เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 621

บทที่ 620 รับการฝึกอบรม

เด็กที่มีการอบรมที่ดี และมีความประพฤติดีเช่นนี้ไม่ว่าใครเห็นก็ตามจะรู้สึกเห็นอกเห็นใจ และเย่หลิ่นหานก็ไม่ยกเว้นด้วยเช่นกันเพียงแค่ เมื่อใบหน้าของเด็กคนนี้เหมือนน้องชายพ่อเดียวกันคนล่ะแม่ของเขาล่ะก็ เรื่องราวต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไปไม่ค่อยเหมือนเดิมแล้ว

แสงใต้เลนส์สว่างวาบขึ้นอย่างมืดมน แต่มันก็หายวับไปทันที เย่หลิ่นหานยิ้มเล็กน้อย และเอื้อมมือไปแตะศีรษะของเขาด้วยเอ็นดู

"ไม่ต้องเกรงใจ คุณลุงและหม่ามี๊ของหนูเป็นคนที่รู้จักกันมานาน เลี้ยงเค้กหนูมันง่ายเหมือนปอกกล้วย ถ้าหนูชอบ ครั้งหน้าอาจะพาหนูไปเล่นที่สวนสนุก" “ ได้เลยครับ ขอบคุณลุงเย่หลิ่นหานนะครับ งั้นผมไปก่อนนะ”

เขาหยิบเค้กผลไม้ที่เป็นของตัวเอง แล้วรีบเดินออกไปจากร้านทันที หานมู่จื่อรู้สึกกังวลเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนและมองเขาเดินเข้าไปในรถ หลังจากที่ประตูปิดลงแล้วนั้น เธอถึงจะถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง

เมื่อเธอกำลังเตรียมตัวจะกลับไป เสียงของเย่หลิ่นหานก็ดังเข้ามาจากด้านหลัง “ อันที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องกังวลขนาดนี้ก็ได้ ผมบอกคุณไปตั้งนานแล้วว่า ผมไม่มีความมุ่งร้ายใดๆ ไม่ว่าจะเป็นกับคุณ หรือเด็กก็ตาม”

หานมู่จื่อ "... "

เธอตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันกลับมา และมองไปที่ เย่หลิ่นหานด้วยสายตาเย็นชา “ ถ้าอย่างนั้นประธานเย่หลิ่นหานจำได้ไหมว่า ฉันเคยพูดไว้ตั้งนานแล้วว่า ฉันไม่อยากกลายเป็นเหยื่อในระหว่างการต่อสู้ของนายกับเย่โม่เซิน”

เมื่อได้ยิน เย่หลิ่นหานก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาของเขาทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

“ ทำไมคุณถึงคิดกับผมแบบนั้น？เวลาผ่านไปตั้งห้าปีแล้ว ถ้าผมอยากจะต่อสู้กับเขา ตอนที่อยู่ตระกูลเย่ก็ต่อสู้ไปตั้งนานแล้ว จะรอจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร?”

"แล้วตอนนี้นายหมายความว่าอะไร？" หานมู่จื่อเย้ยหยัน "ครั้งที่แล้วที่เจอกันที่ซูเปอร์มาร์เก็ตฉันเชื่อนายได้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ครั้งนี้ล่ะ？เลิกงานมาระหว่างทางขับผ่านโรงเรียน และเห็นเสี่ยวหมี่โต้ว ดังนั้นจึงพาเขามาทานเค้กผลไม้ในร้านเค้กร้านนี้เป็นพิเศษ นายคิดว่าเขาเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่งใช่ไหม ไม่มีการป้องกัน ดังนั้นนายจึงอยากซื้อใจเขาเหรอ?”

เมื่อเห็นเขาอยากที่จะพูด หานมู่จื่อก็ขัดจังหวะเขา

“ไม่ต้องรีบอธิบาย เรื่องอาจจะเป็นไปได้ที่มีความบังเอิญ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะบังเอิญซ้ำแล้วซ้ำเล่า สมมุติว่าอยากที่จะวางแผนการกับฉัน และใช้ประโยชน์จากฉัน นายก็ควรที่จะเก็บอารมณ์ของตัวเองสักหน่อย ระงับภายในหัวใจของนายเอง ที่ไม่ใช่เหมือนในตอนนี้ อดกลั้นไว้ไม่ได้และปรากฏตัวต่อหน้าฉัน พยายามเข้าหาฉันในรูปแบบต่างๆเช่นนี้ "

ดวงตาของเย่หลิ่นหานจมลง และจ้องมองเธออย่างแน่วแน่ "แล้วเขาล่ะ?"คำถามที่ถูกถามเข้ามาอย่างจู่โจม ทำให้หานมู่จื่อตกตะลึง

“เขาก็เข้าหาคุณในรูปแบบต่างๆเหมือนกันนี่ ทำไมคุณไม่คิดว่าเขามีเจตนาที่ไม่ดีบ้างล่ะ และผมเพียงแค่บังเอิญเจอคุณไม่กี่ครั้งเอง คนในบริษัทเซ็นสัญญากับคุณพอดี ผมก็ยินยอม จะกลายเป็นผมต้องการใช้ประโยชน์จากคุณได้อย่างไร？ มู่จื่อ คุณเป็นคนลำเอียงมากเกินไปจริงๆ "

หานมู่จื่อ "... "

“ เป็นเพียงเพราะ คุณยังรักเขา?”

หานมู่จื่อเบิกตากว้าง "นายอย่ามาพูดเหลวไหล"

เย่หลิ่นหานก้าวไปข้างหน้า และลมหายใจอุ่น ๆ บนร่างกายของเขาก็ดูบุกรุกเข้ามาเล็กน้อย "แท้ที่จริงแล้วพูดเหลวไหล หรือคุณไม่กล้ายอมรับกันแน่？เพราะว่าคุณยังรักเขาอยู่ ดังนั้นไม่ว่าเขาจะทำอะไร จะเข้าใกล้คุณแค่ไหน อย่างไร คุณก็แค่รู้สึกว่าเขาตื๊อไม่เลิกก็เท่านั้น แต่ไม่ใช่ใช้วิธีมาซักถามกับฉันแบบนี้ ไปซักถามเขา ใช่ไหม？”

"ฉัน……"

“ ผมเคยบอกว่า ผมจะไม่ทำร้ายคุณ นับประสาอะไรกับเด็กคนนั้น สมมุติว่าเขาจะเป็นลูกของโม่เซิน แต่ในสายตาของผม เขาก็เป็นแค่ลูกของคุณเท่านั้น” "คุณ……"

เย่หลิ่นหานก้าวไปอีกขั้นข้างหน้า “ สมมุติว่าผมมีในที่อยากจะเข้าหาคุณจริงๆ นั่นก็เป็นเพราะว่าผมชอบคุณ”

คำสารภาพที่มาอย่างกะทันหัน ทำให้หานมู่จื่อตกตะลึงโดยไม่ได้ตั้งใจอยู่ที่เดิม

ชอบ ... ชอบเธอเหรอ?

เวลาผ่านไปห้าปีแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขายังคง ...

"ตอนนั้นคุณจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ คุณเคยคิดถึงจิตใจของผมบ้างไหม? สมมุติว่าตอนนั้นคุณจะไม่ได้มีความรักต่อผมใดๆทั้งสิ้น แต่ระหว่างที่พวกเราก็ยังอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่พี่ แต่ยังเป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่เหรอ?"

เย่หลิ่นหานเมื่อเห็นเธอถอยไปทีละก้าว ก็ก้าวไปข้างหน้าอีก ผู้หญิงที่อ่อนโยนและชุ่มชื้นราวกับหยก คิดไม่ถึงว่าจะแข็งแกร่งขึ้นมาภายในทันที