เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 653

บทที่652 แหกกฎนี่

พอเสี่ยวเหยียนได้ฟัง จึงหน้าถอดสี

“เสี่ยวหมี่โต้ว มันไม่เหมือนกับที่เราตกลงกันไว้เลยนะจ๊ะ ก่อนหน้าหนูรับปากอย่างดี ตอนนี้จะมากลับคำหรือจ๊ะ”

“แต่ว่า ผมบอกคุณลุงก็ได้นี่คับ ว่าผมอยากกินกุ้งมังกร ให้คุณลุงพาไปกิน~”

พอได้ฟัง เสี่ยวเหยียนจึงกระพริบตาปริบๆ เธอใช้แรงโอบบ่าเสี่ยวหมี่โต้ว ซาบซึ้งจนเกือบจะร้องไห้ออกมา“เสี่ยวหมี่โต้วจ๊ะ หนูช่างเป็นเด็กดีของคุณน้าเสี่ยวเหยียนเหลือเกิน ต่อไปหนูอยากกินอะไรน้าจะทำให้กินหมดเลย！”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตา รู้สึกว่าตัวเองได้กำไรแล้ว

*

หานมู่จื่อตื่นมาก็เป็นเวลาเที่ยง แสงแดดแรงจ้า แม้ว่าจะมีผ้าม่านบดบัง แต่ในห้องก็ยัง คงสว่าง

เธอมองไปบรรยากาศแปลกหน้ารอบตัว นึกถึงคำพูดที่เย่โม่เซินพูดกับตนเองเมื่อคืน

คิดดูแล้ว เธอจึงค่อยๆคลานขึ้นมา

ที่นี่ไม่น่าจะใช่โรงแรม เหมือนบ้านพักมากกว่า แต่แค่แปลกหน้าไปหน่อย แถมรอบๆยัง ไม่มีเสียงคลื่นอีกต่างหาก ไม่น่าจะใช่วิลล่าไห่เจียง

แล้วที่นี่ที่ไหนกัน

หานมู่จื่อเปิดผ้าห่มขึ้น รอบๆเงียบสงัดไปหมด เธอเห็นมือถือตัวเองวางอยู่บนโต๊ะ

หานมู่จื่อเดินไปหยิบมือถือขึ้น ค้นพบว่าเย่โม่เซินส่งข้อความวีแชทให้เธอข้อความหนึ่ง

ข้อความเขียนว่า “ตื่นมาพออ่านข้อความคุณก็ไปล้างหน้าล้างตา ใช้ของที่ผมเตรียมไว้ให้นะ ในตู้มีเสื้อผ้าอยู่ รอผมกลับมา กินข้าวเที่ยงด้วยกัน”

หานมู่จื่อเงียบไปครู่หนึ่งจึงเดินเข้าห้องน้ำ ปรากฏว่าอุปกรณ์ล้างหน้าเตรียมพร้อมไว้แล้ว จริงๆด้วย เธอวางมือถือไว้ข้างๆแล้วแปรงฟัน ล้างหน้า

จากนั้นจึงเหม่อลอยอยู่ตรงอ่างล้างหน้า

นั่นเป็นชุดหนึ่ง

ยังมีอีกสาม สองชุดใหญ่ หนึ่งชุดเล็ก

ราวกับจงใจจัดไว้ให้เธอกับเสี่ยวหมี่โต้ว ทั้งครอบครัวสามคน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอเห็นฉากนี้ หานมู่จื่อในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบอกไม่ถูก

เธอเปิดกล้องถ่ายรูปขึ้น จากนั้นจึงปรับเลนส์กล้อง แล้วถ่ายรูป แล้วก็ยิ้มให้เลนส์กล้อง

รอจนกว่าเธอจะออกมาจากห้องอาบน้ำก็เป็นเวลาสิบกว่านาที เธอยังคงเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้า พอเปิดขึ้นมาก็ค้นพบว่าข้างในเต็มไปด้วยชุดผู้หญิง ตั้งแต่ชุดท่อนบนยันท่อนล่างชุดเดรสหรือชุดกระโปรง แต่ละชุดจัดไว้กันอย่างเข้าชุด

สิ่งเหล่านี้……เขาเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เมื่อเลือกดู สุดท้ายหานมู่จื่อก็เลือกชุดประจำวันขึ้นมาสวมใส่ชุดหนึ่ง จากนั้นนั่งลงส่งข้อ ความหาเย่โม่เซิน

{ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ให้ฉันกลับไปก่อนไหม ไม่รอคุณแล้วนะ}

บริษัทตระกูลเย่

ในขณะที่กำลังดำเนินการประชุม เย่โม่เซินนั่งอยู่ตรงตำแหน่งประธาน เห็นผู้เข้าร่วมประชุมแต่ละคนหูแดงตาแดง และสีหน้าท่าทางยังคงไม่เปลี่ยน

มือถือที่อยู่ในกระเป๋าสั่นขึ้น แววตาเย่โม่เซินเปลี่ยนเล็กน้อย แล้วหยิบมือถือออกมา

แม้ว่ากฎที่ว่าห้ามรับโทรศัพท์ขณะประชุมนั้นตนเองจะเป็นคนตั้งขึ้น แต่ว่าโทรศัพท์ดัง คราวนี้ เขากลับนึกถึงมู่จื่อที่นอนอยู่ที่บ้าน

กลัวว่าจะพลาดการส่งข้อความให้เธอไป พอเย่โม่เซินหยิบมือถือออกมาเหลือเห็นข้อ ความมุมปากจึงยิ้มขึ้น แล้วกดเข้าไปดู เห็นข้อความที่หานมู่จื่อบอกว่าจะไม่รอตนเอง แล้ว

เย่โม่เซินผู้มีสีหน้าชื่นบานหน้าถอดสีทันที เขาไม่สนใจทุกสิ่งอย่างในที่ประชุมแล้ว รีบ โทรไปหาหานมู่จื่อทันที

ข้อความหานมู่จื่อดังขึ้นเล็กน้อย จึงวางโทรศัพท์ลง คิดว่าเย่โม่เซินน่าจะกำลังทำงานอยู่ คงไม่ตอบเร็วขนาดนั้นมั้ง

แต่ใครจะไปคาดคิด เมื่อข้อความเพิ่งถูกส่งออก โทรศัพท์ของเย่โม่เซินก็มาทันที

ราวกับเงาตามตัว……

หานมู่จื่อรับโทรศัพท์“ฮัลโหล”

“คุณไม่รอผม แล้วคุณจะทำอะไร”