หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 26

ตอนที่25

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง ภูสามารถกลับเข้าร่วมชมรมได้อย่างปกติ ทีมว่ายน้ำกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง ซ้อมกันจริงจังเหมือนอย่างในทุกวันโดยที่ขาดใครบางคนไป ดวงตาคู่คมยังคงมองไปมาโดยรอบอย่างไม่มีสมาธินัก เหมือนกำลังคาดหวังว่าจะมีร่างอันคุ้นตาเดินเข้ามา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไร้เงา

“ทำไมไอ้คินไม่มาอ่ะ” ระหว่างนั่งพักเสียงพูดคุยกันจากเพื่อนในชมรมดังเข้าหู ภูไม่ได้ร่วมพูดคุยด้วยแต่เขาเพียงนั่งฟัง กระทั่งที่บุคคลที่ทุกคนกำลังพูดถึงเดินเข้ามาพร้อมกับโค๊ชของทีม ทุกคนต่างนั่งรวมเป็นกลุ่มเมื่อเห็นว่าโค๊ชเหมือนมีอะไรจะพูด เช่นเดียวกับภูด้วยที่ทำไม่สนใจแต่เอาเข้าจริงคือนั่งเงียบรอคอยที่จะฟัง

“วันนี้โค๊ชมีข่าวจะมาแจ้งนะ” เพียงประโยคแรกที่เกริ่นมาก็ทำให้ทุกคนต่างนั่งเงียบ

“สำหรับโปรแกรมการแข่งหน้าโค๊ชจะถอดชื่อของคินออก รวมไปถึงถอดชื่อออกจากชมรมเราด้วย”

“……………” จากตอนแรกที่นั่งเงียบก็เริ่มจะหันมองหน้ากันพร้อมส่งเสียงซุบซิบจนโค๊ชต้องกระแอมไอ

“คินต้องเอาเวลาไปสนใจการเรียน ด้วยเพราะความที่คณะเขาค่อนข้างเรียนหนัก…แต่เดี๋ยวโค๊ชจะรับสมาชิกใหม่มาให้ไม่ต้องกังวล ส่วนสำหรับคิน โค๊ชขอบใจเธอมากนะที่เข้ามาทำผลงานทิ้งไว้ให้ทีมดีมากขนาดนี้”

“ครับ ผมก็ต้องขอบคุณทุกคนเหมือนกัน” ดูเหมือนจะเป็นการล่ำลาที่ไม่ได้เศร้าอะไรเพราะสุดท้ายยังไงก็ยังอยู่มหาลัยเดียวกันอยู่ดี แจ้งให้ทุกคนทราบเสร็จแล้วต่อไปคินเพียงเดินเข้าไปในห้องเก็บของเพื่อเอาของจากล็อกเกอร์ตัวเองออกมา แอบชำเลืองมองล็อคเกอร์ของภูที่อยู่ใกล้กัน ต่อไปไม่มีการยืนแอบมองกันตอนเอาของแล้วนะ ในตอนที่เดินถือกระเป๋าออกมาเห็นชัดเจนว่าภูนั่งจ้องแบบต้องการจะให้คินรู้ตัว เป็นจังหวะเดียวกับที่โค๊ชเรียกให้กลับไปซ้อมต่อ ก่อนจะเดินออกมาคินหันสายตาไปมองอีกครั้ง ก่อนต้องรีบหลบตาเมื่อบังเอิญไปสบตากับภูแบบไม่ตั้งใจ

“เก็บมาหมดแล้วหรอ” กระทั่งเสียงถามจากหนึ่งคนที่ยืนรออยู่ที่รถดังขึ้น

“อืมหมดแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ” คินพูดด้วยรอยยิ้ม กลับมาตัวติดกับธารอีกครั้งเมื่อไม่ต้องแบ่งเวลาไปให้ใครบางคนเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ขับรถออกมาที่ห้างประจำที่ชอบมาหาอะไรทานด้วยกัน ตระเวนกินของที่ชอบ เอาเข้าจริงพอได้กลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมมันก็ไมได้แย่ แค่ย้อนกลับไปตอนที่ไม่มีภูเอง

“แล้วเรื่องทุนว่าไงอะ” นั่งกินบิงซูอยู่ด้วยกันธารถามขึ้น

“สมัครไปแล้ว รอไปสอบอย่างเดียว”

“วันไหน”

“อาทิตย์หน้า ถ้าได้ทุนก็เดินทางเดือนหน้าได้เลย” พูดไปกินไป แต่คินแอบเผื่อใจเอาไว้ว่าอาจจะไม่ได้ไป แต่ถึงจะอยู่ที่ไทยต่อก็คงไม่เป็นไรเพราะเขากับภูก็ต่างคนต่างอยู่แล้ว อีกอย่างได้อยู่กับแม่ด้วย คิดแบบนี้ในใจทั้งที่ความจริงที่ไม่อยากไปเพราะอย่างน้อยอยู่ที่นี่ก็ยังได้คอยแอบมองภู

…หมับ… แต่แรงจับที่ไหล่ทำคินสะดุ้ง หันไปมองตอนแรกจะด่าแต่พอพบว่าเป็นใครเขาส่งยิ้มให้

“อ้าวพี่ไม่ได้อยู่ซ้อมหรอกหรอครับ” คือรุ่นพี่ในชมรมที่ยังควบตำแหน่งเพื่อนสนิทของภูด้วย

“ไม่ได้ไป ตื่นสาย”

“โห ได้ด้วยหรอครับ…นั่งก่อนไหม” คินรีบชวนส่วนธารก็ยกมือไหว้เมื่อเห็นคินเรียกคนตรงหน้าว่าพี่ เลยกลายเป็นว่าแบงค์สั่งกาแฟมานั่งกินด้วย ตอนนี้หัวข้อที่คุยเลยสนุกและหลากหลายมากขึ้นเมื่อมีสมาชิกเพิ่มเข้ามา

“ไปเดินเล่นด้วยกันต่อไหมครับ” คินหันมาชวนแบงค์ซึ่งคนที่ยังไม่มีแพลนว่าจะทำอะไรต่อดีก็ยอมที่จะพยักหน้ารับ

“เมื่อเช้าผมไปลาออกมาแหละ” จนจู่ๆที่คินพูดขึ้นในระหว่างที่เดินเล่นอยู่ด้วยกัน

“ลาออกอะไร?”

“ลาออกจากชมรมครับ” คำตอบของคินเรียกใบหน้าตกใจจากแบงค์ได้พอสมควร คงเป็นเพราะเขาค่อนข้างจะรู้ว่าที่คินอ้างว่าลาออกเพราะจะไปสนใจการเรียนไม่ใช่เหตุผลจริงทั้งหมด ถึงจะยังไม่แน่ชัดนักว่าคินกับภูทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่แบงค์ก็แค่รู้ว่าสองคนนี้ต้องทะเลาะกันแน่ เขาคงจะต้องหาเวลาไปเค้นเรื่องนี้จากภู เดินต่อมาด้วยกันแต่แล้วทั้งคินและแบงค์ชะงักเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าคือสาวสวยคนคุ้นเคย

“นั่นมัน…” เป็นคินที่พึมพำขึ้น

“แนท แฟนเก่าไอ้ภู” ก่อนคำตอบชัดเจนจากแบงค์จะดังย้ำเตือนความคิดของคิน แต่ในตอนนี้พวกเขามองนิ่งเพราะภาพเบื้องหน้าที่เห็นคือแม่สาวคนสวยที่กำลังเดินควงแขนอยู่กับชายวัยกลางคนร่างท้วม ถ้าจะให้คิดแง่ดีว่าคือพ่อคือไม่มีทางเป็นไปได้เลย เพราะเธอทั้งซบทั้งกอดจูบ ภาพที่ออกมาเกินกว่าจะบอกว่านั่นคือพ่อของเธอ

สุดท้ายเป็นแบงค์ที่ทนไม่ไหว

แอบถ่ายภาพของแม่สาวสวยส่งไปให้เพื่อนรักของตัวเอง

//อืม// แต่สิ่งที่ภูพิมพ์กลับมาดันมีเพียงคำสั้นหวนคำเดียวเหมือนคนไม่ได้สนใจ

“อะไของมันวะ” ขนาดแบงค์ยังอดจะบ่นออกมาไม่ได้ แต่ในเมื่อขนาดภูยังไม่สนใจแล้วเขาจะไปสนใจกันทำไม คิดแบบนี้เลยเดินเล่นกันต่อ ไม่มีจุดหมายปลายทางแต่เพียงแค่เดินไปเรื่อยเท่านั้น ตอนที่นั่งพักเหมือนคินจะถ่ายสตอรี่เล่นตามปกติ แล้วแบงค์เลยแกล้งขยับหน้าเข้าไปบังกล้อง ก่อนจะหลุดขำออกมาด้วยกันเมื่อวิดีโอที่ออกมาตลกมาก

………………

“……..!” ส่วนหนึ่งร่างที่กำลังนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง เพิ่งจะซ้อมเสร็จก็ตรงกลับมาที่ห้องเพราะไม่มีอะไรทำ นอนแผ่เล่นโทรศัพท์ ทำเหมือนเลื่อนหน้าไอจีไปเรื่อยแต่ความจริงคือกำลังกดพิมพ์ค้นไปที่ไอจีของใครบางคน

“กูก็คิดว่าโดดซ้อมไปไหน” ภูพึมพำ มองภาพของเพื่อนสนิทอย่างแบงค์ที่ไปโผล่ในสตอรี่ไอจีของคิน

ไม่รู้ว่าไปสนิทกันตอนไหน

แต่คนแบบคินน่ะหรอที่จะยอมไปไหนสองต่อสองกับใคร ถ้าหากว่าไม่ได้สนิทกันมาก

“เฮ้อ” สุดท้ายทำได้แค่ถอนหายใจ อยากจะทักไปถามให้ชัดเจนว่าสรุปกับแบงค์คือไปสนิทกันตอนไหน แล้วสนิทกันถึงขั้นไหน แต่พอคิดไปคิดมาแล้วมันก็ไม่ใช่สิทธิอะไรของเขาไง ในตอนนี้เลยทำได้แค่นอนไถโทรศัพท์ต่อไป

พอจะเล่นเกมก็คิดถึงเพราะเคยนอนเล่นด้วยกัน

จะดูหนังก็คิดถึงเพราะเคยนอนดูด้วยกัน

ขนาดแค่จะนอน ยังเคยนอนด้วยกันเลย…

“โว้ยยย!!” ตะโกนลั่นออกมาอย่างหัวเสีย ตอนนี้ลงทุนซื้อโทรศัพท์ใหม่เพราะเครื่องเก่ามีความทรงจำเกี่ยวกับคินเยอะเกินไป แถมอีกหนึ่งเหตุผลก็คือมีรูปของพวกเขาคู่กันเยอะมาก จะลบก็เสียดาย แต่เก็บไว้ดูก็มีแต่จะคอยทำให้ไม่สามารถเดินหน้าได้สักที เพราะฉะนั้นทางออกเลยก็คือซื้อใหม่ แต่กลายเป็นซื้อใหม่มาเพื่อเข้าไปส่องไอจีเขาเสียอย่างงั้น

“……” แล้วจู่ๆภูก็ลุกจากเตียง ตงเข้าไปส่องตาแมวหน้าประตูเพื่อส่องดูห้องตรงข้าม

ยังคงปิดสนิทเหมือนเดิม