สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 733

หลังจากนั้นไม่นาน ได้มีหมอเข้ามาเรียกเจียงหยวนเพื่อไปดูข้อมูลการตรวจสอบ

เจียงหยวนลุกขึ้น ก่อนจะพูดกับหร่วนซิงหว่าน "ถ้าอย่างนั้นคุณเดิมชมรอบๆก่อนได้นะครับ ผมไปคุยกับพวกเขาสักเดี๋ยว สักพักถ้าเจ้าตัวน้อยทำการรักษาเสร็จแล้ว จะพาเขาลงมา"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ค่ะ"

หลังจากเจียงหยวนออกไป เธอนั่งอยู่บนโซฟาได้สักพัก ก็ไม่เห็นว่าโจวฉือเซินจะกลับมา เธอจึงเดินไปรอบๆบ้าน

หลังบ้าน มีสวนดอกไม้ขนาดใหญ่

แค่เพียงหร่วนซิงหว่านเดินออกไป ลมเย็นๆก็ปะทะเข้ากับใบหน้า อากาศที่สดชื่นบริสุทธิ์หอบพัดกลิ่นหอมรัญจวนของดอกไม้มาด้วย

อยู่ที่นี่ดีกว่าอยู่ในตัวเมืองจริงๆ

หลังจากหร่วนซิงหว่านยืนอยู่ได้สักพัก เธอก็หาม้านั่งตัวยาวนั่งลง ก่อนจะมองไปข้างหน้าอย่างใจลอย

ไม่นาน ก็มีคนเดินมาก่อนจะนั่งลงข้างเธอ

หร่วนซิงหว่านคิดว่าเป็นโจวฉือเซิน เลยหันไปหาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนพูด "คุณ......"

เมื่อเห็นคนตรงหน้า เธอก็ชะงัก มีความดีใจระคนแปลกใจ "น้าสวี่"

สวี่เยว่พูด "หนูมานั่งที่นี่อยู่นานเชียว คิดอะไรอยู่?"

หร่วนซิงหว่านมองไปข้างหน้าอีกรอบ หลุบขนตาลงเล็กน้อย "เปล่าค่ะ แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย"

"เป็นห่วงลูก?"

"หนูรู้ค่ะว่าอยู่ที่นี่มันดีสำหรับเขา มีคุณน้าคอยดูแล แล้วก็มีเจียงหยวน อาการป่วยของเขาก็ค่อยๆ ฟื้นตัว ฉันก็แค่คิดว่า......ตั้งแต่เขาเกิดมา ฉันไม่ได้ทำหน้าที่แม่อย่างเต็มที่เลย ฉันมีเวลาอยู่กับเขาน้อยมาก รวมไปถึงเวลาเขาป่วย ฉันก็เพียงทำได้แค่มอง ทำอะไรไม่ได้เลย"

สวี่เยว่พูด "เด็กคนนี้คลอดก่อนกำหนด เกิดมาร่างกายก็แย่มาโดยตลอด ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นว่าดีขึ้นแล้ว ก็ยังมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก......แต่ว่านะเสี่ยวหร่วน นี่ไม่ใช่ความรับผิดชอบของหนู ฉันอยากพูดกับหนูมาเสมอ แต่ไม่มีโอกาส"

สวี่เยว่พูดต่อ "ฉันรู้ว่าตอนที่หนูตั้งท้องเด็กคนนี้หนูยากลำบาก แล้วยังได้รับบาดเจ็บมากมาย แต่ในฐานะที่เป็นแม่คนหนึ่ง หนูสามารถให้กำเนิดเขาในสภาพแวดล้อมที่ยากลำบากได้ และไม่เลือกที่จะยอมแพ้ มันก็เป็นที่สุดของความรับผิดชอบแล้ว"

"เราทุกคนต่างก็หวังว่าลูกๆ ของเราจะเกิดมามีสุขภาพที่แข็งแรง เติบโตขึ้นอย่างปลอดภัย แต่มักมีเหล่าคนที่คิดปองร้าย เรื่องนี้ถ้าต้องให้ใครมารับผิดชอบ ก็ต้องเป็นความผิดของฉันกับเสี่ยวเซิน เราไม่ควรปิดบังเรื่องนี้กับหนู ในฐานะแม่ หนูมีสิทธิ์รู้"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังปลายเท้าของตัวเอง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่เบามาก "แต่ก่อนฉันก็คิดอย่างนี้ค่ะ แต่ฉันก็คิดได้ในภายหลัง ในสถานการณ์เช่นนี้ ฉันรู้ว่าการมีอยู่ของลูก สำหรับเขาแล้ว ไม่ใช่เรื่องดี ด้วยความสามารถของฉัน ไม่สามารถดูแลเขาให้ดีได้ สิ่งที่โจวฉือเซินทำนั้นถูกต้องแล้วล่ะค่ะ"

สวี่เยว่ลอบถอนใจ ตบบ่าเธอเบาๆ "ในเมื่อเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ก็อย่าไปคิดเลย วันต่อไปข้างหน้า มันจะต้องดีกว่านี้แน่"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ ใช่ วันเวลาที่เลวร้ายได้ผ่านพ้นไปแล้ว ทุกอย่างค่อยๆพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น

รวมถึงการรักษาของเจ้าตัวน้อยด้วย ที่ดีขึ้นและมีสุขภาพดีขึ้นในทุกๆวัน

เมื่อคิดได้อย่างนี้ หร่วนซิงหว่านก็หันมายิ้ม "ขอบคุณค่ะน้าสวี่"

"ขอโทษฉันทำไมจ้ะ แค่เพียงหนูไม่โทษฉันก็พอแล้ว"

หร่วนซิงหว่านกอดแขนเธอ แสดงท่าทีออดอ้อน "คุณน้าเลี้ยงลูกหนูให้อ้วนจ้ำม่ำ ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเลย จะโทษคุณน้าได้ยังไงกันคะ"

สวี่เยว่หัวเราะ จับมือเธอ ก่อนจะมองไปยังที่ไกลๆ

เมื่อโจวฉือเซินเดินมาที่สวน เขาก็เห็นเข้ากับฉากตรงหน้านี้

เขาไม่เดินเข้าไปหา แต่เอนกายพิงตรงระเบียง เลิกคิ้วขึ้นพลางยิ้มบางๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน โจวฉือเซินก็รู้สึกหนักที่ขา มีอะไรนุ่มนิ่มเกาะแกะขาขึ้นมา

เขาก้มลงมอง และเห็นเด็กน้อยที่แม้กระทั่งเดินยังไม่มั่นคงตรงหน้า ก่อนจะนั่งยอง เอามือเกาคางเขา "รู้จักฉันไหม ขึ้นมาสิ"

เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวเล็กกลัวเขา ดวงตากลมโตมองไปที่เขา ก้าวถอยหลังไปสองก้าว ปากบึ้งตึงราวกับจะร้องออกมาในไม่กี่วินาทีข้างหน้า

โจวฉือเซินพูด "อย่าร้องนะ"

เด็กน้อยดูเหมือนจะเข้าใจ สะอึกสะอื้น มองไปที่เขาอย่างน้อยใจ

โจวฉือเซินมองไปยังหร่วนซิงหว่านและสวี่เยว่ ก่อนจะพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ถ้านายร้อง ฉันซวยแน่"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว