เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 636

บทที่ 635 คุณสงสารผมแล้วใช่ไหม

แม้ว่าหานมู่จื่อจะไม่เคยเจอแม่ของเย่โม่เซินมาก่อน แต่ได้ฟังเขาพูดขึ้นมาในตอนนี้ จึงพอจะเดาออกว่าเป็นผู้หญิงที่มีปณิธานแข็งแกร่งกล้าขนาดไหน ในเวลาเดียวกันก็มาพร้อมกับความรักที่ยิ่งใหญ่ของแม่

หย่ากันแล้ว แต่พบว่าตนเองตั้งท้อง ก็สามารถเอาเด็กคนนี้ออกได้อยู่แล้ว

แต่เธอกลับไม่ลังเลที่จะให้เขาเกิดมา

“หลังจากนั้นล่ะ?” หานมู่จื่ออดไม่ได้ตนเองจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นมา

“จากนั้น......” เย่โม่เซินเผยอปากเล็กน้อย ดูเหมือนกำลังยิ้ม แต่รอยยิ้มและสายตาช่างเจ็บปวดเหลือเกิน: “เธอตัวคนเดียวผ่านมาได้อย่างยากลำบาก ตั้งท้องแล้วร่างกายก็ไม่ค่อยสะดวกสบาย รวมถึงอาการบาดเจ็บบนร่างกายอีก ทุกๆวันล้วนแต่มีชีวิตอยู่ได้ด้วยความศรัทธา ต่อมา......หลังจากที่ให้กำเนิดลูกแล้ว เธอคนเดียวที่ต้องพาลูกไปด้วยในทุกๆที่ ชีวิตก็ยิ่งลำบาก”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หานมู่จื่อนึกถึงตนเองขึ้นมาทันที ปีนั้นหลังจากที่เธอแยกกับเย่โม่เซินแล้วไปต่างประเทศ ก็อยู่ในสถานการณ์ประมาณนี้ เพียงแต่เธอยังมีญาติพี่น้องคอยดูแล หานชิงให้สภาพความเป็นอยู่ที่ดีเป็นพิเศษแก่เธอ ต่อมายังมีเสี่ยวเหยียนคอยอยู่เป็นเพื่อนเธออีก

แต่ตอนนั้นเธอก็รู้สึกว่าชีวิตในแต่ละวันลำบากมากแล้ว ตอนนี้มาคิดดู แม่ของเย่โม่เซินจะไม่ลำบากกว่าเธอเหรอ?

จู่ๆเธอก็รู้สึกซาบซึ้งและตื้นตันใจกับสิ่งที่ตนเองได้รับขึ้นมา

“ตอนที่ลูกของเธอยังเด็กมากๆก็รู้สถานการณ์การหย่าร้างของแม่ แล้วก็รู้ว่าพ่อแท้ๆของตนเองเป็นใคร ทำเรื่องไม่ดีอะไรเอาไว้ เขาก็รู้ว่าหลังจากที่แม่หย่ากับผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นก็นำเมียน้อยเข้าบ้านอย่างมีหน้ามีตา ผู้หญิงคนนั้นยังพาลูกชายคนหนึ่งกลับมาที่ตระกูลเย่ ทุกคนต่างก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรผิด แต่ด้วยฐานะของเขาก็ไม่มีใครกล้าตำหนิเขาอยู่แล้ว เขาเอาใจใส่ผู้หญิงคนนั้นอย่างใกล้ชิด ใครๆต่างก็ยกให้เขาเป็นสามีตัวอย่าง เฮอะ......”

พูดถึงตรงนี้ เย่โม่เซินก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกเฉียบคม เย็นเข้าไปถึงกระดูก

ชายคนหนึ่งที่ออกนอกลู่นอกทาง และเพราะฐานะของเขาใครๆก็ไม่กล้าล่วงเกิน ดังนั้นจึงยกให้เขาเป็นสามีตัวอย่าง......

จะเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดขนาดไหนกันนะ

หานมู่จื่อแทบจะจินตนาการได้ถึงความสิ้นหวังในตอนแรกของเย่โม่เซินได้

ตอนที่เขายังเด็กมากๆก็รู้เรื่องพวกนี้แล้วอย่างนั้นเหรอ? เช่นนั้นเขาเติบโตมาอย่างแข็งแกร่งได้อย่างไร？

อย่างทันทีทันใด หานมู่จื่อค่อนข้างเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรปีนั้นเย่โม่เซินถึงสะอิดสะเอียนเธอเช่นนี้ ถึงกับพูดจาเหน็บแนมถากถาง

“รู้สึกใช่ไหมว่าคนพวกนี้ไม่คู่ควร? แล้วเขาก็โดนกรรมตามสนอง ต่อมาเขาเกิดเรื่องตอนนั่งเครื่องบิน เขากับเมียน้อยตกลงไปในทะเลทั้งคู่”

หานมู่จื่อ: “......”

“แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย เฮอะ”

พูดๆอยู่ ทั้งสองคนก็เดินมาถึงหน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง เย่โม่เซินโอบเอวของเธออยู่ ถามด้วยท่าทางที่ไม่เป็นอะไร: “ก็กินที่นี่แล้วกัน?”

ในใจของหานมู่จื่อคิดว่า นายคนนี้ยังจะมีอารมณ์กินอีกเหรอ?

เห็นเธอไม่ตอบ เย่โม่เซินจึงเป็นฝ่ายสั่งอาหารแทนเธอไปเลย จากนั้นก็โอบเธอเดินเข้าไปข้างใน แล้วทั้งสองคนก็หาที่นั่ง

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาอีก: “หลังจากที่ตกลงไปในทะเลล่ะ? คุณกลับมาที่ตระกูลเย่ได้อย่างไร?”

“อยากรู้?” เย่โม่เซินชำเลืองมองเธอ ริมฝีปากบางๆเผยอขึ้นเล็กน้อย: “กินข้าวก่อน กินเสร็จแล้วจะบอกคุณ”

หานมู่จื่อ: “......”

นายคนนี้ ทำให้ความอยากรู้ของเธอผุดขึ้นมา แล้วก็ไม่พูดต่อ?

ท่าทางอย่างนี้ ทำให้เย่โม่เซินอดหัวเราะไม่ได้

“ก็อยากจะรู้ขนาดนี้?”

หานมู่จื่อมองเขา “แล้วคุณจะพูดต่อใช่ไหม?”

สายตาของเย่โม่เซินขรึมลง “หลังจากที่ตกลงไปในทะเล นายท่านตระกูลเย่ก็เริ่มส่งคนมาเรียกฉันกลับไปตระกูลเย่”