พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 139

ถึงแม้เธอจะคาดเดาไว้แล้ว แต่พอได้ยินจริงๆ ก็ยังรับไม่ได้

“ถูกต้อง วารุณีเป็นแฟนผม”พงศกรโอบไหล่ของวารุณี เอามาไว้ในอ้อมแขนตัวเอง

วารุณียักไหล่ ฝืนยิ้มให้คุณแอนนี่“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อวารุณี”

คุณแอนนี่ไม่ตอบ กัดริมฝีปากมองไปที่พงศกร สายตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เหมือนว่ากำลังตำหนิเขาว่าทำไมถึงมีแฟน

แต่พงศกรทำเหมือนมองไม่เห็น พาวารุณีออกไปจากห้องรับรองอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้า

ทางเดินด้านนอก

วารุณีเขย่าไหล่ เตือนให้พงศกรปล่อยมือ

พงศกรจึงเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ รีบเอามือออก“ขอโทษนะวารุณี ผมลืมไป”

วารุณีก็ไม่ได้สงสัยที่เขาพูด ส่ายหน้าให้“ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้ฉันถือว่ารู้แล้ว ทำไมคุณถึงต้องให้ฉันปลอมตัวเป็นแฟนคุณมาร่วมงานแต่งตั้งแต่แรก”

“อ้อ ทำไมเหรอ？”พงศกรเงยตาขึ้น

วารุณีมองไปที่ห้องรับรองด้านหลัง“เพราะว่าคุณแอนนี่สินะ เธอชอบคุณ เลยเป็นจุดประสงค์ที่คุณให้ฉันมาเป็นแฟนคุณ เพราะหวังว่าเธอจะถอดใจจากคุณ ฉันพูดถูกไหม？”

พงศกรหัวเราะเบาๆ“ประมาณนั้น โอเค ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว ผมจะไปเดินเล่นกับคุณ”

“อื้อ”วารุณีตอบกลับอย่างดีใจ

เวลาถัดมา ทั้งสองคนเดินเล่นไปหลายที่แล้ว สวนสนุกไปมาแล้ว ห้างสรรพสินค้าก็ไปมาแล้ว ห้องอาหารก็ไปมาแล้ว สุดท้ายจึงมาที่ดาดฟ้าชั้นหนึ่งของเรือสำราญเพื่อมาดูทะเล

วารุณียืนอยู่หน้ารั้ว สองมือจับรั้วไว้ มองดูทะเลสีฟ้าใสอย่างตื่นเต้น

เวลานี้ลมทะเลพัดเบาๆ เอากระโปรงยาวกับผมยาวของเธอปลิวสูงขึ้น เหมือนกับนางฟ้า

ฉากนี้ ทำให้คนจำนวนมากมองจนตะลึง แม้กระทั่งยังมีช่างภาพที่หยิบกล้องมา ถ่ายรูปของเธอไว้อย่างทนไม่ไหว

วารุณีตระหนักได้ ก็โพสต์หลายๆท่าอย่างให้ความร่วมมือ ให้ช่างภาพคนนั้นถ่าย

หลังจากช่างภาพถ่ายเสร็จ ก็มาตรงหน้าของวารุณีกับพงศกร ท่ามกลางสายตาที่งุนงงของทั้งสองคน เอาฟิล์มแกะออกมาจากกล้องของตัวเองยื่นให้วารุณี บอกว่าให้เธอ แล้วยังชมว่าเธอสวย

วารุณีก็รู้สึกประหม่า รีบฟิล์มมาก็ไม่หยุดขอบคุณ

ช่างภาพโบกมือ สื่อว่าไม่ต้องขอบคุณ จากนั้นก็ออกไป

พงศกรเอาฟิล์มจากมือวารุณีมา มองดูใต้แสงอาทิตย์“ก่อนหน้านี้ที่ออกมา ผมเห็นร้านถ่ายรูปอยู่หนึ่งร้าน เดี๋ยวผมเอารูปไปออกมาก่อน คุณรอผมที่นี่นะ”

พูดไป เขาก็หมุนตัวออกไป โอกาสปฏิเสธก็ยังไม่ให้วารุณี

วารุณีหัวเราะอย่างทำอะไรไม่ได้ ได้แต่หยุดความคิดที่จะเรียกเขาไว้ รอเขากลับมาตรงนี้อย่างเชื่อฟัง

หลังจากรอสักพัก พงศกรก็ยังไม่มา กลับกันรอจนเห็นคุณแอนนี่ และเพื่อนของเธอสองคนจากห้องรับรอง

“คุณหมอพงศกรล่ะคะ？”คุณแอนนี่หยุดอยู่ตรงหน้าวารุณี มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นร่างของพงศกร ก็อดไม่ได้ที่จะสอบถาม

วารุณีไม่ได้ปิดบังเธอ พูดสถานที่ที่พงศกรไป

คุณแอนนี่พยักหน้า แสดงออกว่ารู้แล้ว จากนั้นสายตาก็สำรวจวารุณีจากหัวจรดเท้า“คุณเป็นแฟนของคุณหมอพงศกรจริงเหรอ？”

สายตาวารุณีเป็นประกายอย่างร้อนตัว อยากพูดมากว่าตัวเองไม่ใช่

แต่เธอไม่ลืมที่ตัวเองรับปากไว้ ดังนั้นจึงได้แต่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม“แน่นอนค่ะ เป็นแฟนจริงๆค่ะ”

คุณแอนนี่กำฝ่ามือไว้แน่น“แต่ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่เคยได้ยินเลย พวกคุณรู้จักกันนานแค่ไหน？”

ในใจวารุณีก็ภาวนาให้พงศกรรีบกลับมา แล้วก็ทำเป็นตอบไปอย่างนิ่งๆว่า“เกือบห้าปีแล้วค่ะ”