พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 117

แต่ตอนที่เขายังไม่ทันแตะโดนไอริณ ก็ถูกอารัณปัดออก“อย่าแตะต้องน้องสาวผม”

“โหย หนุ่มน้อยนี่นิสัยเจ้าอารมณ์จริงๆ นะ”นิรุตติ์มองมือที่ตัวเองถูกตี ไม่ได้โกรธ กลับกันยิ่งหัวเราะอย่างมีความสุข“หนุ่มน้อย หนูรู้ไหมว่าลุงคือใคร？”

“ไม่รู้ และก็ไม่อยากรู้ด้วย！”อารัณกอดไอริณ พูดอย่างเย็นชา

นิรุตติ์มองใบหน้าเขาที่เหมือนกับนัทธี ก็ดันแว่น

จริงๆ เลย ใบหน้านี้ไม่ว่าจะมองยังไง ก็ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบ

สาวน้อยคนนี้ต่างหากที่ทำให้เขาชอบมากกว่า

“สาวน้อย หนูเพิ่งเรียกลุงว่าอาใช่ไหม？”สายตานิรุตติ์มีประกายออกมา ยิ้มให้ไอริณอย่างอ่อนโยน

วารุณีตระหนักถึงอะไรได้ สีหน้าหม่นลง“ผู้อำนวยการนิรุตติ์ คุณจะทำอะไร？”

นิรุตติ์ไม่สนเธอ สายตายังคงมองไปที่ไอริณ

ไอริณพยักหน้าจากจิตใต้สำนึก ตอบด้วยเสียงบางเบา

มุมปากนิรุตติ์ยกขึ้น“สาวน้อย หนูเรียกผิดแล้ว ลุงไม่ใช่อาหนู หนูควรเรียกลุงว่าลุง ลุงคือพี่ชายของพ่อพวกหนู”

“อะไรนะคะ？”

“ผู้อำนวยการนิรุตติ์！”

อารัณพูดพร้อมกับวารุณี

ที่ไม่เหมือนกันคือ อารัณตกใจ ส่วนวารุณีนั้นตื่นตระหนก

เขาจะทำอะไร คงไม่ใช่ว่าเขาจะพูดถึงตัวตนของเด็กสองคนนี้ออกมาหรอกนะ？

วารุณีถือตะเกียบในมือแล้วยืนขึ้นมา จ้องนิรุตติ์ด้วยอารมณ์ร้อนรน

นิรุตติ์ทำเป็นมองไม่เห็น เอาสายตามองไปที่อารัณ

อารัณปล่อยไอริณ กำฝ่ามือเล็กๆ มองไปที่เขา“คุณคือลุงของพวกเราจริงๆ เหรอ？”

“จริงๆ สิ”นิรุตติ์แกว่งแขนขึ้นมา

ร่างเล็กๆ ของอารัณสั่นเล็กน้อย“งั้นลุงบอกพวกเรามา พ่อของพวกเราเป็นใครกันแน่？”

“อารัณ！”วารุณีขมวดคิ้วแน่น

อารัณมองเธอ แต่สุดท้าย ก็ยังไม่ทำลายความคิดที่อยากรู้พ่อตัวเองลง

มีแค่ไอริณที่ตอนนี้ยังไม่ค่อยได้สติคืนมา กำลังติดอยู่กับคำว่าลุงว่าหมายถึงอะไรกันแน่

“บอกพวกหนูน่ะได้ แต่หม่ามี๊พวกหนูดูเหมือนว่าไม่อยากให้ลุงพูดน่ะสิ”นิรุตติ์ส่ายนิ้วมือ แกล้งทำเป็นพูดอย่างเสียใจ

วารุณีจ้องเขาอย่างโมโห ไม่เข้าใจว่าคนๆ นี้กำลังคิดอะไรอยู่

มาหลอกล่อความแปลกใจของเด็กสองคนก่อน จากนั้นก็ไม่พูดตรงๆ นี่มันคนบ้าชัดๆ ！

“หม่ามี๊……”อารัณมองไปที่วารุณีอย่างมีความหวัง หวังว่าวารุณีจะเห็นด้วย

วารุณีทำใจแข็งหันหน้าไป ไม่มองเขา

สายตาอารัณก็หม่นลง

นิรุตติ์ยักไหล่“หนุ่มน้อย ดูเหมือนแม่หนูจะยังไม่เห็นด้วยนะ งั้นก็ช่างมันเถอะ”

พูดจบ เธอก็แตะหัวของอารัณ แล้วหลังจากเผยรอยยิ้มที่มีความหมายให้วารุณีแล้ว ก็หันกลับออกไป

เพราะว่าการปรากฏตัวของนิรุตติ์ ทำให้อาการของสามคนแม่ลูกในมื้ออาหารนี้ ไม่มีบรรยากาศเหมือนในตอนแรกแล้ว นอกจากไอริณแล้ว วารุณีกับอารัณก็ไม่มีอารมณ์กินข้าวต่อไปอีก

อารัณก้มหน้าเล็กๆ ลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปสักพัก เขาก็เงยหน้าขึ้น มองวารุณีอย่างจริงจัง“หม่ามี๊ พ่อพวกเรานามสกุลไชยรัตน์ใช่ไหม？”

เขาจำได้ว่า เมื่อครู่หม่ามี๊เรียกคนนั้นว่าผู้อำนวยการนิรุตติ์

คนนั้นเป็นพี่ชายของพ่อ งั้นพ่อก็น่าจะนามสกุลไชยรัตน์ด้วย

อย่างที่คาดไว้ วารุณีพยักหน้ายอมรับ

ในที่สุดอารัณก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย“ดีจัง ในที่สุดผมก็รู้จักพ่อมานิดหน่อยแล้ว ไม่ใช่ว่าอะไรก็ไม่รู้เลย”

ได้ยินคำนี้，วารุณีเกือบจะน้ำตาไหล รีบปิดปากไว้ สายตาที่มองลูกทั้งสอง เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด“ขอโทษนะลูกรัก……”