เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 608

ตอนที่608 หยางหยางอวดเบ่งอย่างภาคภูมิใจ

เฉิงเฉิงเอากระเป๋าหนังสือของตัวเอง ไปวางไว้ในห้องนอนของกู้ฮอนแล้วเดินออกมาพูดกับแอนนิว่า

“คุณน้าแอนนิ คุณไม่รู้ว่า เป่หมิงซีหยางมีความชอบตื่นเต้นได้เพียงแค่สามนาทีเท่านั้นแหละ อีกอย่างตอนนี้คะแนนของเขาก็แย่ซะขนาดนี้ ถ้าวันวันเอาใจไปสนใจแต่เรื่องพวกนี้ เมื่อถึงตอนสอบปลายภาค ผมว่าตูดเขาก็คงบานเหมือนดอกไม้แล้วล่ะ ”

หยางหยางปรายตามองไปที่เฉิงเฉิงนิดหนึ่ง ถ้าเป็นแต่ก่อนเฉิงเฉิงว่าเขาอย่างนี้ เขาก็จะไม่พูดอะไร แต่ว่าตอนนี้อารมณ์ของเขาถึงขีดสุดแล้ว

“ผมชอบรถแล้วมันจะทำไมล่ะ นี่มันเป็นงานอดิเรกของผม อีกอย่างวันนี้ตอนเรียน ผมทำให้ครูและเพื่อนในชั้นเรียนตะลึงไปเลย ”

แอนนิและจิ่วจิ่วมองหยางหยางอย่างอยากรู้อยากเห็น พวกเธออยากรู้ว่าเขาทำอะไรให้ทุกคนตะลึงกันแน่

เฉิงเฉิงเบะปาก “สิ่งที่คุณทำให้พวกเขาตะลึงได้ ก็มีแค่นอนหลับแล้วละเมอพูดออกมาในห้องเรียนนั่นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณครูเรียกชื่อให้คุณลุกขึ้นยืนตอบคำถาม คุณจะท่องสูตรคูณในคาบภาษา และใช้เวลาหลายวันในการจำกลอนราชวงศ์ถังในคาบคณิตไหม ”

สิ่งที่เฉิงเฉิงพูดมานี้ไม่ผิดเลย หยางหยางชอบทำเรื่องพวกนี้ในห้องเรียน

ถึงแม้เฉิงเฉิงและหยางหยางจะไม่ได้อยู่ในชั้นปีเดียวกัน แต่ว่าชื่อเสียงของหยางหยางก็ทำให้คนในโรงเรียนรู้จัก

หยางหยางโกรธขึ้นมาแล้ว “เป่หมิงซีเฉิง คุณอย่ามาเปิดโปงอดีตที่น่ารังเกียจของผมได้ไหม อยู่ต่อหน้าคุณน้าแอนนิและน้องจิ่ว คุณช่วยให้เกียรติผมหน่อย อีกอย่าง นั้นมันเป็นเรื่องในอดีต ตอนนี้ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว ”

***

เฉิงเฉิงปรายตามองหยางหยาง เป็นหน้าตาที่ดูถูก

“วันนี้คาบคณิต อาจารย์เขียนโจทย์ไว้บนกระดาษดำ ถามทุกคนในชั้นเรียนว่าใครทำได้ สรุปไม่มีใครยกมือขึ้นสักคน จ้าวจิ้งอี๋เอาหน้าไปปิดบังหนังสืออยู่แล้ว ผมแค่เห็นโจทย์ ก็เป็นโจทย์ที่ครูโล่เคยสอนผมพอดี ผมขึ้นไปทำแป๊บเดียวก็ทำได้แล้ว ตอนนั้นทุกคนในชั้นเรียนรวมอาจารย์ด้วยก็งงกันเป็นไก่ตาแตกเลย ”

ท่าทางของหยางหยางนั้น เขาดูภูมิใจเป็นอย่างมาก

“ก็ไม่เห็นมีอะไร ก็เป็นโจทย์ของเด็กประถมหนึ่งเท่านั้นเอง อีกอย่างที่คุณทำก็คือสิ่งที่อาจารย์สอนไปแล้ว แมวตาบอดที่เจอหนูตาย(คุณไม่ได้มีความรู้ในการทำโจทย์อะไร แค่บังเอิญเคยทำไปแล้ว) พอแล้ว ผมไม่พูดเรื่องไร้สาระกับคุณแล้ว ผมจะกลับห้องไปทำแบบฝึกหัดแล้ว ” เฉิงเฉิงหมุนตัวกลับเดินเข้าไปในห้องนอนของกู้ฮอน แล้วปิดประตู

แอนนิมองเห็นหยางหยางโกรธเป็นไฟ เลยพูดปลอบเขาว่า “คุณน้าแอนนิรู้ว่าคุณเก่ง แต่ว่าไม่จำเป็นต้องหยิ่งทะนงตัวนะ ”

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ตอนนี้ถ้าแอนนิได้ยินเสียงเคาะประตู ก็จะอุ้มจิ่วจิ่วเข้าไปในห้อง กลัวว่าเป่หมิงโม่มาอย่างกะทันหันไม่ได้ทันได้ตั้งตัวอะไร

เธอรีบอุ้มจิ่วจิ่วเข้าไปในห้องนอนตัวเอง จิ่วจิ่วก็เป็นเด็กดีไม่ส่งเสียงร้องอะไร

หลังจากที่แอนนิเดินออกมาจากห้องนอนแล้วปิดประตูเสร็จแล้วนั้น ก็เดินมาที่ประตูใหญ่ มองส่องตาแมวแล้วเห็นคนหนึ่งยืนอยู่ด้านนอกแต่เธอกลับไม่รู้จัก

เธอเอาโซ่ที่ประตูออก แล้วเปิดประตูถาม “คุณผู้ชาย ขอโทษนะคะคุณเป็นใคร? ”

“นี้ใช่บ้านคุณกู้ฮอนไหมครับ เป่หมิงซีหยางพักอยู่ที่นี่รึเปล่า? ” ในมือของผู้ชายคนนั้นถือบัตรหนึ่งใบแล้วถาม

หยางหยางที่นั่งโมโหอยู่โซฟาเมื่อได้ยินเสียงนั้น ก็รีบดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว เขากระโดดลงจากโซฟาแล้วรีบวิ่งไปที่หน้าประตู ก็เห็นโล่ฮานยืนอยู่ที่หน้าประตู

“Hi ครูโล่ คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่อ่ะ? ” หยางหยางหัวเราะคิกคักทักทายโล่ฮานผ่านประตู

แอนนิได้ยินหยางหยางเรียกคนนั้นว่าครูโล่ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าน่าจะเป็นอาจารย์ที่มาสอนที่บ้านที่หยางหยางชมไม่หยุดอย่างแน่นอน

เธอรีบเปิดประตูออก เชิญโล่ฮานเข้ามาในบ้าน “ขอโทษนะคะ ครูโล่ ที่ฉันเสียมารยาท ”

โล่ฮานยิ้มยิ้มแล้วส่ายหัว “ผู้หญิงคนเดียวดูแลลูกที่บ้าน ก็ต้องระวังความปลอดภัยไว้ดีแล้วครับ ” พูดเสร็จก็มองแอนนิ แล้วลองแกล้งถามไปหนึ่งประโยค “คุณเป็นแม่ของเป่หมิงซีหยาง กู้ฮอนใช่ไหมครับ? ”

หยางหยางรีบพูดแก้ไขให้ถูกต้องขึ้นมา “นี้คือคุณน้าแอนนิ เป็นเพื่อนสนิทของแม่ผม แม่ของผมเขาไปทำงานแล้ว ก็มีคุณน้าที่มาดูแลพวกเรา ”

โล่ฮานนั่งลงบนโซฟา หยางหยางก็นั่งลงข้างเขา

แอนนิเทน้ำชาให้ โล่ฮานเสร็จก็ไปอยู่เป็นเพื่อนจิ่วจิ่วในห้องนอนแล้ว

“หยางหยาง สองวันนี้ได้เป็นเด็กดีทบทวนยทเรียนหรือเปล่า ” โล่ฮานยืนมือไปลูบๆที่หัวของหยางหยางแล้วถาม

หยางหยางพยักหน้าอย่างแรง “แน่นอน อีกอย่างวันนี้ผมทำให้คนในชั้นเรียนทุกคนตะลึงกันหมดเลยด้วย ” หยางหยางก็อวดเบ่งเล่าเรื่องในคาบเรียนคณิตอีกครั้ง

โล่ฮานฟังแล้วก็ยิ้มๆ “คุณอย่าทะนงตัวมากเกินไปนะ ระดับตอนนี้ก็เป็นแค่ระดับปกติเท่านั้น ถ้าอยากจะเหนือกว่าคนอื่น คุณก็ต้องขยันมากกว่านี้ถึงจะได้นะ ”

พูดเสร็จ เขาก็หยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋า เริ่มสอนเสริมให้กับหยางหยาง

หยางหยางก็เป็นเด็กดีหยิบกระเป๋าหนังสือจากกำแพงมา หยิบหนังสือขึ้นมาเริ่มทำการบ้านที่อาจารย์สั่ง

ตอนบ่ายก็ผ่านไปแบบนี้ อย่างรวดเร็ว

พระอาทิตย์ตกดิน โล่ฮานเห็นว่าเวลาตอนนี้ก็เย็นแล้ว เก็บของเตรียมของที่จะจากไป

เดินออกมาจากห้องนอน “ครูโล่ลำบากคุณแล้วนะคะ เอาอย่างนี้กินข้าวที่นี่ก่อนแล้วค่อยกลับดีไหมคะ ”

***

หยางหยางก็เดินตามหลัง โล่ฮาน ทำหน้ามองเขาอย่างไม่อยากให้ไป “ครูโล่ คุณกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับเถอะค่ะ ”

โล่ฮานก้มหน้ามองหยางหยาง แล้วก็โบกมือให้แอนนิ ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรครับ ผมยังมีเรื่องที่ต้องไปทำอีกมากมาย ไว้วันหลังมีโอกาสค่อยว่ากันนะครับ ”

หยางหยางมองเห็นว่ายื้อครูโล่ไว้ไม่อยู่ ก็ทำได้แค่พูดว่า “งั้นหลังจากนี้คุณต้องมากินข้าวให้ได้นะ ”

แอนนิส่งโล่ฮานถึงหน้าประตู ตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตูนั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมากะทันหัน