อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 60

ในรูปภาพ เป็นภาพของผู้หญิงที่สวยงานดึงดูดใจ แล้วก็อุ้มเด็กผู้ชายไว้คนหนึ่ง

และผู้ชายคนนี้ก็คือ เฟิงหานชวน

"ซินหรุ่ย ฉันยิ่งอยู่ยิ่งไม่เข้าใจหานชวนแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นหมัน หรือว่าชอบผู้ชาย อายุป่านนี้แล้วยังไม่เคยเห็นถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิงเลย ฉันก็คงจะมีแค่วิธีนี้แล้วล่ะ ลองให้เขาทดสอบเด็กผู้หญิงคนนี้ดู"

เฟิงเหลยถิงถอนหายใจยาวๆเฮือกหนึ่ง แล้วเอารูปภาพทาบไว้ที่อกของตัวเอง

วินาทีต่อมา ประตูถูกเปิดออก จากนั้นก็มีเสียงปิดประตูดัง"ปัง"

เฟิงหานชวนเดินก้าวยาวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา

"ทำอะไรกันแน่ พรุ่งนี้ก็ให้หล่อนออกไปเลย"เฟิงหานชวนพูดอย่างเย็นชา

"ใบทะเบียนสมรสของพวกเธออยู่ในตู้เซฟของฉัน รหัสแกก็ไม่รู้ เธอเป็นภรรยาของแก แล้วแกยังจะใจดำกับเธออย่างนี้อีกหรอ" เฟิงเหลยถิงเม้มปาก บนใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่มีต่อลูกชายสามคนนี้

"ภรรยาของผมหรอ คนทั้งบ้านตระกูลเฟิงต่างก็เรียกเธอว่านายหญิง ในสายตาของผู้คน รวมถึงในสายตาของเฉินฮวนฮวนเองด้วย หล่อนเป็นภรรยาของอาเหยี่ยนนี่"เฟิงหานชวนพูดด้วยความเย็นชาคำหนึ่ง

"เหอะ"เฟิงเหลยถิงก็พูดออกมาคำหนึ่ง ชี้ไปหาเขา"ถ้าไม่ใช่เพราะฉันปิดบังเรื่องที่แกทำไม่ได้แล้ว ยังต้องให้อาเหยี่ยนมาเป็นแพะรับบาปแทนแกหรอ"

"......"เฟิงหานชวนกัดริมฝีปากไปหลายที

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

"ถ้าหล่อนไม่รังเกียจที่อาเหยี่ยนเป็นหมัน หลังจากที่รู้ว่าตัวเองเป็นภรรยาของแก ก็จะไม่รังเกียจที่คุณไร้สมรรถภาพไง ฉันยังสามารถรักษาชื่อเสียงของแกไว้ได้ด้วย อาเหยี่ยนยอมเสียชื่อเสียงขนาดนั้นแล้ว แกจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับฮวนฮวนหน่อยไม่ได้หรอ"

เฟิงเหลยถิงพูดต่อเป็นเรื่องเป็นราว แต่คิ้วของเฟิงหานชวนกลับขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

อันนี้มันเล่นเกมอะไรกันแน่เนี่ย

"ตาเฒ่า เรื่องนี้คุณเป็นคนก่อขึ้นมาเอง คุณรับผิดชอบเองเถิด"เฟิงหานชวนเอามือสองข้างเท้าเอวไว้ ชี้ไปยังเฟิงเหลยถิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่มาอย่างไร้ทิศทาง

"ฉันรับผิดชอบ จะให้ฉันรับผิดชอบยังไง แกอยากให้ภรรยาของตัวเองกลายเป็นแม่เลี้ยงของแกหรอ"เฟิงเหลยถิงโต้ตอบทั้งทำมือแล้วก็กระทืบเท้า

เมื่อเฟิงหานชวนได้ยินก็แทบจะกระอักเลือดออกมา

"ตาเฒ่า คุณอธิบายให้ผมหน่อยว่า เฉินนานาคนนั้นมันมาได้ยังไง ครั้งนี้คุณพาหล่อนเข้ามาอยู่ในบ้าน นี่คุณคิดจะแต่งเป็นครั้งที่สามหรอ"ใบหน้าของเฟิงหานชวนแสดงการดูถูกเหยียดหยามออกมา ทุกคำล้วนแล้วแต่เป็นคำถามทั้งสิ้น

"ฉันอายุป่านนี้แล้วยังจะแต่งอะไรอีกล่ะ หล่อนอยากจะกลับมากับฉันจากที่ไกลขนาดนั้น ฉันก็เลยให้หล่อนกลับประเทศด้วยน่ะสิ"ใบหน้าที่เหมือนจะไร้ยางอายของเฟิงเหลยถิง กับเรื่องแบบนี้แล้วเหมือนกับหมูตายไม่กลัวน้ำร้อนลวก(ไม่สะดุ้งสะเทือน)

"ผมน่ะไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น แต่ว่าลูกคนโตกับลูกคนรองของคุณ พี่ชายคนโตกับพี่ชายคนรองสองคนของผม......ตาเฒ่า พรุ่งนี้บ้านตระกูลเฟิงไม่มีวันสงบแน่ๆ"

เฟิงหานชวนหัวเราะเยาะคำหนึ่ง แล้วก็หันหลังผลักประตูเดินออกไปทันที

ขณะที่มองประตูห้องหนังสือที่ถูกปิดลง เฟิงเหลยถิงถอนหายใจยาวๆเฮือกหนึ่ง แล้วพูดพึมพำว่า"ทุกบ้านก็มีคัมภีร์ที่อ่านยากเล่มหนึ่งเหมือนกันแหละ"

......

เฟิงหานชวนเดินกลับไปห้องรับแขกด้วยความโมโหสุดขีด

เขาอารมณ์แย่มาก เป็นความรู้สึกรำคาญและโมโหที่มาจากหลายสาเหตุมารวมกัน

คิดได้ว่าเฉินฮวนฮวนพักอยู่ข้างๆ เฟิงหานชวนเดินตรงไปยังหน้าห้องของเธอ จับลูกบิดประตูเตรียมจะเปิดเข้าไป

แต่ว่า ประตูล็อกไว้

"ใคร" เมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูขยับ เฉินฮวนฮวนที่กำลังเปลี่ยนชุดนอนอยู่ก็รีบถามกลับไปทันที

"ฉันเอง เปิดประตู"เฟิงหานชวนตอบอย่างไม่สบอารมณ์

นัยต์ตาของเฉินฮวนฮวนค่อยๆขยายกว้างขึ้น เธอไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนมาอีกทำไม เขาไม่กลัวว่าจะมีคนเห็นเข้าหรอ

เธอรีบเดินไปยังประตูแต่ว่าไม่ได้เปิดประตู กลับถามด้วยเสียงเบาๆว่า"อาสาม คุณมีเรื่องอะไรหรอ"