หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 30

ตอนที่29

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

สถานที่อึกทึกที่ดังจอแจไปด้วยเสียงของคนมากหน้าหลายตา มันดูวุ่นวายแต่ในบางครั้งกลับสามารถทำให้เขาสงบขึ้นได้อย่างน่าฉงน ภายในมุมมืดของผับมีหนึ่งร่างสูงกำลังนั่งเอนพิงกับขอบพนักพิงของโซฟา ภายในมือกำแก้วแอลกอฮอล์ในขณะที่สายตาทอดมองภาพผู้คนเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย ความหนักใจที่พบมาทั้งวันทำให้สุดท้ายตัดสินใจที่จะก้าวขามาที่นี่ แบงค์ถอนหายใจเมื่อนึกไปถึงเรื่องน่าหงุดหงิด เขาไม่ได้อยากคิดมาก แต่ยอมรับว่าไม่พอใจในทุกครั้งที่นึกไปถึงตอนที่ภูกล้าใส่ร้ายหาว่าตัวของเขาคิดหักหลังอีกคน

...หมับ... แต่แล้วทุกความคิดชะงักเมื่อมีหนึ่งมือเรียวบางปริศนาที่เข้ามาสัมผัส

“มาคนเดียวหรอคะ” เธอเอ่ยถาม สาวสวยผิวขาวตามสเปคที่แบงค์ถูกใจ

“มาคนเดียวแต่อยากกลับสองคนนะ” ยิ่งเมื่อแบงค์พูดแบบนี้กลับเธอหัวเราะคิกคัก ยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย แล้วแถมที่ว่างก็มีเหลือเยอะแต่แม่สาวน้อยกลับเลือกที่จะนั่งคร่อมลงบนตัก เจอแบบนี้แบงค์ยิ้มกริ่ม อย่างน้อยในคืนนี้ก็มีกิจกรรมอันแสนสนุกให้ทำแล้ว มือของชายหนุ่มรุ่มร่าม เอวเล็กบางเหมาะแก่การสัมผัสยิ่งกว่าสิ่งไหน

แบงค์เอียงหน้า เตรียมจะฝังปลายจมูกลงบนซอกคอระหง

แต่แล้ว...

“ไอ้สัส!!กูไม่เอามึงไว้แน่!!!” เสียงโวยวายที่ดังมาจากอีกมุมของผับ เกิดขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องและเหล่าผู้คนที่พากันวิ่งหนีจนชุลมุน สาวสวยบนตักพยายามจะดึงแบงค์ให้เดินตามออกมาด้วยแต่ชายหนุ่มปฏิเสธ ลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่าเขาควรจะเดินไปดูที่จุดเกิดเหตุ จนเมื่อตัดสินใจเดินไปตามเสียงโวยวาย

“มึงกล้าต่อยกูหรอ!”

“กูกล้าทำมากกว่านี้อีก!กล้าลองดีกับกูมึงไม่รอดแน่ไอ้เหี้ย!!!” แล้วก็ชัดเจนว่าเจ้าของประโยคนี้คือใครที่พูด แบงค์ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันเมื่อภาพเบื้องหน้าคือร่างของเอิร์ธที่กำลังมีเรื่องอยู่กับชายร่างใหญ่ ทั้งที่ฝั่งนั้นมากันเป็นสิบแต่กับคนที่มาคนเดียวยังไม่มีเกรง แบงค์รู้ว่าทางบ้านของเอิร์ธมีอิทธิพลพอสมควร แต่เวลาอยู่คนเดียวก็ควรระวังตัวไว้บ้างไม่ใช่ห้าวไปหมด ถ้าโดนรุมกระทืบขึ้นมาจริงใครเขาจะมาช่วยทัน

...หมับ!... แบงค์เดินเข้าไปคว้าแขนของเอิร์ธ ทางฝ่ายนั้นหันมาทำหน้าตาหงุดหงิดใส่

“มึงนี่มีเรื่องกับเขาไปทั่วนะมึง”

“ก็มันหาเรื่องกูก่อน” เสียงของเอิร์ธโวยวายตามหลังมาแต่แบงค์ไม่สนใจ หันไปมองชายแปลกหน้าร่างใหญ่แทน

“ขอโทษแทนมันด้วยนะครับ อย่าใส่ใจมันเลยพี่”

“มึงจะไปขอโทษมันทำไม เหี้ยๆแบบนี้ต้องโดนตีนกู!” เอิร์ธยังไม่หยุดส่วนแบงค์พยายามดึงอีกคนไว้

“ทีหลังล่ามมันไว้ อย่าให้มาอวดดีกับกูอีก” ทางฝั่งคู่กรณีของเอิร์ธทิ้งประโยคไว้แบบนี้ก่อนทำท่าจะเดินจากไป ส่วนเอิร์ธยังคงไม่ยอม โวยวายเสียจนแบงค์แทบจะดึงเอาไว้ไม่อยู่

“มึงจะมาห้ามกูทำไมเนี่ย ไอ้นั่นมันหาเรื่องกูก่อนนะ”

“เขาทำอะไรมึง กูเห็นทุกครั้งก็มีแต่มึงที่คิดไปเองว่าคนอื่นเขาอยากมีเรื่องด้วย”

“...........” พอโดนถามแบบนี้เอิร์ธดันเงียบ

“ยังไง สรุปเขาทำอะไรมึง” พอถามย้ำอีกฝ่ายยังไม่ยอมตอบแถมสะบัดหน้าหนี

“เอ้าไอ้นี่ มึงจะตอบไหม”

“ไม่”

“เออ งั้นกูก็ไม่อยากรู้แล้ว” แบงค์ตัดบท เดินหนีออกมาแต่ไม่ลืมจะลากไอ้ตัวปัญหาตามหลังมาด้วย เพราะขืนปล่อยไว้เดี๋ยวจะพาลไปมีเรื่องกับคนอื่นเขาอีก เดินออกมาจนถึงลานจอดรถหน้าผับดันมาเจอกับกลุ่มที่เอิร์ธมีเรื่องด้วยก่อนหน้า ถึงแม้จะยืนห่างกันแต่เหมือนเอิร์ธยังไม่อยากจะจบ

“มันจะอะไรนักหนาวะไอ้เอิร์ธ”

“ก็ไอ้นั่นมัน....”

“.......?” แบงค์เลิกคิ้ว รอฟังคำตอบจากปากของคนตรงหน้า

“มันจับตูดกู แล้วแถมยังปากหมาบอกว่าจะเอากูให้หมอบ...เอ้า เห้ย!ไอ้แบงค์!!!” ยังเล่าไม่จบเลยแต่แบงค์เดินออกไปแล้ว ตอนนี้เป็นเอิร์ธที่ต้องวิ่งตาม หน้าตาแตกตื่นเมื่อเห็นว่าแบงค์เดินปรี่เข้าไปหาทางกลุ่มชายหนุ่มร่างใหญ่ที่อยู่อีกฝั่ง

...ผลั้วะ!!!.. ทั้งที่ตอนแรกเป็นคนห้าม แต่ล่าสุดกลับเป็นแบงค์เสียเองที่มีเรื่อง

“มึงเดินมาต่อยกูทำไมวะเนี่ย!อ๋อ!หรือเมียมึงเดินไปฟ้องหรอว่ากูจะเอามัน!!”

“กูไม่ใช่เมียมันว้อยยย!!” เอิร์ธตะโกนลั่นเพื่อปฏิเสธ ตอนนี้ไม่อยากมีเรื่องแล้ว อายมากกว่าเพราะคนที่เดินผ่านไปมาเริ่มมองมาที่เขากับแบงค์ด้วยสายตาไม่น่าไว้วางใจ แต่เมื่อเห็นว่ามีคนกดโทรศัพท์และคุยเหมือนว่ากำลังแจ้งเหตุ เจอแบบนี้เอิร์ธรีบดึงแขนของแบงค์ เขาโมโหก็จริงแต่แน่นอนว่าก็ฉลาดมากพอ ใครจะไปอยากโดนตำรวจจับเพื่อให้โดนพ่อแม่ด่ากัน

“รถมึงหละ” เป็นเพราะตอนนี้นั่งกันอยู่ในรถของแบงค์ เจ้าของรถเลยถามขึ้น

“ไม่ได้เอามากูมากับเพื่อน”

“แล้วตอนนี้เพื่อนมึงอยู่ไหน”

“มันกลับไปแล้ว มันได้สาว...มันบอกว่าจะกลับมารับดึกๆ” ได้ยินแบบนี้แบงค์ชักสีหน้า

“เอองั้นเดี๋ยวไปส่ง”

“ถ้าไม่พอใจก็ไม่ต้องไปส่งกูก็ได้”

“ไหนๆก็เป็นภาระกูมาขนาดนี้แล้ว” พูดจบประโยคแบงค์เหยียบคันเร่ง ภายในรถมีเพียงความเงียบหลังจากที่เอิร์ธบอกทางไปคอนโดเสร็จเรียบร้อย ถนนในเวลาแบบนี้รถไม่เยอะมากนักเลยทำให้ใช้เวลาไม่มากในการขับไปย่านคอนโดหรู เมื่อมาจอดลงที่หน้าคอนโดเอิร์ธยังไม่ได้ลงจากรถเพราะเห็นว่าแบงค์ขมวดคิ้วและมองที่ขีดน้ำมันของตัวเอง

“แถวนี้มีปั้มไหม”

“ต้องขับออกไปเส้นหลักถึงจะมีปั้มที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง” คำตอบของเอิร์ธที่ทำให้แบงค์คิ้วขมวด

“มึงนอนนี่ไหม” คำถามจากเอิร์ธทำให้แบงค์ใจสั่นขึ้นอย่างไร้สาเหตุ เหมือนคนพูดไม่ได้คิดอะไรแต่คนฟังแบบเขากลับไม่บริสุทธิ์ใจ แต่ในตอนนี้ก็คือกรณีฉุกเฉิน ขับออกไปเกิดน้ำมันหมดกลางทางขึ้นมาคงจะแย่

...กึก... เพราะแบบนี้เลยเข้ามาอยู่ในห้องด้วยกัน

“ทำตัวตามสบาย ในตู้เย็นมีของกินด้วยถ้าเกิดว่าหิว” เมื่อพูดเสร็จเอิร์ธเดินเข้าไปอาบน้ำ ส่วนแบงค์ถูกทิ้งให้นั่งอยู่กลางห้อง สายตากำลังกวาดมองรอบด้านอย่างพิจารณา ห้องสะอาดและเป็นระเบียบกว่าที่คิดเอาไว้มาก แถมเมื่อลองชะโงกมองไปที่อีกห้องแบงค์ยังได้เห็นว่ามีเจ้าหมาตัวเล็กที่เขาเคยเจอเมื่อไม่กี่เดือนก่อนกำลังนอนหลับปุ๋ย

“หมามีห้องส่วนตัวด้วยหรอวะ” แบงค์พึมพำ เผลอยิ้มเพราะไม่คิดว่าเอิร์ธจะมีมุมแบบนี้ด้วย

กระทั่งเสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น

กลิ่นหอมของสบู่ลอยแตะจมูก รวมไปถึงปลายหางตาที่เห็นว่าเอิร์ธมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบเอว