สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 726

วันต่อมา หร่วนซิงหว่านที่ยังอยู่ท่ามกลางความฝัน ก็โดนโจวฉือเซินอุ้มขึ้นมาจากเตียงซะแล้ว

เธอลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เห็นท้องฟ้าด้านนอกยังไม่ทันสว่างเลย: "มีอะไรเหรอ?"

โจวฉือเซินจูบไปที่หว่างคิ้วของเธอ: "อีกเดี๋ยวค่อยบอกคุณ ไปล้างหน้าก่อน"

หร่วนซิงหว่านมองสีหน้าของเขา เห็นว่าไม่เหมือนมีอะไรเกิดขึ้น จึงหลับตาล้มลงไปบนเตียงคิดจะนอนต่อ

แต่ทว่าเพียงแป๊บเดียว โจวฉือเซินก็อุ้มเธอขึ้นมาอีก คราวนี้อุ้มเข้าไปในห้องน้ำทันที

หร่วนซิงหว่าน: "......"

เธอลงมาจากอ้อมอกของโจวฉือเซิน: "ก็ได้ๆ ฉันรู้แล้ว"

โจวฉือเซินช่วยบีบยาสีฟันให้เธอ ลูบๆผมของเธอ: "ผมจะไปซื้ออาหารเช้า อยากกินอะไร?"

หร่วนซิงหว่านเอาแปรงสีฟันเข้าไปในปากแล้ว จึงพูดไม่ค่อยชัดเจน: "แล้วแต่ ฉันกินได้หมด"

หลังจากโจวฉือเซินไปแล้ว หร่วนซิงหว่านที่กำลังอมแปรงสีฟันอยู่ในปาก นั่งลงไปบนชักโครกด้วยสายตาว่างเปล่า

เมื่อคืนอิตาบ้านี่ก็ไม่ให้ฉันนอน แล้วนี่ยังดึงฉันขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่อีก

ได้สติกลับมาสักพัก เธอถึงกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา บ้วนปาก แล้วรองน้ำเย็นๆมาล้างหน้า ในที่สุดก็รู้สึกตื่นขึ้นบ้างแล้ว

หร่วนซิงหว่านกลับมาที่ห้องนอน หยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา ไม่คิดเลยว่าจะยังไม่เจ็ดโมง

ร้ายกาจจริงๆ

เธอพลางหาว พลางเดินออกไปข้างนอก

บนโต๊ะมีน้ำแก้วหนึ่งที่รินเอาไว้แล้ว ดื่มตอนนี้อุณหภูมิกำลังดีเลย

หร่วนซิงหว่านดื่มน้ำเสร็จ โจวฉือเซินก็กลับมาพอดี

ตอนกินอาหารเช้า หร่วนซิงหว่านถามขึ้น: "เราตื่นกันเช้าขนาดนี้จะไปทำอะไรเหรอ?"

โจวฉือเซินพูดขึ้นอย่างสบายๆ: "ทำเรื่องที่คุณลืมไปแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน: "?"

เธอลืมอะไรไปงั้นเหรอ?

หลังจากทำสมองโล่งๆแล้วคิดไปสักสองวินาที หร่วนซิงหว่านก็คิดไม่ออกอยู่ดี จึงยอมแพ้ไปเลย

กินข้าวเสร็จ หร่วนซิงหว่านกลับมาที่ห้องนอนเตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเสื้อผ้า ก็เห็นชุดเดรสสีครีมชุดหนึ่งแขวนเอาไว้ในตำแหน่งที่สะดุดตาที่สุด

ด้านข้าง วางแหวนสองวงเอาไว้

วงหนึ่งเป็นแหวนที่โจวฉือเซินให้ตอนขอเธอแต่งงาน อีกวงหนึ่งเป็นแหวนที่โจวฉือเซินประมูลกลับมา

เมื่อหร่วนซิงหว่านได้เห็น จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก นึกออกแล้ว

......

โจวฉือเซินรออยู่ด้านนอกห้าสิบนาที หร่วนซิงหว่านถึงออกมา

เธอสวมเดรสยาวสีครีมชุดนั้น ผมยาวๆเป็นลอนเล็กน้อย ทิ้งตัวลู่ไปตามด้านหลังหัวไหล่อย่างละมุนละไม แต่งหน้าอ่อนๆ

ในทันที ก็ทำให้เขาเคลื่อนสายตาไปไม่ได้เลย

หร่วนซิงหว่านจัดๆผม: "เราไปกันเถอะ"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วเล็กน้อย ลุกขึ้นเดินไปใกล้ๆเธอ: "สวยมาก"

หร่วนซิงหว่านชินกับความปากหวานของเขาตั้งนานแล้ว จึงย้อนกลับไปอย่างเหนือกว่า: "วันไหนที่ฉันไม่สวยบ้างล่ะ?"

โจวฉือเซินตอบกลับไปอย่างคล่องปาก: "ทุกวันสวยกว่าเมื่อวานตลอดเลย โดยเฉพาะวันนี้"

หร่วนซิงหว่านโดนเขาชมจนหน้าแดงระเรื่อ ยังอดไม่ได้ที่จะถาม: "เพราะอะไร?"

โจวฉือเซินจูงมือเธอเดินออกไปข้างนอก: "เพราะวันนี้ คุณจะกลายเป็นคุณนายโจวของผมอย่างเป็นทางการไง"

ก่อนออกไป โจวฉือเซินขอมือถือของหร่วนซิงหว่านเอาไว้

หลังจากหร่วนซิงหว่านส่งไปให้เขา ก็คาดเข็มขัดไปด้วย ถามขึ้นด้วยความสงสัยไปด้วย: "ทำอะไรเหรอ?"

โจวฉือเซินปิดมือถือของเธอ โยนลงในกล่องเก็บของในรถ แล้วหยิบมือถือของตัวเองออกมา ทำเหมือนกัน

เขาพูดนิ่งๆ: "อย่างนี้คนอื่นก็จะรบกวนเราไม่ได้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยปากถาม: "หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาล่ะ?"

โจวฉือเซินเงยหน้ามองเธอ: "ต่อให้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะจัดการได้ในสองชั่วโมงนี้"

หร่วนซิงหว่าน: "......"

ค่อนข้างมีเหตุผลอยู่นะ