หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 13

“เปิดประตู”

เสียงทุ้มต่ำของธนพัตดังขึ้นจากนอกประตู

สาริศารู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะกระโดดออกจากลำคอ

เธอนึกถึงดวงตาที่ลึกและเงียบสงบของธนพัตเมื่อครู่ และสาริศามือของเธอที่วางบนอ่างน้ำอดที่จะกำแน่นไม่ได้ ความทรงจำในคืนที่น่าอับอายนั้นก็ท่วมท้นเหมือนกระแสน้ำ

เมื่อเห็นสาริศาไม่ยอมตอบธนพัตที่อยู่ข้างนอกก็พูดขึ้นอีก “คุณทำของตก”

ความคิดบ้าๆ ของสาริศาถูกขัดจังหวะ หลังจากลังเล ในที่สุดสาริศาก็เดินไปที่ประตูห้องน้ำและค่อยๆ เปิดแง้มประตูออก

ในไม่ช้า มือที่เห็นกระดูกชัดเจนของธนพัตก็สอดเข้ามา ในมือถือผ้าขนหนูสีขาวนุ่ม ๆ

สาริศาตกตะลึง

“เมื่อกี้ที่คุณออกมา ไม่ใช่ว่ากำลังหาอะไรอยู่เหรอ?” น้ำเสียงของธนพัตด้านนอกประตูมีความทีเล่นทีจริงเล็กน้อย และสาริศาที่อยู่หลังประตูก็รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว

“ขอบคุณค่ะ”

ด้วยคำพูดอย่างรวดเร็ว สาริศาหยิบผ้าเช็ดตัวและปิดประตูทันที

เมื่อสาริศาเช็ดตัวเสร็จแล้วและสวมชุดนอนธนพัตได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มและมีแล็ปท็อปบนตักของเขา และพิมพ์อะไรบางอย่างอย่างรวดเร็ว

สาริศายิ่งรู้สึกว่ามันแปลก

เดิมเธอคิดว่าขาของธนพัตนั้นไม่สะดวก ควรมีผู้คนมากมายรอบตัวเขาคอยดูแลเรื่องชีวิตประจำวันของเขา แต่เธอคิดไม่ถึงว่าทั้งบ้านจะมีแค่สองคนคือลุงชัยและป้าแหวนเป็นผู้ดูแลตัวเขาและไม่มีคนอื่นแล้ว

อย่างในตอนนี้ เขาก็ขึ้นเตียงอย่างนั้นเหรอ?

ยังมีอีก เขาไม่ต้องอาบน้ำเหรอ?

“คือว่า...” เธออดไม่ได้ที่จะถาม “คุณจะไปอาบน้ำไหมคะ?”

“อาบแล้ว”ธนพัตตอบสั้น ๆ

สาริศาเดิมกังวลว่าจะไม่สะดวกสำหรับเขาที่จะอาบน้ำคนเดียว แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะอาบน้ำแล้ว?

แต่ว่า หากคุณได้อาบน้ำอาบท่าจากนอกบ้าน ก็คงจะมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอกใช่ไหม?

สาริศาคิดไปไกล แต่ถ้าจะพูดกันจริง ๆ ต่อให้ธนพัตมีผู้หญิงอยู่ข้างนอก เธอก็ไม่รังเกียจ

สาริศาเดินไปที่โต๊ะและเริ่มจัดของสำหรับการทำงานพรุ่งนี้ เมื่อเธอเห็นแหวนที่เธอถอดก่อนจะอาบน้ำบนโต๊ะ เธอก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง