ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 448

บทที่ 448 ฉันเป็นแม่ของเสี่ยวเป่า

วันที่สอง

เช้าตรู่ เสี่ยวเป่าไปโรงเรียน เจียงสื้อสื้อก็ไปที่บริษัท

บนโต๊ะทำงานก็มีเอกสารวางกองไว้ เจียงสื้อสื้อเพิ่งดูไปครึ่งหนึ่ง ดูจนตาลายไปเล็กน้อย กำลังลุกขึ้นมองไปที่นอกหน้าต่าง

เวลานี้โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

เจียงสื้อสื้อพอเห็นสายที่แสดงมา ก็กระปรี้กระเป่าขึ้นมาทันที ความเหนื่อยล้าก็หายไปทันที

“เฟิงเฉิน”เขาร้องออกมาอย่างดีใจ

จิ้นเฟิงเฉินยังไม่ได้กลับมา แต่จะโทรมาทุกวัน

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มเบา ๆ อยู่ที่นั่น“อยู่ที่ไหน？”

“บริษัท ดูเอกสารอยู่”หูของเจียงสื้อสื้อรู้สึกเสียวซ่า สงสัยว่าหูจะท้องแล้ว

เสียงหัวเราะของจิ้นเฟิงเฉินสามารถทำให้เธอหน้าแดงได้ รักษาไม่ได้จริง ๆ เจียงสื้อสื้อนวดหู คิดอย่างอาย ๆ

“เก่งมาก”จิ้นเฟิงเฉินชมเขา

เจียงสื้อสื้อยืดอกขึ้นทันที “แน่อยู่แล้ว ฉันคือใครล่ะ”

ลืมสภาพการณ์ไปหมดแล้วว่าเขาถูกทรมานด้วยเอกสาร

จิ้นเฟิงเฉินที่นั่น ในสมองแทบจะปรากฏท่าทางที่ได้ใจของเจียงสื้อสื้อทันที มุมปากอดไม่ได้ที่จะเพยิอขึ้น

“ทางคุณนั้นเป็นยังไงบ้าง เมื่อไหร่จะกลับมา？”เจียงสื้อสื้อเอ่ยปากถาม

เห็นอยู่ว่าเมื่อวานโทรมาก็เพิ่งถามคำถามนี้ เธอก็รู้แต่ยังไงก็อดไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้รังเกลียดที่เขาจะหงุดหงิด พูดซ้ำใหม่อย่างอดทนซ้ำอีกรอบ

สุดท้าย ทางจิ้นเฟิงเฉินนั่นเหมือนมีคนมาหาเขา ไม่วางโทรศัพท์ก็ไม่ได้

อารมณ์ของเจียงสื้อสื้อก็ผิดหวังในวินาทีเดียว กำมือถือไม่อยากวาง

“เด็กดี วางก่อนนะ ตอนเย็นโทรหาใหม่”

เจียงสื้อสื้อกำมือถือที่มีความร้อนเล็กน้อยอย่างผิดหวัง

เอ่ะ ทำไมเธอถึงได้กลายเป็นอย่างนี้แล้ว

เป็นเพราะจิ้นเฟิงเฉินที่ทำให้เขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทุกวัน

ติ๊งต๊อง มีข้อความหนึ่งเข้ามา

เจียงสื้อสื้อก้มหน้ามอง อารมณ์ที่หดหู่ก็หายไป มุมปากอดไม่ได้ที่จะเพยิดขึ้นมา

“คิดถึงคุณ”เป็นข้อความที่จิ้นเฟิงเฉินส่งมา

เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตัวเองมีพลังเต็มเปี่ยม และก็สามารถทำสงครามได้อีกสองสามชั่วโมงแล้ว

……

แม่จิ้นสะพายกระเป๋ามียี่ห้อของตัวเองแล้วออกจากบ้านไป

วันนี้เขามีนัดกับเพื่อนสนิทไปเดินเล่นด้วยกัน กำลังของหญิงชราสองคนก็ไม่น้อยกว่าปีนั้น กวาดไปครึ่งหนึ่งของห้าง

ระหว่างช่วงพัก เพื่อนสนิทก็ไปห้องน้ำ

แม่จิ้นนั่งรอเขาในพื้นที่พักผ่อน จู่ ๆ ก็มีคนหนึ่งมานั่งด้านข้าง