ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 48

มรุเดชพอได้ยินเบญญาพูดจาเสียดสีนันท์นลิน สีหน้าก็เคร่งขรึมลงทันที พูดสั่งขึ้นมา"ฉันดูแล้วเธอสภาพจิตใจดีมากเลยนะ ไม่ต้องให้คนอื่นมาดูแลแล้ว ไปทำอาหารมาเพิ่มอีกสิ"คำพูดนี้ของเขาแปลกมาก รู้สึกว่าการที่ได้ทำอาหารให้กับเขาถือเป็นเกียรติยศอย่างใหญ่หลวงอย่างไรอย่างนั้น"ห้องฉันก็จัด อาหารฉันก็ซื้อฉันก็ทำ สรุปแล้วใครดูแลใครกันแน่!"ไฟโกรธที่สุมอยู่ในทรวงเผาจนคอของเธอรู้สึกเจ็บ เบญญารับไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เตะถังขยะจนล้มไปเหมือนกับระบายความโกรธ ซุปตีนหมูน้ำมันแดงไหลออกมานองเต็มพื้น"มรุเดชนายนึกว่าฉันชอบหรือไง? ยังมาบอกอีกว่าให้นันท์นลินมาดูแลฉัน ฉันว่าคงจะเพื่อที่จะเติมเต็มความปรารถนาส่วนตัวของนายมากกว่ามั้ง อยากที่จะเอาชู้รักเข้ามาเสพสุขกันในบ้าน ฉันทนนายมามากพอแล้วจริงๆ!ฉันไม่ทนอีกแล้ว!"หลังจากที่พูดเสียดแทงจิตใจคนแล้ว จู่ๆเบญญาก็รู้สึกปวดตรงจมูก ทำให้สองตาของเธอปวดจนเริ่มแดงไปหมดบนโต๊ะอาหารมีแค่ซุปตีนหมูถ้วยเดียว เธอไม่มีกะจิตกะใจจะกินแล้วเพื่อที่จะทำให้หมาสองผัวเมียคู่นี้รู้สึกกระอักกระอ่วน เธอต้องจ่ายไปตั้งหนึ่งพัน ไม่คุ้มจริงๆเบญญาอยากจะอ้อมมรุเดชกับนันท์นลินออกไปจากห้องอาหารแล้วขึ้นไปกินยาชั้นบน แต่นันท์นลินดันมาขวางอยู่ตรงหน้าของเธอเหมือนกับเธอตาบอดมองไม่เห็นท้องเริ่มปวดอย่างรุนแรง ขอบตาที่เดิมทีก็แดงอยู่แล้วตอนนี้เหมือนกับจะร้องไห้ เบญญาแอบเอามือกุมไว้ตรงท้อง"นันท์นลิน ตาบอดหรือไง?"นันท์นลินจ้องมองเธออย่างขี้ขลาด ท่าทางหวาดกลัวเธออยู่ไม่น้อย เบญญาหลุดขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ นอกจากเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารแล้วเธอยังทำอะไรได้อีก?เบญญาพุ่งชนเข้าไปตรงๆ แค่ชนไหล่ของนันท์นลินเบาๆ เธอก็หงายหลังล้มลงไปที่โต๊ะอาหารเหมือนกับกระดาษแผ่นเดียวเสียงดัง"ปึง"หัวของนันท์นลินชนเข้ากับขอบโต๊ะจนแดง เธอกุมหน้าผากเอาไว้ น้ำตาไหลออกมาทันที ใบหน้างดงามร้องห่มร้องไห้น่าสงสารอย่างถึงที่สุด ผู้ชายคนไหนต่างก็รู้สึกสงสารเอ็นดูทั้งนั้นเบญญายิ้มอย่างเย็นชาไม่แยแสพร้อมกับพูดขึ้น"จุ๊ๆ ฉันได้มาประสบพบเจอกับตัวเองแล้วว่าอ่อนปวกเปียกมันเป็นยังไง"พูดจบ นันท์นลินก็ถูกมรุเดชอุ้มขึ้นมา ในเวลานี้ เขากำลังมองเบญญาด้วยแววตาที่เยือกเย็น"เบญญา ฉันว่าเธอคงจะไม่ได้ฟังสิ่งที่ฉันพูดเมื่อสองวันที่แล้วสินะ ถึงได้มารังแกนันท์นลินต่อหน้าของฉันแบบนี้!""นายใช้อะไรมองถึงบอกว่าฉันไปรังแกเธอ?"นันท์นลินกัดริมฝีปากมุดหน้าเข้าไปในอ้อมกอดของมรุเดช ร้องครวญครางออกมาเป็นระยะๆ เหมือนกับกำลังอดกลั้นความเจ็บปวดแสนสาหัสเอาไว้อยู่มรุเดชพูดปลอบนันท์นลินเบาๆ ก่อนจะต่อว่าเบญญาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น"ไสหัวกลับห้องไปซะ!"เบญญาชักมุมปาก หันตัวขึ้นไปชั้นบน ถึงท้องของเธอไม่ดีแต่สมองกับหูของเธอยังดีอยู่นันท์นลินนี่ช่างสุดยอดจริงๆ แค่คำพูดไม่กี่คำก็ทำให้เธอพ่ายแพ้อย่างราบคาบแล้ว ดูจากท่าทางที่เกรี้ยวกราดเหมือนจะกลืนกินคนแบบนั้นของมรุเดชแล้วน่าจะเชื่อคำพูดของนันท์นลินไปอย่างสิ้นเชิงแล้วสินะท้องเริ่มปวดมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่เบญญาขึ้นบันไดก็รู้สึกปวดจนขาอ่อน เธอประคองราวบันไดหายใจหอบหืด มีเสียงอ่อนหวานหยาดเยิ้มของนันท์นลินดังขึ้นมาจากข้างหลัง"เดชคุณอย่าต่อว่าเบญญามากนักเลย เธอแค่เห็นฉันย้ายเข้ามาก็เลยรู้สึกไม่สบายอยู่ภายในใจ ถึงยังไงนี่ก็เป็นบ้านของเธอ""บ้านหลังนี้ไม่ใช่ของเธอแล้ว"ตาเจ็บปวดทรมานเกินจะรับไหว เหงื่อไหลซึมเข้าไปในตา เบญญายื่นมือออกมาถู เมื่อก่อนเธอแค่ไม่รู้สึกถึงคนในบ้าน ตอนนี้แม้แต่บ้านเองก็ไม่มีแล้วบ้านหลังนี้ไม่ใช่ของเธอแล้วจริงๆ การที่มรุเดชจะเฉดหัวของเธอออกไป เป็นเรื่องที่ง่ายดายมากเบญญากลับมาถึงห้องนอนก่อนจะล็อกประตูเอาไว้ เข้าไปในห้องน้ำเปิดฝาชักโครกก่อนจะอาเจียนออกมา ซุบตีนหมูที่เพิ่งจะกินเข้าไปออกมาจนหมด ในปากมันเลี่ยนเกินจะรับไหวเบญญาบ้วนปากก่อนจะกินยา ครั้งนี้เพิ่มยาแก้ปวดไปสองเม็ดถ้ายาออกฤทธิ์จะทำให้คนรู้สึกง่วงนอน เบญญานอนอยู่บนเตียง เอาผ้าห่มคุลมหัว เหมือนกับหนอนไหมไม่นาน ข้างนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เบญญายกไหล่ไม่ได้สนใจ ผลปรากฏว่ายิ่งเริ่มดึงขึ้นเรื่อยๆ ประตูไม้แท้ถูกเตะจนเสียงดังลั่น"เบญญาเปิดประตู"เบญญาลุกขึ้นมานั่ง มองประตูที่สั่นไม่หยุดยังคงไม่ขยับเขยื้อนรอไปสักพักไม่ได้ยินเสียงอะไรจากข้างใน สีหน้าท่าทางของมรุเดชก็เริ่มหมดความอดทน"ฉันจะนับถึงสาม ไม่ออกมาเธอรับผิดชอบผลที่ตามมาเองก็แล้วกัน"มรุเดชเริ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น"หนึ่ง สอง สาม..."เบญญาเปิดประตูออก"นลินได้รับบาดเจ็บแล้ว เธอต้องไปขอโทษเธอ"เบญญาแววตามืดมน พูดถามขึ้น"ได้รับบาดเจ็บ? ร้ายแรงไหม? ฉันแค่ชนเธอไปเบาๆเท่านั้นเอง เธอคงจะไม่เสียโฉมหรอกใช่ไหม? หรือว่าเจ็บช้ำภายในใกล้จะตายแล้วเหรอ?"สีหน้าของเธอสบายๆ คำพูดที่ออกจากปากเหมือนจะเป็นห่วง แต่ความจริงแล้วแววตาโหดเหี้ยมอำมหิตเหมือนกับงูพิษ"เพี๊ยะ..."มรุเดชยกมือขึ้นมาตบหน้าเธอไปตรงๆหนึ่งที ใช้แรงเยอะมาก เบญญาถูกตบจนล้มลงไปบนพื้น หน้าเจ็บแสบ ไม่ต้องคลำเธอก็รู้ว่ามันแดงแล้วมรุเดชสีหน้าดำมืด"จะพูดไหม มายั่วโมโหฉันเธอมีความสุขมากนักหรือไง?"เบญญากุมหน้าเอาไว้ จู่ๆก็ยิ้มออกมา"ใช่ ฉันมีความสุข เห็นนายโมโหถูกบังคับให้ยอมจำนนแล้วฉันมีความสุขสุดๆไปเลยล่ะ"มรุเดชพอเห็นเธอยิ้ม ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม"แสดงว่าเธอยอมรับสินะว่าเธอเป็นคนจงใจทำอาหารพวกนั้น"เบญญาต้องชื่นชมจริงๆว่าการปรับเปลี่ยนกระบวนทัศน์ของมรุเดชนี้รวดเร็วมาก เธอพยักหน้ายอมรับอย่างใจกว้าง"ใช่ ฉันจงใจทำออกมาทำให้พวกนายรู้สึกกระอักกระอ่วนเอง ฉันรู้ว่านายไม่กินเครื่องใน ไม่ชอบกินผักชีไม่ชอบกินพริก...ถึงขนาดที่ฉันยังรู้ว่านายไม่แตะแม้กระทั่งหัวหอม ขิง กระเทียม แล้วก็ยิ่งเกลียดการกินของที่มันๆเลี่ยนๆเช่นตีนหมูอีกด้วย..."เบญญาพูดไปพลางยิ้มไปพลาง แต่รอยยิ้มนั้นมันดูแย่ซะยิ่งกว่าร้องไห้เสียอีก เบญญายิ้มให้กับการหลงผิดในความเพ้อฝันของตัวเองในช่วงหลายปีนั้น ยิ้มให้กับความพยายามที่สูญเปล่าและไม่มีความหมายของตัวเอง ให้กับความโง่เขลาของตัวเอง แล้วก็หัวเราะให้กับการดูคนแค่เพียงผิวเผินของตัวเองอีกด้วย"สี่ปีที่ผ่านมานี้ฉันทำอาหารให้นายไป1364วัน ถึงขนาดที่ฉันเข้าใจรสปากของนายดีกว่านันท์นลินด้วยซ้ำ รู้ว่านายชอบอะไรไม่ชอบอะไร""ฉันเต็มใจทำให้นายเพราะรู้สึกว่านายคู่ควร แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่านายมันก็เป็นแค่ขยะเท่านั้น""มรุเดช ฉันทำอาหารมาตั้ง1300กว่าวัน ทำจนเบื่อแล้ว ฉันเคยบอกไปแล้วว่า เบญญาที่ทำอาหารนั่งรอนายกลับมากินตาปริบๆในสมัยก่อนได้ตายไปแล้ว!"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน