หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 620

ธนพัตพยักหน้าให้สาริศา พลางพูดต่อว่า “ตอนที่คุณเห็นศพนั้น ผมบอกคุณแล้ว แต่คุณกลับไม่เชื่อผม

ดังนั้นผมเลยคิดว่าเอาไว้ว่าหาลูกให้เจอก่อนแล้วค่อยบอกคุณ”

ธนพัตกำลังอธิบายถึงเหตุผลที่ตนเองไม่ได้บอกกล่าวกับสาริศา หลังจากสาริศาได้ยิน

จากนั้นก้าวมาด้านหน้าและกอดธนพัตเอาไว้ทันที เธอน้ำตาไหลพราก

สาริศารอเวลานี้มานานแสนนาน ตอนแรกคิดว่าธีร์เสียชีวิตไปแล้ว

ในใจของเธอได้ผ่านเรื่องราวมามากมายถึงยอมปล่อยวางลงได้ ตอนนี้มารู้ว่าลูกยังไม่ตาย

ก็เกิดความรู้สึกสบายใจโล่งใจขึ้นมาก ไม่ได้รู้สึกกดดันเหมือนเมื่อก่อนนั้นแล้ว

“ธนพัต ธีร์ของเรายังไม่ตาย ธีร์ของเราเขายังมีชีวิตอยู่ เขายังไม่ตายจริงๆด้วย”

สาริศาทั้งยิ้มและหัวเราะพร้อมๆกัน น้ำตาเปียกชุ่มลงบนคอเสื้อของธนพัต แต่เธอก็ดีใจมากๆ

ธนพัตค่อยๆปาดน้ำตาที่ตา จากนั้นก็หลับตาลง พลันยื่นมือออกมากอดสาริศาเอาไว้แน่น

ในที่สุดตอนนี้ครอบครัวของพวกเขาก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว

ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องแบกรับความเสียใจอย่างหนักอึ้งอีกแล้ว

ทั้งสองคนกอดกันอยู่นานมาก

คนที่เดินขวักไขว่อยู่บนทางเท้าต่างมองคนสองคนที่ทั้งหัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมๆกัน

จากนั้นก็เดินเงียบๆออกไป พวกเขาไม่สนใจสายตาของคนอื่นเลยสักนิด ในเวลานี้พวกเขารู้เพียงอย่างเดียว

ว่าพวกเขาดีใจมาก

ผ่านไปสักพัก ธนพัตก็เห็นว่าสาริศาได้นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของตนเองไปแล้ว

จึงอุ้มสาริศาขึ้นมาอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็กลับมาที่รถยนต์ มองสาริศาที่หลับสนิท

ธนพัตยื่นมือออกไปปัดปอยผมที่ร่วงหล่นของสาริศา

ธนพัตรู้ว่าธนพัตต้องไปรับธีร์กลับมาให้เร็วที่สุด จึงอยากจะสร้างความประหลาดใจบางอย่างให้สาริศา

ที่กำลังนอนหลับอยู่ในเวลานี้

เมื่อธนพัตคิดแบบนี้ จึงสตาร์ทรถ จากนั้นก็ขับออกไปทันที

สาริศาลืมตาขึ้นมา จึงเห็นมือเล็กๆอันนุ่มนิ่มคู่หนึ่งกำลังลูบคลำมือของตนเองอยู่

จากนั้นก็เฝ้ามองตนเองที่กำลังตื่น จึงลุกขึ้นมาดูตนเองทันที พลางเรียกตนเองเสียงอ่อนหวาน

“คุณแม่”

เสียงคุ้นเคยแบบนี้ ทำให้สาริศาตกใจทันที หรือว่า....ธีร์กลับมาแล้วเหรอ

เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตนเองไปรับธีร์นี่ แล้วทำไมตอนนี้ลูกกลับปรากฏอยู่ตรงด้านหน้าของตนเองล่ะ

“ธีร์เหรอลูก” สาริศาเปล่งเสียงเรียกออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ พลางหยิกแขนตนเองเล็กน้อย

ทั้งหมดนี่มันคือความจริง ที่แท้เธอไม่ได้ฝันไปสาริศารีบยื่นมือออกไปอุ้มธีร์ขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

พยายามไม่ให้ตนเองร้องไห้ออกมา

ไม่ง่ายเลยที่ได้เจอลูกชายตนเอง ถ้าน้ำตาไหลออกมา มันคงดูไม่ดีนัก

ธีร์กลับพูดในขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของตนเองว่า “คุณแม่ครับ ธีร์กลับมาแล้วนะครับ ธีร์เป็นเด็กดีมาก ไม่ได้งอแงหรือร้องไห้เลย เอาแต่รอคุณแม่อยู่ที่นี่”

สาริศาหัวเราะกับคำการปลอบใจนี้ ช่วงนี้ธีร์ต้องอยู่อย่างลำบากแน่

แต่ตอนนี้กลับกลายมาเป็นฝ่ายปลอบโยนตนเองแทน สาริศาลูบศีรษะของธีร์ และพูดอย่างภาคภูมิใจ “ลูกแม่เป็นเด็กดีที่สุดเลย”

ธีร์มองทั้งสองคนทางด้านข้าง จากนั้นพวกเขาก็ออกไปกล่าวขอบคุณเพื่อนสนิทของกันยา

หลังจากให้เงินจำนวนหนึ่งแก่พวกเขาแล้ว จึงพาตัวธีร์กลับออกมา ในที่สุดธีร์ก็ได้กลับบ้าน

ทุกคนกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ในที่สุดก็กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว

......

“คุณแม่ คุณแม่ว่าทำไมคุณพ่อถึงไม่อยู่บ้านอีกแล้ว” เมื่อธีร์ตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่

ก็เห็นว่าพ่อไม่อยู่ที่บ้านมาหลายวันติดกันแล้ว ธีร์ไม่ได้เจอหน้าธนพัตมานานมาก วันนี้ตอนนี้ก็ไม่เห็นอีกแล้ว

“พ่อลูกมีธุระต้องไปทำจ้ะ ดังนั้นช่วงนี้ถึงไม่อยู่บ้าน ถ้าธีร์คิดถึงพ่อก็โทรศัพท์หาพ่อสิลูก”

สาริศายื่นมือออกไปลูบศีรษะของธีร์ จากนั้นก็เฝ้ามองธีร์

สาริศารู้ดีว่าธนพัตไปทำอะไร แต่ธีร์ไม่รู้ ตอนนี้สาริศาไม่คิดจะบอกกับธีร์ ได้แต่บอกปัดแบบนี้ไปก่อน

ธีร์ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร พลางมองสาริศา และพยักหน้ารับรู้

ส่วนธนพัตที่อยู่อีกด้านหนึ่งกำลังเตรียมเซอร์ไพรส์ให้แก่ธีร์ ครั้งนี้ธีร์ต้องได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจแน่นอน

ดังนั้นจึงวางแผนให้ธีร์ได้ผ่อนคลายอารมณ์ลงบ้าง แม้ว่าตอนนี้ธีร์จะโตขนาดนี้แล้ว

การเลือนเรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องยากลำบากมาก แต่การผ่อนคลายอารมณ์ถือว่าทำได้อยู่

ธีร์อยู่ที่บ้านกับสาริศาและรอธนพัตอยู่หลายวัน ทุกคืนก็นั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาอย่างหมดอาลัยตายอยาก

เพราะว่าธีร์เพิ่งจะกลับมา เรื่องเรียนก็เลยปล่อยไปสักระยะก่อน