สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 46

ตกดึก หลังจากที่น้อง ๆ ได้ร่วมกันทำกิจกรรมเสร็จและแยกย้ายกันไปเข้านอนแล้ว

“เชี้ย !! รู้แบบนี้กูแกล้งป่วยซะก็ดี อารมณ์เหมือนมาเข้าค่ายลูกเสือเลยสัส” เตพูด

“มึงก็พูดเกินไปไอ้เต” เลย์รีบสวนกลับทันควัน

“กูคิดถึงห้องแอร์เย็น ๆ เตียงนุ่ม ๆ”

“สายธาร แกแน่ใจนะว่าจะไปเจอผู้ชายคนนั้นจริง ๆ” พริ้งถอนหายใจออกมาเบา ๆ และมีสีหน้าที่หนักใจแทนฉัน “ฉันกลัวว่าเขา...”

“เขาไม่ทำอะไรฉันหรอก นี่เรามาออกค่ายกันอยู่นะ อีกอย่างพวกแกก็อยู่” จริง ๆ ก็แค่พูดให้เพื่อน ๆ สบายใจไปงั้นแหละ ถ้าถามความรู้สึกฉันในตอนนี้ก็แอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน

“ให้รอที่หน้าหอประชุมมั้ย ?” ลีโอถามฉัน

“ไม่เป็นไร ที่พักก็อยู่แค่นี้เอง ถ้ามีอะไรฉันแหกปากตะโกนพวกนายก็ได้ยิน” ฉันยิ้มจาง ๆ ให้เพื่อน ๆ เพื่อนให้พวกมันคลายความกังวล รู้แหละว่าเป็นห่วง

เมื่อถึงเวลานัด ฉันก็ไปหากำปั้นที่หอประชุมตามที่เขาได้บอกไว้ พอเดินเข้าไปในตัวหอประชุมก็เห็นกำปั้นที่ยืนรออยู่แล้ว ฉันหยุดเดินแล้วมองแผ่นหลังกว้างนั้นของกำปั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วเดินไปหยุดอยู่ด้านหลังของเขา

“มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมา ฉันง่วง” เมื่อพูดจบ เจ้าของแผ่นหลังกว้างก็หมุนตัวมาจ้องหน้าฉัน

“เธอมาช้า” นี่เขาไปนัดเวลากับฉันเมื่อไหร่กันถึงได้บอกว่าฉันมาช้า

“นายไม่ได้ระบุเวลา มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมาสิ จะเคลียร์อะไรกับฉัน” ฉันพยายามเร่งให้เขารีบ ๆ พูด เพราะดูเหมือนกำปั้นกำลังจะยืดเวลาไปเรื่อย ๆ ทั้งที่ควรจะเคลียร์ให้มันจบ ๆ ไป

“รีบ ?” คิวหนาเลิกขึ้นเชิงถาม ก่อนที่กำปั้นจะเอื้อมมือมาจับแขนฉันแล้วก็พาฉันเดินไปหลบมุมหลังหอประชุม มันเป็นมุมมืด ก็ไม่มืดมากเท่าไหร่พอมีแสงไฟสาดมาถึงอยู่ แน่นอนว่ามันคือที่ลับตาคน

“นะ นายพาฉันมาตรงนี้ทำไม !!” ฉันถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เริ่มรู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัยแล้ว

“ตรงนั้นคุยไม่ถนัด” กำปั้นยื่นใบหน้ามากระซิบที่หูของฉัน เสียงผ่อนลมหายใจของเขาดังใกล้ ๆ ทำเอาขนมันลุกซู่ไปทั้งตัวทันที

“อื้อ พะ พูดมาสิ” ฉันใช้มือดันแผงอกของเขาเอาไว้แล้วเอนตัวหนี แต่ก็ถูกแขนแกร่งของกำปั้นคว้ามากอดเอวของฉันแน่น

“ชอบมันจริง ๆ หรือแค่ทำประชดฉัน” กำปั้นถาม มันที่ว่าก็คงไม่พ้นเป็นลีโอ หลงตัวเองมากนะที่เขาคิดได้แบบนี้น่ะ

ถึงจริง ๆ แล้วฉันแกล้งคบกับลีโอมันจะเป็นเพราะเขา แต่นั่นไม่ใช่การประชด มันเป็นเพราะฉันไม่อยากให้เขามายุ่งกับฉันอีกต่างหาก

“ฉันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเพราะแค่ประชด มันไร้สาระ”

“แล้วจะเลิกกับมันเมื่อไหร่” กำปั้นกดเสียงต่ำ เหมือนกำลังระงับอารมณ์หงุดหงิดของตัวเองอยู่ แต่ฉันสิที่ไม่เข้าใจว่าจะมาถามแบบนี้ทำไม เลิกกันเมื่อไหร่แล้วจะอยากรู้ไปทำไม

“ไม่เลิก”

“ไม่คิดก่อนตอบ ?”

“ทำไมต้องคิด”

“ไปเลิกกับมันซะ !!” กำปั้นขึ้นเสียงใส่ฉัน มันไม่ได้ดังมาก แต่น้ำเสียงของเขามันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าตอนนี้เขาไม่พอใจมากขนาดไหน

“นายไม่มีสิทธ์มาสั่งฉัน”

“ก็บอกให้เลิกไงวะ !!” กำปั้นเริ่มอารมณ์เสียใส่ฉันขึ้นเรื่อย ๆ

“แล้วทำไมฉันต้องเลิก !!”

พอฉันถามออกไปเขาก็เงียบแทนคำตอบ แบบนี้ฉันจะไปเข้าใจได้ยังไง มีปากก็น่าจะพูด เงียบแบบนี้คิดว่าฉันอ่านใจเขาได้รึไง

“เธอกำลังทำให้ฉันหงุดหงิด !!” กำปั้นพูดเสียงแข็ง จู่ ๆ เขาก็ผลักฉันไปติดกับกำแพง พร้อมกับรวบแขนทั้งสองข้างของฉันขึ้นไปขึงตรึงเอาไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา

ฉันตาโตขึ้นมาทันที เมื่อตั้งสติได้ก็พยายามจะดิ้นให้หลุดพร้อมกับที่กำลังจะอ้าปากร้องขอความช่วยเหลือ แต่แล้วกำปั้นก็กดจูบลงมาบนริมฝีปากของฉันซะก่อน จึงทำได้แค่ร้องประท้วงในลำคอ

“อื้อ อื้อ ~”

มือข้างที่ว่างอยู่ของเขาเริ่มอยู่ไม่นิ่งลูบคลำไปมาตามร่างกายของฉัน ตั้งแต่ต้นขาอ่อนค่อย ๆ ลูบไล้ขึ้นมาจนถึงหน้าอก ไม่รอช้ากำปั้นจัดการขยำหน้าอกของฉันทั้งสองเต้าสลับกันไปมาทันที ริมฝีปากหนาเริ่มบดขยี้จูบอย่างหนักหน่วงราวกับคนที่กำลังหิวโหย

มือหนาเริ่มเปลี่ยนเป็นสอดใส่เข้าไปในเสื้อของฉันแทนแล้วถกเสื้อฉันขึ้นมากองไว้บนเนินหน้าอกเพื่อที่เขาจะได้ทำอะไรง่ายขึ้น

นี่คือสิ่งที่ฉันกลัว ถึงฉันจะแอบหวั่นใจ แต่ฉันก็คิดอีกใจหนึ่งว่าเขาคงไม่ทำแบบนี้ แต่แล้วฉันก็คิดผิดไปจริง ๆ

กำปั้นถอนริมฝีปากออก เขาใช้มือปิดปากของฉันเอาไว้ไม่ให้ฉันส่งเสียงดังออกไปให้ใครได้ยิน ก่อนที่เขาจะใช้อีกมือถกเสื้อชั้นในของฉันขึ้นแล้วก้มลงมาตะโบมดูดดุนหน้าอกของฉันอย่างบ้าคลั่ง ริมฝีปากร้อนระอุดูดเม้มสองเด้าอย่างแรงจนมันรู้สึกปวดหนึบ ๆ เป็นระยะ ๆ

“อื้อ อื้อ ~”