บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1982

คำพูดของฮองเฮา ทำให้เลือดในใจฮูหยินเฉินกับช่างสวีสูบฉีดขึ้นมา

คำพูดนี้หากพูดออกมาจากปากคนอื่น คงจะไม่ตื่นเต้นอะไร แต่คำพูดนี้ฮองเฮาเป็นคนพูด น้ำหนักจึงไม่เหมือนกัน ความตื่นตระหนกก็มีไม่เหมือนกัน

“ฮูหยินเฉิน คำพูดที่ข้าพูดจากเรื่องที่เกิดขึ้นในครอบครัวของพวกเขาในวันนี้ แลดูเหมือนกะทันหัน แต่ก็เพราะจนใจ ผู้หญิงมากมายที่น่าสงสารต่างเลือกที่จะเก็บไว้ในใจ กระทั่งไม่อยากที่จะพูดกับคนอื่น เพียงเพราะกลัวว่าจะทำให้ชื่อเสียงเสื่อมเสีย หากกระทำความดีสิ่งที่ได้กลับมาจะต้องเป็นชื่อเสียงที่ดี แต่หากตนเองจะต้องทนทุกข์ทรมาน เพื่อปกป้องชื่อเสียงอะไรนั่น ถือเป็นเรื่องน่าขำ เพราะสิ่งที่ทำนั้นไม่ใช่เพื่อหน้าของตนเอง แต่ทำเพื่อหน้าของผู้ชาย และก็ไม่ใช่ชื่อเสียงของตน แต่เป็นชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล”

“ข้าไม่ได้หมายความว่าใครที่ต้องทนทุกข์ เจอกับเรื่องเศร้าแล้วจะต้องพูดให้กับคนอื่นฟัง มีบางคนก็ชอบที่จะซ่อนความรู้สึกไว้ในใจ แต่ยังไงก็ต้องให้พวกนางมีทางเลือกอื่น ตอนนี้ที่จริงราชสำนักก็มีกฎหมายเกี่ยวกับการคุ้มครองผู้หญิง แต่ทุกคนไม่ใช้ ทำไมถึงไม่ใช้? เพราะหลังจากเกิดเรื่องแล้วก็จะทำให้เสียหน้า กลัวว่าเดือดร้อนไปก็ไม่มีประโยชน์ สู้ตนเองอดทนอดกลั้นไว้ยังจะดีกว่า ฮูหยินเฉิน เจ้าคิดว่าตอนนี้เป็นเช่นนี้ไหม? สถานการณ์แบบนี้ โดยเฉพาะพวกเจ้าที่ให้ความสำคัญในด้านอำนาจกับตำแหน่งขุนนาง เรื่องราวภายในจวน จึงยิ่งชอบที่จะปิดบัง แต่ข้าหวังอยากให้พวกเจ้าเป็นตัวอย่าง ให้ผู้หญิงเป่ยถังได้เห็นถึงความกล้าหาญของพวกเจ้า เนิ่นนานไป ผู้หญิงที่น่าสงสาร ก็จะลุกยืนขึ้นมาต่อต้าน และสิ่งที่พวกเราต้องทำ ก็คือเปิดเส้นทางนี้”

“ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะต้องมีก้าวแรก ถึงจะรู้ว่าต่อไปควรจะเดินยังไง” สุดท้ายหยวนชิงหลิงพูดเน้นหนึ่งประโยค

ในใจฮูหยินเฉินตื้นตันยินดี คุกเข่าคำนับอย่างเคารพนับถือ พร้อมพูดขึ้นว่า “ฟังคำพูดของเหนียเหนียงแล้ว ข้าน้อยเข้าใจความตั้งใจของฮองเฮา และก็จะไม่ทำให้ฮองเฮาผิดหวัง เป่ยถังในอนาคต ผู้หญิงก็จะสามารถทัดเทียบฟ้า”

“ฮูหยินเฉิน จะมีวันนั้นแน่” หยวนชิงหลิงมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่วันนี้เราต้องสู้ ไม่อาศัยการให้หรือความสงสารของผู้ชาย”

หยวนชิงหลิงไม่ได้พูดให้หญิงชายเป็นปฏิปักษ์ต่อกัน และก็ไม่ได้พูดให้ผู้หญิงเปรียบเทียบกับผู้ชาย เพียงแค่ต้องการอยากให้ผู้หญิงมีช่องว่างที่เป็นอิสระแก่ตนเอง

หลังจากฮูหยินเฉินกลับไปแล้ว หยวนชิงหลิงกับช่างสวี คุยกันเป็นการส่วนตัวสักพัก

ช่างสวีก็พูดความจริงว่า “ที่จริงข้าน้อยอยากที่จะย้ายออกไปนานแล้ว แต่ทิ้งแม่สามีให้อยู่คนเดียว กลัวว่าพวกลูกๆ จะถูกคนอื่นนินทาว่าอกตัญญู ท่านก็รู้ หากได้ชื่อว่าอกตัญญู ก็จะหาคู่แต่งงานไม่ได้ ดังนั้นเรื่องนี้จึงรอแล้วรออีก และตอนนี้ก็เพิ่งซื้อไปแค่สี่หลัง ยังเหลืออีกสองหลัง หากจะต้องแบ่งบ้าน ก็จะต้องรอให้พวกเขาทั้งหมดแต่งงานแล้วถึงจะสามารถแบ่งได้”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างรับนับถือว่า “เจ้าเก่งมากจริงๆ ผู้หญิงตัวคนเดียวสามารถเลี้ยงลูกชายหลายคนได้ดีขนาดนี้ ตอนนี้ลูกโตแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องทำให้ตนเองลำบากมากแล้ว”