแต่งเนื้อแต่งตัว

นางยังไม่ทันได้รับประทานอาหารเช้า ก็รีบไปที่สวน

มีสาวใช้คนหนึ่งยืนอยู่ทางเข้าสวน เห็นนางมาถึงรีบพูดด้วยเสียงเบา"พระชายาเพคะ หวางหมัวมัวสั่งให้บ่าวรอพระชายาที่นี่เพคะ"

"ตอนที่พระชายาไปพบไทเฮา ให้นำอันนี้ไปด้วยเพคะ"

นางยื่นถาดในมือให้หยุนหว่านหนิง

ภายในถาด เป็นน้ำชากาหนึ่ง

หยุนหว่านหนิงรู้ความหมายของหวางหมัวมัวทันที

นางถือน้ำชาและก้มหน้าเดินเข้าไปในสวน หรูเยียนติดตามอย่างใกล้ชิด

ยังเดินไม่ถึงที่สิ้นสุด ก็เห็นว่าหวางหมัวมัวกำลังชมดอกไม้อยู่กับไทเฮา

หวางหมัวมัวรู้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าหยุนหว่านหนิงมา ถึงแม้ตอนนี้อยู่กับไทเฮา แต่ใจของนางไม่ได้อยู่ในสวน มองข้างหลังของไทเฮาด้วยความรอคอย

จนกว่าเห็นว่าหยุนหว่านหนิงก้มหน้าและถือน้ำชาเดินเข้าใกล้มา......

หวางหมัวมัวถอนหายใจลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความปลื้มใจและตื่นเต้น

นางพยายามระงับความตื่นเต้นบนสีหน้า และพูดกับไทเฮาว่า"ไทเฮาเพคะ เดินมานานขนาดนี้แล้ว ท่านเหนื่อยแน่ๆเลยใช่ไหม?"

"นั่งพักผ่อนก่อนเถอะ"

"ได้"

ไทเฮากู้พยักหน้า ปล่อยให้หวางหมัวมัวประคองนางนั่งลงบนเก้าอี้หินข้างๆ

"นำน้ำชาขึ้นมาเสิร์ฟที"