สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 683

บทที่ 683 เธอหวังอะไร

ในที่สุดโห้หลีเฉินก็ลุกขึ้นยืน

ทันใดนั้นร่างสูงก็เข้ามาประชิดเย้นหว่าน มองเธอจากด้านบน แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เผด็จการเป็นอย่างมาก

“ถ้าเกิดว่าไม่ขี่หลัง งั้นฉันอุ้มเธอเดินไปก็ได้”

เย้นหว่านตากลมด้วยความประหลาดใจ

แขนของเขายังบาดเจ็บอยู่เลย อุ้มอะไรกัน?

แล้วอีกอย่างการอุ้มท่าเจ้าหญิงนั้นใช้แรงมาก เหนื่อยมากที่สุดแล้ว

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่ยากจะปฏิเสธของโห้หลีเฉินนั้น เย้นหว่านก็รู้ว่า เรื่องนี้ เธอจำเป็นต้องฟังเขา

เรื่องแบบนี้ ถ้าเกิดว่าเขาตัดสินใจไปแล้ว เธอก็ไม่สามารถรั้งเขาได้หรอก

ยังไงซะเขาก็มีพลังเยอะแยะ การที่จะอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของตัวเองนั้น เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

เย้นหว่านกัดฟันอย่างสับสน แล้วก็พูดอย่างไม่มีทางเลือกว่า

“ถ้ายังงั้นก็แบกฉันแป๊บหนึ่งก็ได้ ฉันจะพักแป๊บเดียว แล้วค่อยลงมาเดินต่อ”

“อืม”

โห้หลีเฉินตอบด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ แล้วก็คุกเข่าลงตรงหน้าเย้นหว่านอีกครั้ง

เย้นหว่านใส่เสื้อผ้าหนามาก แล้วก็ปีนขึ้นไปด้านหลังของโห้หลีเฉินอย่างเงอะงะ

โห้หลีเฉินยื่นมือมาจับเย้นหว่านไว้ หลังจากมั่นใจว่าเธออยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมแล้วนั้น ถึงได้ลุกขึ้น

วินาทีที่ลุกขึ้นนั้น สีหน้าเขาก็ซีดลงในทันที

มีอาการเจ็บแปลบที่หลัง

หลังที่บาดเจ็บของเขายังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ กระดูกหักไม่ใช่เรื่องที่รักษาให้หายได้ง่ายขนาดนั้น

ตอนนี้เขาแบกเย้นหว่าน เท่ากับว่ากำลังแบกรับเกิดลิมิตไป

แต่ว่าเขาเชื่องช้าเพียงแค่ชั่ววินาทีเดียวเท่านั้น แล้วโห้หลีเฉินก็ก้าวไปด้านหน้าอย่างเฉียบขาด เดินไปทางด้านหน้า

บาดเจ็บแล้วมันยังไงกันล่ะ?

ผู้หญิงของเขาเหนื่อยมากแล้ว แน่นอนว่าเขาก็ต้องแบกเธอสิ

โห้หลีเฉินแบกเย้นหว่าน เหยียบย่ำไปบนพื้นหิมะ เดินไปข้างหน้าทีละก้าว

ด้านหลังเขาทิ้งรอยเท้ายาวไว้ ค่อนข้างที่จะลึก

แผ่นหลังของโห้หลีเฉินนั้นกว้างมาก เหมือนกับเตียงใหญ่ที่อบอุ่น ทำให้เธอนอนอยู่บนนั้นได้อย่างสบาย

ก้าวเท้าของเขานั้นมั่นคง ไม่สั่นเลยแม้แต่นิดเดียว ทำให้เธอหลับไปอย่างสบายใจ

เหมือนกับว่าผ่านไปสองสามวินาที ความง่วงของเย้นหว่านนั้นก็ล้นหลาม เธอไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป หลับตาลงแล้วก็หลับไป

ตรงหน้านั้น มีเสียงที่ทุ้มต่ำของโห้หลีเฉินดังขึ้น “เย้นหว่าน ตอนนี้ยังหลับไม่ได้นะ”

เสียงของเขาเข้มและชัดเจน เหมือนกับนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นกะทันหัน เย้นหว่านที่พึ่งจะหลับตาลง ก็ตกใจจนลืมตาขึ้นมาทันที

แต่ว่าความง่วงนั้น ยังคงโหมซัดเข้ามา

เย้นหว่านกัดฟัน พยายามฝืนตัวเองให้ตื่น “อืม ฉันไม่หลับ”

หลับไปท่ามกลางหิมะแบบนี้ ง่ายมากที่จะไม่ตื่นขึ้นมาอีก ความรู้ทั่วไปนี้ เธอเองก็รู้เหมือนกัน

แต่ว่า เธอเหนื่อยจริงๆ

เหมือนกับว่ารับรู้ได้ถึงสถานการณ์ของเย้นหว่าน โห้หลีเฉินพูดขึ้นอีกครั้งว่า

“เย้นหว่าน เธอคิดว่าประเทศเบียนหนานจะเป็นยังไง จะใช้ชีวิตแบบไหนกันเหรอ? ”

ประเทศเบียนหนาน

คำคำนี้เป็นคำที่เย้นหว่านแคร์มากที่สุดในหลายวันนี้แล้ว

เธอฝันว่า เมื่อไหร่ที่ตื่นขึ้น ลืมตาขึ้นมาก็จะได้เจอกับประเทศเบียนหนานในตำนาน

พอพูดเกี่ยวกับหัวข้อที่น่าสนใจนั้น เย้นหว่านก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นเล็กน้อย เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ตั้งใจตอบโห้หลีเฉิน

“น่าจะทั่วไป ประเทศเล็กๆ ที่ปิดแบบนี้ น่าจะเป็นระบบศักดินาที่ล้าหลัง และก็อาจจะจนมาก บางทีถ้าเราไปแล้ว อาจจะได้เห็นสังคมราชวงศ์ที่มีจักรพรรดิและเจ้าหญิงหรือไม่? "

โห้หลีเฉินก้าวไปด้านหน้าอย่างมั่นคง และพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ “ก็เป็นไปได้”