ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 50

มรุเดชไม่ชอบได้ยินคำว่าตายจากปากของเบญญา แต่พอเห็นเธอที่ท่าทางดุร้ายแบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดทำร้ายจิตใจเธอ"เบญญา สิ่งที่มีค่าเพียงอย่างเดียวในร่างกายของเธอก็คือกรุ๊ปที่เหมือนกันกับนลิน"ดังนั้นความเป็นห่วงในตาของเขาเมื่อตะกี้นี้ก็เป็นเพราะว่าเลือดที่อยู่ในร่างกายของเธอ ไม่ใช่เธอ เรื่องนี้รู้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่พอพูดออกมาจากปากของมรุเดชแล้วมันเจ็บปวดอยู่ไม่น้อยโทนเสียงช้าๆไม่รีบไม่เร่งแบบนั้น เหมือนกับเข็มแทงเข้ามาในหูของเธอ เจ็บจนหูไม่ได้ยินเห็นๆอยู่วาเจ็บปวดขนาดนั้นแท้ๆ แต่เบญญากลับยิ้มอย่างสดใส เธอเลิกดิ้นรนขัดขืน นอนอยู่ใต้ตัวของมรุเดชด้วยร่างกายที่อ่อนปวกเปียก"กรุ๊ปเลือดเดียวกันกับเธอ ถ้าอย่างนั้นก็ชวนให้รู้สึกขยะแขยงจริงๆ...มรุเดชฉันรู้สึกเสียใจมาก..."ริมฝีปากของมรุเดชเม้มแน่น คิ้วที่สวยดูดีขมวดเล็กน้อย สองตาที่มืดมนแอบดุร้ายเสียใจมาก...เสียใจอะไร?เสียใจที่เจอกับเขา หรือว่าเสียใจที่ยืนกรานจะแต่งงานกับเขา? หรือว่าทั้งสองอย่าง แต่มาบอกเสียใจตอนนี้ไม่รู้สึกว่ามันสายเกินไปแล้วเหรอ? ความโหดร้ายรุนแรงที่อยู่ในอกมันเริ่มทวีเพิ่มมากขึ้น ระบายออกมาด้วย"วิธีการบางอย่าง"ต่อมรุเดชจูบลงไปอีกครั้ง แทนที่จะบอกว่าจูบสู้บอกกว่าฉีกกัดดีกว่า ทั้งสองคนเหมือนกับสัตว์ร้ายที่เผชิญหน้ากัน เธอกัดฉันฉันก็ฉีกเนื้อหนังของเธอ สรุปก็คืออย่าคิดว่าจะได้อยู่กันดีๆเลยมรุเดชหัวเราะเยาะ"เบญญา วันนี้ที่เธอก่อเรื่องขนาดนี้ก็เพราะว่าหึงที่นันท์นลินย้ายเข้ามาไม่ใช่หรือไง ทำไม กลัวว่าเธอจะแย่งตำแหน่งของเธอไป แล้วต่อไปฉันจะไม่ร่วมหลับนอนกับเธออย่างนั้นเหรอ?"เบญญาโมโหถึงขีดสุด อ้าปากสบถด่าออกมาหนึ่งคำ"พล่ามบ้าอะไรของนาย!"มรุเดชไม่ชอบให้เธอพูดคำหยาบ ออกแรงมากขึ้น เบญญาสูดหายใจด้วยความหวาดกลัว รู้สึกว่าอวัยวะในร่างกายเจ็บปวดอย่างรุนแรง ดีที่ก่อนหน้านี้เธอกินยาแก้ปวดเข้าไป ตอนนี้ก็เลยไม่ถึงขั้นเจ็บเจียนตาย"ผู้หญิงชอบพูดประชด"เบญญาเจ็บจนร้องไม่ออก ทำได้แค่จ้องเขม็งเขาอย่างอ่อนแอ มองผู้ชายตรงหน้าด้วยความโกรธเกลียดเคียดแค้น

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันที่ผู้ชายที่เธอรักที่สุดจะกลายเป็นคนที่เธอแทบอยากจะถอยหนีออกมาให้ไกล ตอนนี้ความหวาดกลัวนั้นค่อยๆเปลี่ยนกลายเป็นความเกลียดชังความเกลียดชังสุมเต็มอยู่ในอก แทบจะบดขยี้สติสัมปชัญญะของเธอจนแหลกละเอียด เธอเกลียดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างมาก แล้วก็มีแค่เขาเท่านั้น ที่มองว่าความเจ็บปวดของเธอเป็นกลยุทธ์ทำเพื่อให้เขาชะล่าใจ มองว่าเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเธอเป็นการประชดประชันมรุเดชไม่ได้แตะต้องตัวของเบญญามานานมากแล้ว พอได้แตะก็รู้สึกว่ามันหยุดไม่ได้ เหมือนกับคนที่หลงทางอยู่ในทะเลยทรายมาหลายวัน ขณะที่ทั้งหิวทั้งกระหายนั้นก็ได้เจอกับโอเอซิสจู่ๆเขาก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา อยากให้เบญญาตั้งท้องให้กับเขา เธอเกลียดเขาอยากจะหย่ากับเขาไม่ใช่หรือไง? ถ้าตั้งท้องแล้วดูซิว่าเธอจะหนีไปไหนได้อีกเบญญาสีหน้าซีดขาว ขอบตาแดงน้ำตาไหลออกมา มรุเดชเห็นแล้วก็ไม่ได้รู้สึกเห็นอกเห็นใจอะไร ขณะที่กำลังคิดที่จะทำต่อไปนั้น...ก็มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามาจากข้างนอกเสียงดังแล้วดังอีก เหมือนกับว่าถ้าไม่มาเปิดประตูก็จะไม่หยุดเคาะ พอจู่ๆถูกขัดจังหวะ มรุเดชก็อารมณ์ไม่ดี ขมวดคิ้วด้วยความไม่สบอารมณ์ หันสายตามองไปที่ประตูห้องที่ปิดอยู่แววตาแฝงไปด้วยความเยือกเย็นหลังจากผ่านไปสักพัก เสียงเคาะประตูที่น่ารำคาญนั้นก็หยุดลง มีเสียงที่อ่อนแอของนันท์นลินดังขึ้นมาจากข้างนอก"เดช ฉันปวดหัว...รู้สึกอยากจะอาเจียน!"เสียงที่อ่อนแอดูไร้เรี่ยวแรงน่าสงสารอยู่ไม่น้อยมรุเดชถอนหายใจออกมายาวๆ มองเบญญานอนขดตัวสั่นอยู่บนเตียง หน้าของเธอมุดเข้าไปในหมอน ทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเธอมรุเดชหันหน้าของเธอมา นิ้วแตะโดนเหงื่อที่เย็น ตอนนี้เขาถึงได้พบว่าตัวของเบญญาเย็นจนน่าตกใจ จอนผมเปียกไปหมดแล้ว

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน