เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 643

บทที่642 ได้รับความทุกข์ทรมานอย่างมาก

ดังนั้นถ้าเกิดเขาไม่ยอมพูด หานมู่จื่อก็จะเป็นคนพูดถึงมันเอง

เย่โม่เซินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เม้มปากบางแล้วเอ่ยเสียงเบา

“พรุ่งนี้ ฉันจะจัดการให้ วันนี้เธอพักผ่อนก่อน”

พรุ่งนี้เหรอ ?

หานมู่จื่อพยักหน้ารับ “ได้ พรุ่งนี้พอไปเจอแล้ว พวกเราก็กลับประเทศเลย”

จู่ๆเธอก็ออกมาต่างประเทศ นี่เป็นอะไรที่ไร้สาระเป็นที่สุด อีกอย่างเสี่ยวเหยียนก็ดูท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยจะดี ถึงแม้ตอนคุยโทรศัพท์กันเมื่อวานเธอจะไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเลยก็ตาม

แต่หานมู่จื่อก็สังเกตเห็นว่าตาเธอบวมเล็กน้อยผ่านการคุยกันทางวิดีโอ แถมยังตาแดงด้วย เป็นหลักฐานว่าเธอคงผ่านการร้องไห้มาเป็นเวลานานพอสมควร

ส่วนที่ว่าร้องไห้เพราะอะไร ไม่ต้องคิดก็รู้เหตุผลอยู่แล้ว

ดังนั้นเธอเลยอยากจะกลับไปให้เร็วที่สุด

“ทำไมต้องรีบกลับประเทศขนาดนั้น ?” เย่โม่เซินขมวดคิ้วเล็กน้อย “กว่าจะได้ออกมาไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ จะกลับไปทั้งอย่างนี้เลยเหรอ ?”

หานมู่จื่อ “......ถ้าไม่อย่างนั้น ? คุณยังอยากจะไปเที่ยวสักรอบหรือไง”

“แล้วไม่ดีเหรอ” เย่โม่เซินจ้องมองเธอ แววตาหมองลงเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปครู่หนึ่งจู่ๆมุมปากเขาก็ขยับขึ้นอีกครั้ง แววตาก็กลับมามีสีสัน “ก็ดี รีบกลับไปหน่อยก็ได้”

ทำไมจู่ๆถึงได้รู้สึกว่าเหมือนเขากลายร่างเป็นหมาป่าตัวโตไปเสียได้

แล้วหานมู่จื่อก็คิดถึงเรื่องที่ตัวเองพูดกับเขาก่อนออกจากประเทศขึ้นมาได้ทันที

“ฉันจะเป็นผู้ชายของเธออย่างชอบธรรม”

“ฉันจะเป็นพ่อของลูกเธอด้วย”

“......”

บ้าจริง !

ก่อนหน้านี้เธอลืมเรื่องพวกนี้ไปเสียได้ เร่งเขาให้กลับประเทศแบบนี้เหมือนว่าต้องการเร่งให้เขามาเป็นผู้ชายโดยชอบธรรมของตัวเองยังไงอย่างนั้น

หานมู่จื่อแอบกัดฟันกรามตัวเอง เป็นเพราะตัวเธอเองลืมเรื่องนี้ไปเอง ดังนั้นตอนนี้ก็เลยพูดอะไรไม่ออก

เพียงแต่......พอคิดว่าเย่โม่เซินกับเสี่ยวหมี่โต้วจะต้องเจอหน้ากัน

ในใจของหานมู่จื่อก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

ถ้าเห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วหน้าตาเหมือนเขาเปี๊ยบ เย่โม่เซินเขา......จะแสดงสีหน้ายังไงออกมาบ้าง ?

จะประหลาดใจ หรือว่าหวาดกลัว หรือว่า......เขาจะดีใจ ?

ภายในใจมีหลากหลายรสชาติ แต่พวกนี้หานมู่จื่อก็แค่คิดภาพแต่ไม่สามารถรู้สึกได้ ทำได้แค่รอให้กลับไปถึงประเทศแล้วค่อยว่ากันอีกที

อยู่ในโรงแรมทั้งวัน ตอนเวลาค่ำ เย่โม่เซินออกไปข้างนอก หานมู่จื่อเลยใช้โน๊ตบุ๊คคุยเรื่องงานกับเสี่ยวเหยียนอยู่ในห้องพักของโรงแรม

เพราะเย่โม่เซินไม่อยู่ หานมู่จื่อก็เลยปล่อยตัวตามสบายได้ คุยกับเสี่ยวเหยียนทุกเรื่อง ทั้งสองคนคุยเรื่องงานกันสักพัก จากนั้นจู่ๆเสี่ยวเหยียนก็พูดขึ้นว่า เสี่ยวหมี่โต้วอยากจะคุยกับเธอผ่านทางวิดีโอ ถามเธอว่าสะดวกไหม

หานมู่จื่อคิดอยู่สักพัก เย่โม่เซินออกไปสักพักแล้ว คงไม่น่าจะกลับมาเร็วขนาดนั้น

เธอพยักหน้า “ได้ เธอไปเรียกเขามาสิ แต่ว่าต้องเขาก่อนล่วงหน้านะ ว่าคงคุยกันได้ไม่นาน”

“ไม่มีปัญหา”

เสี่ยวเหยียนรีบออกไปเรียกเสี่ยวหมี่โต้วเข้ามา หานมู่จื่อนั่งอยู่หน้าโต๊ะเงียบๆ มองดูหน้าจอที่ฝั่งตรงข้ามเงียบไปสักพัก แล้วจู่ๆก็มีหัวเล็กๆที่แสนน่ารักโผล่ออกมา

“หม่ามี๊ !”

เมื่อเห็นเสี่ยวหมี่โต้ว ริมฝีปากแดงของหานมู่จื่อก็ขยับขึ้นโดยไม่รู้ตัว สายตากับน้ำเสียงก็อ่อนโยนขึ้นมาทันที

“เสี่ยวหมี่โต้ว......”