เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 646

บทที่645 ห้ามหลอกฉัน

เงียบงันอยู่เนิ่นนาน ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากเย่โม่เซิน

หานมู่จื่อคิดในใจ หรือว่าเธอถามเยอะเกินไป เขาก็เลยไม่ยอมตอบ

เมื่อคิดได้แบบนี้ หานมู่จื่อก็เริ่มเปิดปาก “ถ้าหากคุณรู้สึกว่าฉันถามเยอะเกินไปไม่รู้จะตอบข้อไหนก่อนดี งั้นคุณก็ตอบทีละข้อดีไหม ฉันถามข้อหนึ่งคุณก็ตอบข้อหนึ่ง แบบนี้เป็นไง ?”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบาง แววตาแฝงด้วยความรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก

“เธออยากรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ รายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนอื่น”

เขาพูดจบก็หัวเราะอย่างขมขื่นอีกครั้ง “ถ้าฉันตอบหมดแล้ว ฉันจะยังอยู่บนเตียงนี้ต่อได้อีกไหม”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” หานมู่จื่อตอบกลับไปอย่างเป็นธรรมชาติ ท่าทางที่ไม่ใส่ใจแบบนี้ทำให้เย่โม่เซินถึงกับมึนงง

รู้สึกว่า......มีตรงไหนไม่ถูกต้อง

แต่กลับบอกไม่ถูกว่ามีตรงไหนที่ไม่ถูกต้อง

“ได้ยินหรือเปล่า ฉันถามข้อหนึ่งคุณตอบข้อหนึ่ง ห้ามโกหก ห้ามหลอกฉัน ห้ามเงียบด้วย”

เย่โม่เซิน “......”

เขาเลือกความตายได้ไหม ?

“เย่โม่เซิน ?”

เธอเรียกชื่อเขาอีกครั้ง เย่โม่เซินขยับมุมปาก แล้วเค้นเสียงจากลำคอตอบกลับคำหนึ่งอย่างยากลำบาก

“ได้”

ได้ยินเขาตอบรับแล้ว หานมู่จื่อก็ตื่นเต้นเล็กน้อย รู้สึกว่าตัวเองกำลังเข้าใกล้ความจริงอีกก้าวแล้ว

“ดี งั้นคุณตอบคำถามข้อแรกก่อน ตอนนั้นคุณไปที่ไหน ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น”

“งานเลี้ยงส่วนตัว สงครามการค้า” ที่จริงตอนแรกมีคนวางยาเขา แต่เย่โม่เซินรู้ดี คงแค่อยากจะทดสอบว่าเขาพิการจริงหรือเปล่า และคนที่สนใจว่าเขาพิการจริงหรือไม่ ในโลกนี้คงหาคนอื่นไม่ได้แล้ว

ตอบได้ค่อนข้างกระชับเลยนะ หานมู่จื่อแอบคิดในใจ จากนั้นก็ถามต่อ “แล้ว......เรื่องเกิดขึ้นได้ยังไง ตอนนั้นคุณอยู่ตรงไหน”

เย่โม่เซินเงียบอยู่ครู่ใหญ่ จู่ๆก็ยื่นมือไปกอดเธอไว้ แล้วตอบเธอว่า

“เรื่องเกิดขึ้นกะทันหันมาก ผู้หญิงคนนั้นจู่ๆก็พุ่งเข้ามา ตอนนั้นฉันถูกวางยา สติก็เลยค่อนข้างเลือนราง”

หานมู่จื่อพยักหน้า “แล้วคุณยังจำได้ไหมว่าวันนั้นคือตอนไหน”

เรื่องวันเกิดที่เหตุสำคัญมากจริงๆ

จู่ๆคนข้างหลังก็ไม่ยอมตอบ แล้วกอดเธอเอาไว้แน่น

“อย่าถามอีกเลยได้ไหม”

หานมู่จื่อ “ทำไมล่ะ”

ถ้าเธอไม่ถาม แล้วจะยืนยันได้ยังไง ถึงแม้คำตอบที่อยู่ในใจจะเกือบเต็มร้อยแล้ว แต่เธอก็ยังอยากจะฟังจากปากเขาว่าคำตอบที่อยู่ในใจของเธอนั้นถูกต้อง

เหมือนจู่ๆที่คนหนึ่งพูดสิ่งที่ไม่สมควรพูดออกมา จากนั้นก็บอกคนอื่นว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร

เพราะว่าพูดผิดไป ก็เลยรู้สึกติดใจเป็นพิเศษ ต้องคอยถามเพื่อยืนยันหลายๆรอบ ถึงจะรู้สึกวางใจ

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรผิด แต่ความรู้สึกที่อยู่ในใจของเธอก็ไม่ได้ต่างอะไรมากนัก

“ทำไมงั้นเหรอ ถามคำถามพวกนี้ เธอไม่รู้สึกแย่หรือไง”

“ไม่รู้สึกแย่นี่” หานมู่จื่อส่ายหน้า เธออยากรู้สิ่งที่ตัวเองอยากรู้ อยากให้เขารีบตอบคำถามทุกข้อให้หมดเสียเดี๋ยวนี้เลย

ไม่รู้สึกแย่......

ถึงแม้จะพูดว่าขอแค่เธออยู่ข้างๆเขาก็พอ ไม่ว่าเธอจะทำด้วยเหตุผลอะไร ไม่ชอบเขาก็ได้ แค่ขอให้เธอยอมคืนดีก็พอ

แต่พอได้เห็นว่าเธอไม่ได้สนใจว่าตัวเขาเองจะเป็นยังไงแบบนี้ ในใจของเย่โม่เซินก็รู้สึกแย่ขึ้นมาจริงๆ

ความร้อนรุ่มในตัวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่หายไปอย่างหมดจด เย่โม่เซินหัวเราะเยาะตัวเอง “เธอไม่รู้สึกแย่ แต่ฉันรู้สึกแย่”