เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 676

บทที่675 เกิดภาพลวงตา

หานมู่จื่อมองไปทางเสี่ยวเหยียนอย่างจนใจ หญิงสาวคนนี้ชอบหานชิงมากแค่ไหนกันนะ ถึงได้อยากจะเจอหน้าหานชิงทุกวันแบบนี้

พอสบตากับหานชิง เสี่ยวเหยียนก็จะก้มหน้าลงอย่างเอียงอาย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาใหม่ ก่อนจะพูด “ฉันรู้ว่าเธอคงจะคิดว่าฉันจู่โจมมากเกินไปใช่ไหม แต่ว่า… ถ้าหากฉันไม่คว้าโอกาสที่มีไว้ แล้ววันใดวันหนึ่งข้างกายของหานชิงมีผู้หญิงคนอื่นขึ้นมาจะทำยังไง ถึงตอนนั้น… ถึงฉันอยากจะพยายามมากแค่ไหน ก็คงไม่มีโอกาสแล้ว”

หานมู่จื่อ “…”

“อีกอย่างการเพิ่มความประทับใจ ถ้าหากไม่ทำทุกวัน ผ่านไปไม่กี่วันพี่ชายของเธออาจจะลืมฉันไปเลยก็ได้”

“ฉันเข้าใจแล้ว” หานมู่จื่อพยักหน้าให้ พอเห็นสีหน้าบูดบึ้งของเสี่ยวเหยียน เธอก็ยิ้มออกมา “อย่างมากสามวัน ฉันจะรับเสี่ยวหมี่โต้วกลับมาเป็นกุนซือให้เธอแน่นอน”

“จริงๆนะ” เสี่ยวเหยียนมองมาด้วยท่าทางดีใจ ก่อนจะถาม

“อืม”

เสี่ยวเหยียนนึกถึงใบหน้าเย็นชาของเย่โม่เซิน แล้วรู้สึกกลัวขึ้นมา เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วถาม “แล้วถ้า… คุณชายเย่ไม่ยอมล่ะ เพราะตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

ตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วรู้เรื่องพ่อแล้ว และพ่อของเขาก็ไม่ใช่คนธรรมดา เขาเป็นถึงคุณชายเย่ของตระกูลเย่แห่งเมืองเป่ยเลยนะ

ถ้าหากเขารู้ว่าเธอแอบใช้งานลูกชายของเขามาเป็นกุนซือด้านความรักให้ เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าตัวเองจะตายยังไงแล้ว

“ไม่หรอก”หานมู่จื่อยิ้มละไม “ฉันบอกแล้วไงอย่างมากสามวัน ช่วงนี้เธออดทนไว้ก่อนนะ”

สามวัน…

พอได้ยินขอบเขตเวลาที่แน่นอน เสี่ยวเหยียนก็อดคิดในใจไม่ได้ มู่จื่อคงไม่ได้คิดจะทำอะไรใช่ไหม ถ้าหากคุณชายเย่ไม่ยอม หรือว่า… เธอจะไปแย่งลูกชายคืนมา

ทั้งสองคนอุตส่าห์ได้กลับมาคืนดีกัน ถ้าหากทะเลาะกันอีกครั้ง คงจะแตกหักกันแน่ๆ

พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็อดถามออกมาไม่ได้ “คือว่านะ มู่จื่อ… ฉันว่าเรื่องของฉันเลื่อนเวลาไปก่อนก็ได้ ฉันคิดว่าความสุขของเธอสำคัญที่สุด เสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของเธอ ถึงฉันจะชอบหานชิงมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเห็นแก่ตัวแบบนี้…”

“ใครบอกว่าเธอเห็นแก่ตัวกัน นี่เธอคิดอะไรของเธอเนี่ย”

หานมู่จื่อเอามือกอดอก แล้วมองเสี่ยวเหยียนอย่างตลกขบขัน รู้สึกว่าอีกฝ่ายคงจะเข้าใจอะไรผิด

“เธอกับคุณชายเย่อุตส่าห์กลับมาคืนดีกันได้ ฉันกลัวว่าพวกเธอ…”

“ไม่หรอก”

หานมู่จื่อส่ายหน้า “วางใจได้ ฉันรู้ว่าควรจะทำยังไง เรื่องนี้… ฉันปิดบังเขานานไปแล้วจริงๆ”

“เธอหมายความว่า…”เสี่ยวเหยียนมองเห็นประกายรอยยิ้มในแววตาของเธอ จึงเข้าใจในทันที “ฉันเข้าใจแล้ว งั้นฉันจะรอฟังข่าวดีของเธอนะ”

หานมู่จื่อยิ้ม ไม่พูดอะไร

เวลาผ่านไปเร็วมาก ทุกวันหานมู่จื่อทำงานและเลิกงานตรงตามเวลา กินข้าวนอนหลับ ถึงในห้องจะขาดไปหนึ่งคน แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกไม่คุ้นเคยอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะเสี่ยวเหยียนรู้ความคิดของเธอก่อนแล้ว คงจะคิดว่ามู่จื่อมีปัญหาทางด้านสภาพจิตใจไปแล้ว

ไม่นาน ก็ครบกำหนดสามวัน

หานมู่จื่อยังคงตื่นนอนตามปกติ ไปทำงานตามปกติ แต่เสี่ยวเหยียนกลับเริ่มเป็นกังวลขึ้นมา

“สามวันแล้วนะ มู่จื่อ เธอ…”

“หืม”หานมู่จื่อชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา “สามวันแล้วเหรอ เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ”

เสี่ยวเหยียนมองท่าทางสบายอารมณ์ของเธอ ภายในใจเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจ เธอเป็นอะไรไป นี่มันผ่านมาสามวันแล้ว แต่เย่โม่เซินกับเสี่ยวหมี่โต้วยังไม่ปรากฏตัวออกมาสักที แต่มู่จื่อกลับยังสบายอารมณ์อยู่ได้

ถึงสีหน้าของเธอจะดูเหมือนมีแผนอยู่ในใจแล้ว แต่เป็นแผนอะไร เสี่ยวเหยียนเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ในเมื่อถึงเวลาแล้ว งั้นวันนี้เธอไปรับเสี่ยวหมี่โต้วที่โรงเรียนได้เลยนะ”