พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 113

รูม่านตานัทธีหดลง จ้องเธอเขม็ง“อพาร์ทเม้นท์ของผม”

“ทำไมฉันถึงอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์ของประธานนัทธี？”วารุณียกแขนขึ้น ลูบขมับที่บวมออกมา อยากจะลุกขึ้นนั่ง

สรุปคือขยับร่างหาย เธอก็เจ็บจนส่งเสียงร้อง ร่างกายคืนกลับไปที่โซฟา หัวล้มลงจนเวียนหัว ความทรงจำในเมื่อคืน เริ่มปรากฏออกมาทีละนิดในหัว

หลังจากรู้ว่าเมื่อคืนตัวเองกับนัทธีมีอะไรกันขึ้น เธอก็รู้สึกไม่ดี

วารุณีหันคออย่างแข็งทื่อ มองชายหนุ่มที่สวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาด อยู่ข้างโซฟาอย่างตะลึง ผ่านไปสักพักจึงส่งเสียงว่า“ประธานนัทธี เมื่อคืนพวกเรา……”

“เรื่องเมื่อคืน ผมจะรับผิดชอบคุณ！”นัทธียื่นเสื้อผ้าให้เธอ

วารุณีรับเสื้อผ้าวางไว้ที่วางมือบนโซฟาอย่างตะลึง จากนั้นห่มผ้าห่ม มาปกคลุมตัวเอง กัดฟันทนความเจ็บนั่งขึ้นมา“ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบของคุณ！”

ดวงตานัทธีหรี่ลง“คุณพูดอะไร？”

วารุณีหลับตาลง ปกปิดสายตาที่ขมขื่นในดวงตา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ฉันบอกว่า ไม่ต้องให้ประธานนัทธีมารับผิดชอบฉันหรอก พวกเราโตๆ กันแล้ว ระหว่างผู้ใหญ่ด้วยกันยากที่จะเลี่ยงให้เกิดเรื่องแบบนี้ พวกเราก็ถือว่าเป็นอุบัติเหตุอย่างหนึ่งเถอะ”

“อุบัติเหตุ？”ใบหน้านัทธีหมองหม่นลง ริมฝีปากบางๆ ก็เม้มขึ้นมาแน่น

สำหรับเธอแล้ว ชายหญิงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ถือเป็นเรื่องปกติเหรอ？

หรือว่า เธอก็มีเรื่องอุบัติเหตุแบบนี้เกิดขึ้นกับชายคนอื่นอยู่บ่อยๆ ？

คิดถึงตรงนี้ มือที่นัทธีจับผ้าขนหนูอยู่ ก็กำแน่นขึ้นมา เส้นเลือดที่หลังมือปูดขึ้น สีหน้าดูแย่มาก

วารุณีไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คิดแค่ว่าตัวเองไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบ ทำร้ายความเคารพนับถือตนเองของเขาในฐานะผู้ชาย กัดริมฝีปาก ฝืนพูดไปว่า“ใช่ค่ะ แค่อุบัติเหตุ ไม่งั้นจะทำอย่างไรล่ะ？คุณบอกว่าจะรับผิดชอบ อย่างมากก็เอาเงินให้ฉัน คงไม่ใช่ว่าแต่งงานกับฉันหรอกใช่ไหมคะ？”

ได้ยิน ริมฝีปากนัทธีก็ขยับ ไม่พูดอะไร

เห็นเขาเงียบ วารุณีก็ยิ้มอย่างเศร้าๆ “คุณดูสิ คุณไม่พูด หมายความว่าฉันพูดถูก ความรับผิดชอบของคุณคือให้เงิน แต่เงินสำหรับฉันแล้วถือเป็นการดูถูกอย่างหนึ่ง ฉันเอาไม่ได้ ดังนั้นถือว่าเป็นอุบัติเหตุอย่างหนึ่งเถอะ”

พูดจบ เธอก็ไม่มองเขาอีก จะลงมาจากโซฟา

แต่ตอนที่เท้าของเธอแตะพื้น เนื่องจากขาทั้งคู่ไม่มีแรง จึงอุทานออกมาและร่างก็ล้มไปข้างหน้า

นัทธีเห็นแบบนี้ ก็ก้าวไปยืนด้านหน้าเธอ รับเธอไว้“จะไปไหน เดี๋ยวผมอุ้มคุณไป”

วารุณีล้มลงในอ้อมแขนของนัทธีอย่างมั่นคง ได้กลิ่นลมหายใจที่ตัวเขา ได้ยินน้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขา ปลายจมูกก็ร้อนผ่าวเล็กน้อย มีแรงกระตุ้นที่อยากจะร้องไห้

แต่เธอฝืนทนไว้ไม่แสดงออกมา หลังจากจัดท่ายืนจนมั่นคงแล้ว ก็ถอยออกไปจากอ้อมแขนของเขา“ไม่ต้องค่ะประธานนัทธี ฉันไปเองได้”

เธอคว้าเสื้อผ้าที่อยู่บนที่รองแขนบนโซฟาขึ้นมา มืออีกข้างกำผ้าห่มไว้แน่น เดินเตาะแตะไปหน้าประตู

หลังจากออกไปจากอพาร์ทเม้นท์ของนัทธี วารุณีก็มาหน้าประตูอพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง กดกริ่ง

ด้านในประตูมีเสียงของวรยาออกมาอย่างรวดเร็ว“ใครน่ะ？”

“แม่ ฉันเอง”วารุณีตอบกลับเสียงดัง

วรยาได้ยินเสียงของเธอ ก็รีบมาเปิดประตู มองเห็นสภาพของเธอตอนนี้ ก็ตะลึงงัน มาส์กที่ใบหน้าก็ลื่นไหลลงมา“ลูกรัก นี่ลูก……”

“แม่ ไม่ต้องแล้ว แม่ให้ฉันเข้าไปก่อน”วารุณีพูดเร่งด้วยใบหน้าแดงจัดอย่างอึดอัด

ขาของเธออ่อนจนแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้เอง วรยาก็ได้สติคืนมา รีบหลีกทางให้“อ้อๆ รีบเข้ามาสิ”

วารุณีรีบเข้าไป หลังจากเข้าไปแล้ว ก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ