สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 735

ไม่นานนัก ในที่สุดเจ้าตัวน้อยที่เล่นจนเหนื่อยก็ผล็อยหลับไป

หร่วนซิงหว่านวางเขาลงบนเตียงเบาๆ ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มข้างๆ

โจวฉือเซินสบสายตาเธอ "ทำไมเหรอ?"

"ฉันคิดๆดู ที่คุณพูดเมื่อกี้ก็มีเหตุผล"

ริมฝีปากของโจวฉือเซินยกขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ ขณะที่กำลังจะเข้ามาอุ้มเจ้าตัวเล็กไปให้สวี่เยว่นั้น เสียงของหร่วนซิงหว่านที่พูดต่อก็ดังขึ้น

"ดังนั้นคืนนี้คุณนอนที่โซฟาเถอะค่ะ"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านไม่แม้แต่จะให้เวลาเขาได้ปฏิเสธ เธอนั่งลงบนเตียง ก่อนจะปิดไฟ

ภายในห้องมืดลงทันที แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่าง กระทบเข้ากับพื้น

เด็กน้อยหลับสนิท หายใจเป็นจังหวะ

ไม่นานนัก ดูเหมือนว่าเขาจะร้อน และถีบผ้าห่มออกจากตัว

หร่วนซิงหว่านดึงมุมของผ้าห่ม มาคลุมท้องของเขา

เธอนอนมองเขาอยู่บนเตียงเงียบๆ

ราวกับดูแลอยู่อย่างนี้ ก็อิ่มอกอิ่มใจแล้ว หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าเธอหลับไปเมื่อไร เมื่อเธอตื่นขึ้นอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงครวญครางของเจ้าตัวจ้อยข้างหู

เธอคิดจะรีบลุกขึ้นมานั่งตามเสียงร้อง แต่ยังไม่ทันได้ขยับตัว ก็รู้สึกได้ว่ามีมือข้างหนึ่งเอื้อมมาจากด้านหลัง ตบไปที่บ่าของเด็กชายตัวน้อยอย่างไม่หนักไม่เบาเกินไปนัก พลางพูดเสียงต่ำว่า "ไม่ร้อง"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไม่รู้ว่าเจ้าตัวน้อยถูกทำให้ตกใจกลัวเลยหยุด หรือว่ารู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างกายกันแน่ หลังจากร้องฮือฮือไปได้สองสามครั้ง จึงพลิกกายหันมาหาหร่วนซิงหว่าน ก่อนจะผล็อยหลับไปอีกครั้ง

หร่วนซิงหว่านเงียบไปนิด พลางลอบถอนใจให้กับความมหัศจรรย์ของสายสัมพันธ์ทางสายเลือด

เรียบง่ายทั้งหยาบกระด้าง

ไม่นานนัก คนข้างหลังเธอก็นอนลง ก่อนจะโอบเอวเธอไว้ด้วยความเคยชิน

ในความมืด หร่วนซิงหว่านลอบยิ้มบางๆ หลับตาและนอนหลับต่อ

เข้าวันต่อมา ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังสะลึมสะลือ ก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ข้างมือ

เธอลืมตาขึ้นช้าๆ ก็เห็นเด็กน้อยนั่งอยู่ตรงหน้า พร้อมกับถือของเล่นเล่นคนเดียวอย่างมีความสุข

เมื่อเห็นเธอตื่น เจ้าตัวน้อยก็วางของเล่นลง ก่อนจะคลานมาหา และโอบกุมใบหน้าของเธอเอาไว้ "มามา"

หร่วนซิงหว่านโอบกอดเขา จูบไปที่แก้ม "ลูกจ๋า อรุณสวัสดิ์"

เด็กน้อยส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ราวกับตอบสนองต่อคำพูดของเธอ

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเจ้าตัวเล็กตื่นเช้า แน่นอนว่าคงจะหิว เมื่อเตรียมจะยันกายลุกขึ้น กลับถูกกดกลับลงไปอีก

หร่วนซิงหว่านหันไป ก่อนพูดเสียงเบา "นอนต่อเถอะค่ะ ถึงเวลากินข้าวเขาแล้ว"

น้ำเสียงของโจวฉือเซินดูเหนื่อยล้า "กี่โมงแล้ว"

หร่วนซิงหว่านนอนอยู่กลางเตียง โดยมีเจ้าตัวจ้อยอยู่ทางด้านขวา ส่วนด้านซ้ายคือโจวฉือเซิน โทรศัพท์ไม่รู้ว่าไปอยู่ตรงไหนแล้ว

เธอมองไปยังดวงอาทิตย์ที่เพิ่งโผล่พ้นออกมาด้านนอก "น่าจะ7-8โมงเช้านะคะ"

ในตอนนี้เอง เจ้าตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้าหร่วนซิงหว่านก็คลานไปอยู่ข้างหน้าโจวฉือเซิน เขาชูมือน้อยๆขึ้นมาก่อนจะตบไปยังใบหน้าของเขาอย่างไม่ลังเล "เจ้าหมูหมู!"

หร่วนซิงหว่าน "......"

โจวฉือเซิน "......"

เขาลืมตาขึ้น ก่อนจะมองไปยังไอ้ตัวเล็กข้างหน้าด้วยสายตาโกรธจัด

ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่อันตราย เขารีบคลานไปข้างหน้าของหร่วนซิงหว่าน ก่อนจะกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของเธอ