บทที่ 12 ขึ้นรถมันง่าย แต่ถ้าจะลงคงยาก
“ ร่วมมือกับผม ทำเรื่องเมื่อคืนให้จบ “
โห้หลีเฉินพูดอย่างไม่เกรงใจ น้ำเสียงดูเด็ดเดี่ยวจะทำให้ได้
เป็นเรื่องนี้อีกจริงซะด้วย ความหวังเสี้ยวนึงในใจเธอได้ดับลง
เธอมองหน้าเขาแล้วพูดอย่างปากแข็ง “ คุณโห้คะ พรุ่งนี้ฉันจะส่งโครงสร้างออกแบบมาให้คุณแน่นอนค่ะ
“พูดจบ เธอไม่กล้าหันไปมองเขาอีก รีบเก็บของตัวเองอย่างเร็ว “ ฉันขอกลับก่อน เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ”
เธอไม่กล้าอยู่กับเขาในห้องนี้สองต่อสอง หยิบกระเป๋าตัวเองแล้ววิ่งหายไปเลย
ตอนเธอเดินออกมาถึงประตูบริษัท กลับเห็นฝนเม็ดใหญ่เท่าเมล็ดถั่วตกลงพื้นไม่หยุด
ทั้งลมพัดทั้งฝนตกพัดเข้ามาหาเธออย่างแรง อยู่ๆเธอก็หนาวสั่นขึ้นทันที รีบมองไปข้างนอก ไม่เจอแท็กซี่สักคัน
ผ่านมาเลย อากาศที่เร็วร้ายแบบนี้ คนขับแท็กซี่ก็คงเลิกงานกลับบ้านกันหมด เพื่อนๆที่ทำงานก็กลับไปหมด
เธอไม่พบร่มมาด้วย ตอนนี้ เธอคงได้แต่ต้องวิ่งตากฝนไปขึ้นรถไฟที่สถานีรถไฟใต้ดินที่อยู่ห่างหลายร้อย
เมตร ......
เธอลังเลอยู่สักครู่ มองไปฝนที่ตกอยู่ข้างหน้า เธอกัดฟันแล้วรวบรวมความกล้าจะวิ่งฝ่าสายฝนไป
ในเวลานั้น มีรถลัมโบร์กีนี่รุ่นลิมิเต็ดขับมาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ หน้าต่างบานข้างหลังค่อยๆเปิดลงมา เห็นหน้าที่
หล่อเหลาทำให้คนเกือบจะหยุดหายใจของโห้หลีเฉินปรากฏออกมา เขามองหน้าเธอ ริมฝีปากบางค่อยๆขยับ
“ ขึ้นรถ “
เธอยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับตัว รู้สึกลังเล ถ้ามีคนแวะไปส่งมันก็ดี แต่เธอไม่ค่อยกล้าขึ้นรถของเขาไปสักเท่าไหร่
โห้หลีเฉินเม้มปากริมฝีปากบางของเค้า สายตาที่จ้องเธอดูจะอันตราย
“ ทำไม ผมดูน่ากลัวขนาดนั้นเลย ? “
“ ไม่ใช่ค่ะ “
เธอรีบปฏิเสธพูด ถึงเขาจะน่ากลัวจริง เธอก็ไม่กล้าพูดต่อหน้าเขาโดยตรง
เธออ้ำอึ้งอยู่สักครู่ ก็เดินขึ้นรถไป “ ต้องรบกวนคุณแล้วนะคะ “
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน