สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 772

แทบจะทุกคนเห็นภาพเหล่านี้ ต่างก็พากันรู้สึกพะอืดพะอมกันเหลือทน ไม่กล้าเชื่อ ว่าคนคนหนึ่งจะถูกข่มเหงจนมีสภาพแบบนี้ได้

มันโหดร้ายเสียยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก

ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ชายที่ให้การสนับสนุนโอหยางฝู่อย่างสุดกำลังเหล่านั้น ผู้ชายที่คิดว่าชีวิตผู้หญิงเป็นเหมือนสิ่งไร้ค่า ตอนที่เห็นภาพเหล่านี้ ก็รู้สึกทุกข์ใจจนพูดไม่ออก

ฆ่าคน ทรมานกันจนตายเป็นแนวความคิดสองประเภทที่ไม่เหมือนกัน

อันหนึ่งก็เลือดเย็น อีกอันหนึ่งก็วิปริต

และในภาพนั้น โอหยางฝู่ได้มีรอยยิ้มและอาการตื่นเต้นดีใจอยู่เต็มหน้าส่งไปให้พวกผู้หญิงที่น่าสงสารพวกนั้น

ครั้งหนึ่งเคยทำให้ประเทศเบียนหนานคิดกันว่าเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและน่าเชื่อถือ ในเวลานี้ได้แปรเปลี่ยนกลายมาเป็นรอยยิ้มปีศาจที่ทำให้รู้สึกน่ากลัว เห็นแล้วก็ได้ทำให้คนรู้สึกขนลุกขนพองขึ้นมา เย็นเฉียบไปทั่วทั้งร่าง

ไม่ว่าใครก็ไม่เคยคิดกันมาก่อนว่าท่านเสนาฯ ผู้ยิ่งใหญ่ที่สูงส่งมากนั้น จะเป็นคนวิปริตที่เสียสติอย่างนี้ได้

ภาพลักษณ์ของโอหยางฝู่ ในวันนี้มันได้พังทลายไปโดยสมบูรณ์

เย้นหว่านยุ่งอยู่กับเรื่องการจัดการเรื่องกระบวนการ จึงไม่ทันได้เห็นภาพรอบที่สองในเน็ตเลย นึกว่าจะเป็นภาพที่เธอโพสต์ออกไปกำลังเกิดผลกระทบอะไรบางอย่างอยู่

เห็นการถกเถียงของผู้คนยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ความโกรธแค้นมากขึ้นเรื่อยๆ ใจของเธอเองก็ค่อยๆสงบลง

ขอเพียงแค่ความโกรธแค้นพวกนี้มันหนักขึ้น โอหยางฝู่ก็ยิ่งยากที่จะปลีกตัวออกไปได้

เย้นหว่านยุ่งอยู่ตลอดทั้งเย็น ในที่สุดก็เสร็จ กลับไปหาโห้หลีเฉินด้วยอาการที่เมื่อยเอวปวดหลัง

เธอมุ่งไปยังห้องที่วางคอมพิวเตอร์เอาไว้ ยังเดินไปไม่ถึง ก็มองเห็นโห้หลีเฉินที่กำลังยืนอยู่ที่ประตูนั้นอยู่ไกลๆ เหมือนกับว่ากำลังรอเธออยู่

เย้นหว่านเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย “ทำงานเสร็จหมดแล้วเหรอ? ต้องการให้เฝ้าหน่อยมั้ย?”

หลังจากที่เฝ้าดูเพื่อลบรูปแล้ว แล้วก็ได้โพสต์อันใหม่ไปอีกที

จากนั้นตอนช่วงเวลาที่กำลังเหมาะเจาะ ใช้จังหวะนำการแสดงความคิดเห็นออกไป

โห้หลีเฉินอ้าแขนออก กดร่างของเย้นหว่านอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง รูปร่างสูงใหญ่ของเขาเอาพละกำลังส่วนใหญ่ซบลงไปบนร่างของเธอ

น้ำเสียงการพูดของเขาเหมือนกำลังบ่นอยู่

“ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว คุณไม่ห่วงสุขภาพผมเหรอ? จะไม่ให้ผมได้พักสักหน่อยเลยเหรอ?”

เย้นหว่านนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

มองโห้หลีเฉินไปอย่างเหม่อลอย ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่เธอเห็นโห้หลีเฉินบ่นว่าเหนื่อยออกมาน่ะ

มองดูท่าทางที่เขาแสร้งทำเป็นเหนื่อยล้าทั้งที่ในความจริงแล้วไม่ได้เหนื่อยเลยแม้แต่น้อย ทั้งหมดแล้วล้วนเป็นดูเป็นการ...กำลังออดอ้อนอยู่งั้นเหรอ?

หัวใจของเย้นหว่านเต้นแรงดังตึกตักออกมาทันที

แก้มของเธอแดงออกมาเล็กน้อย มองเขาไปด้วยสายตาที่หวั่นไหว “คุณกินมื้อเย็นแล้วหรือยัง?”

มันใกล้จะเก้าโมงไปแล้ว เย้นหว่านได้กินข้าวกล่องที่คนอื่นให้มาตอนที่กำลังจัดเตรียมงานไปเรียบร้อยแล้ว ตามหลักแล้ว โห้หลีเฉินก็ควรจะต้องกินไปแล้วเหมือนกัน

แต่ใครจะคิดล่ะว่า โห้หลีเฉินกลับส่ายหน้าปฏิเสธออกมา “ยังเลย หิวแล้ว”

เย้นหว่าน “...” ทำไมเขาถึงไม่กินข้าว?!

เธอขมวดคิ้วออกมาอย่างห่อเหี่ยวใจ รีบลากโห้หลีเฉินเดินไปยังร้านอาหารทันที เดินไปพลางพูดออกมาว่า “ทำไมคุณถึงไม่กินข้าว? ตอนนี้เพิ่งจะมารู้ว่าหิวเหรอ? นี่มันกี่โมงไปแล้ว”

อีกสักพักมันก็จะเป็นเวลาที่จะกินมื้อดึกไปแล้ว

โห้หลีเฉินมองเบื้องหลังที่เดินออกไปอย่างรีบเร่งของเย้นหว่าน มุมปากก็ยกขึ้นอย่างมีความสุข

ไม่ทำอย่างนี้ เขาจะเบี่ยงเบนความสนใจเธอไปได้ยังไงกันล่ะ?

ภาพที่แพร่ออกมาระลอกที่สองพวกนั้น ในประเทศเบียนหนานได้เป็นภาพที่มีการอัปโหลดออกมาโดยที่ไม่มีการเซนเซอร์ใดๆ ภาพที่มันทั้งสกปรกและป่าเถื่อนเหล่านี้ โห้หลีเฉินไม่อยากให้เย้นหว่านเห็นมัน ให้มันมาแปดเปื้อนตาของเธอ

เรื่องที่ตามมานี้ ให้เขาจัดการเองก็พอ

กินข้าวเสร็จ โห้หลีเฉินก็บอกว่าเหนื่อย ยืนกรานในความคิดตัวเองว่าต้องการพาเย้นหว่านไปนอนให้ได้

เย้นหว่านไม่วางใจเรื่องในเน็ต ยังคิดที่อยากจะเข้าไปดูสักหน่อย แต่โห้หลีเฉินกลับไม่ยอมปล่อยไปเลย ยังพาเธอมายังหน้าต่างของห้องอีกห้องหนึ่ง มองเข้าไปข้างในอยู่ซ้ำๆ

เธอจึงมองไปอย่างไม่เคยคาดคิดมาก่อน การ์ดทั้งสี่คนที่หายหน้าหายตาไม่เจอกันมาทั้งวัน ในเวลานี้ได้นั่งกันอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์กันอย่างเป็นระเบียบ นิ้วมือทำงานไปอย่างคล่องแคล่ว

โห้หลีเฉินเอ่ยเสียงเบาออกมา

“คืนนี้พวกเขาจะเฝ้าดูกันอยู่ พรุ่งนี้เช้าคลื่นลมนี้มันจะต้องดันขึ้นไปอยู่บนสุดแน่นอน”